Piękna opowieść, niespieszna, wielotematyczna. Kilkukrotnie sprawdzałam czy to aby na pewno jest Koontz. od prostych horrorków, którymi zaczytywałam się 25 lat temu to tego majstersztyku. Wow! Jestem zachwycona!

Piękna opowieść, niespieszna, wielotematyczna. Kilkukrotnie sprawdzałam czy to aby na pewno jest Koontz. od prostych horrorków, którymi zaczytywałam się 25 lat temu to tego majstersztyku. Wow! Jestem zachwycona!

Kiedyś zaczytywałem się w książkach Koontz’a, głównie w horrorach. Najczęściej byłem zadowolony. Nowsze pozycje pisarza nie robiły już takiego wrażenia. Sprawdziłem jak radzi sobie w innym gatunku literackim. Odczucia mieszane.
Plusy:
- historia znakomitego pianisty Jonaha Kirka, który postanawia spisać swoją przeszłość, szczególnie lata dzieciństwa;
- wspomnienia chwil, które wzbudzały pozytywne emocje, jak i te negatywne;
- zawsze będą ludzie ci dobrzy jak i ci źli (jak najmniej tych drugich);
- dobrze wykreowani bohaterowie Panna Paerl, Pan Yoshioka, Kirk;
- w życiu ważne są rodzina, przyjaciele, miłość, przyjaźń, szacunek;
- trzeba iść przez życie z podniesioną głową, przezwyciężać przeciwności losu;
- cieszyć się każdą chwilą w której możemy być szczęśliwi;
- prorocze wizje, które niosą niebezpieczeństwo i zagrożenie;
- magiczne elementy wplecione w fabułę, które tworzą dobry klimat.
Minusy:
- wspomnienia snute z perspektywy młodego chłopca nie porwały mnie;
- zbyt rozwlekła, czasami nic się nie dzieje przez wiele stron;
- bardziej dla młodszego pokolenia, ja nie mogłem wejść w fabułę.
Ogółem książka dobra.

Kiedyś zaczytywałem się w książkach Koontz’a, głównie w horrorach. Najczęściej byłem zadowolony. Nowsze pozycje pisarza nie robiły już takiego wrażenia. Sprawdziłem jak radzi sobie w innym gatunku literackim. Odczucia mieszane.
Plusy:
- historia znakomitego pianisty Jonaha Kirka, który postanawia spisać swoją przeszłość, szczególnie lata dzieciństwa;
- wspomnienia chwil,...

Jonasz Kirk, czarny mężczyzna koło 60-siątki, pianista i kompozytor, siada przy magnetofonie i zaczyna nagrywać historię swojej rodziny, opowiada o Duchu Miasta i swojej przyjaźni z panem Joshioki w stylu „kiedy byłem małym chłopcem hej!”. Namówił go do tego jego biały, przyjaciel saksofonista Malcolm Pomerantz.. Z tych nagrań ma powstać książka. To ładna opowieść przeplatana wspomnieniami dobrych i złych chwil, pełna proroczych snów, przeczuć i spotkań z dobrymi ludźmi. Bywa źle, ale częściej jest dobrze bo…. ludzie są dobrzy. Powoli toczy się ta historia. Jest dobra, ale….. ten dziesięcioletni mądrala wyrasta ponad wszystkie dziesięciolatki jakie znam. Może dlatego, że dzieje się to w Ameryce i opowiada sam o sobie starszy pan. Polecam chociaż opowieść snuta przez małego chłopca, nawet mądrego, nie wszystkim przypadnie do gustu.

Jonasz Kirk, czarny mężczyzna koło 60-siątki, pianista i kompozytor, siada przy magnetofonie i zaczyna nagrywać historię swojej rodziny, opowiada o Duchu Miasta i swojej przyjaźni z panem Joshioki w stylu „kiedy byłem małym chłopcem hej!”. Namówił go do tego jego biały, przyjaciel saksofonista Malcolm Pomerantz.. Z tych nagrań ma powstać książka. To ładna opowieść...

Piękna i wzruszająca opowieść. Nietypowa narracja jak na Koontza, a przez to tak przejmująca. Lubię go czytać, odbudowuje we mnie poczucie wartości.

Piękna i wzruszająca opowieść. Nietypowa narracja jak na Koontza, a przez to tak przejmująca. Lubię go czytać, odbudowuje we mnie poczucie wartości.

Książka trudna do przypisania do jednego gatunku, bo mamy tu i obyczaj, i thriller, i realizm magiczny – i wszystko to tworzy ciekawą mieszankę wątków i tematów. To opowieść o dziesięcioletnim Jonaszu, który pewnego razu spotyka tajemniczą kobietę przedstawiającą się jako dusza miasta. Kobieta w pewien sposób go naznacza, wyróżnia, pokazując mu pewne obrazy, których znaczenie Jonasz musi zrozumieć. To oś całej fabuły, ale wokół tego również dzieje się bardzo wiele. Akcja rozgrywa się w latach 60. XX wieku w Ameryce, a więc w czasach przemian kulturowo-społecznych. Nie bez znaczenia jest też fakt, że Jonasz jest czarnoskóry. Najważniejsze jest jednak to, że wykazuje się dużym talentem muzycznym i już jako dziecko zapowiada się na doskonałego pianistę – książka jest więc przepełniona muzyką. Poza tym to także opowieść o dojrzewaniu, bardziej świadomym życiu – narracja prowadzona jest z perspektywy 10-letniego Jonasza (w chwili rozpoczęcia książki jest nawet młodszy) i co prawda chłopiec jest jak na swój wiek aż zbyt dojrzały, ale można przymknąć na to oko i po prostu cieszyć się swoistą magią i tajemnicą tej książki. Z początku (dopóki nie dowiadujemy się, o co chodzi z obrazami, które ukazuje Jonaszowi dusza miasta) miałam silne skojarzenia z prozą Murakamiego – panuje tu atmosfera tajemnicy, niedopowiedzenia, niedosłowności. Więc jeśli lubicie takie klimaty, to polecam Wam tę książkę.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

Książka trudna do przypisania do jednego gatunku, bo mamy tu i obyczaj, i thriller, i realizm magiczny – i wszystko to tworzy ciekawą mieszankę wątków i tematów. To opowieść o dziesięcioletnim Jonaszu, który pewnego razu spotyka tajemniczą kobietę przedstawiającą się jako dusza miasta. Kobieta w pewien sposób go naznacza, wyróżnia, pokazując mu pewne obrazy, których...

Piękna opowieść, z wątkiem kryminalnym, o dobroci, miłości i przywiązaniu. Narratorem jest 10-letni murzyński chłopiec, a rzecz się dzieje w latach 1966-1968 w nieznanym mieście Stanów Zjednoczonych. Bohaterami powieści są czarnoskóry, Japończyk oraz biały 12-letni chłopiec. W to trio wplecione są nieraz tragiczne losy wojenne Amerykanów pochodzenia japońskiego, wspomniany jest Marsz Martina Luthera KInga o wolność, równość i zniesienie segregacji rasowej Afroamerykanów. Bandycka szajka morderców i złodziei składa się tylko z białych. Rozrywka na naprawdę dobrym poziomie.

Piękna opowieść, z wątkiem kryminalnym, o dobroci, miłości i przywiązaniu. Narratorem jest 10-letni murzyński chłopiec, a rzecz się dzieje w latach 1966-1968 w nieznanym mieście Stanów Zjednoczonych. Bohaterami powieści są czarnoskóry, Japończyk oraz biały 12-letni chłopiec. W to trio wplecione są nieraz tragiczne losy wojenne Amerykanów pochodzenia japońskiego,...

Lubię Koontza za niestandardowość i szerokie pole tematyczne, po którym porusza się od początku podążając od fabuły ściśle kryminalnej po zapuszczanie się w fantastyczne rejony okraszone grozą. Jedne powieści są lepsze, innych nawet nie chcę dziś wspominać, a gdybym miała obstawiać przypisując "Miasto" do której z kategorii to musiałabym ją nazwać po prostu inną.

Co tym razem zaoferował mi Koontz? Rozwleczoną do granic opowiastkę o Jonaszu i niezwykłości Miasta. Historia, którą przedstawia sam bohater dzieje się na granicy realności i magii, i jest gęsto przetykana "nic-się-nie-dzianiem". Niestety, nie potrafiłam wgryźć się w treść na tyle, by ujrzeć obiecywaną szlachetność ukrytą tuż pod powierzchnią zwykłego życia. Cóż, moja strata. Tym samym ominęło mnie zapewne całe napięcie, którego nie doświadczyłam w jakimkolwiek momencie opowieści, a o którym było mi dane czytać w opiniach innych. Moje zmysły mnie zawiodły.

(...)
Jeśli spodziewamy się po "Mieście" odkrycia mrocznego oblicza mieszkańców, to tak i nie, ale w pewnym względzie będzie nam to dane. Tak, bo owszem są tu przedstawione mroki w postaci ludzkich lęków i wyrządzanych krzywd, ale nie, jeśli myślimy, iż mechanizm przebiegu akcji powieści będzie podobny, do tego z innych książek Autora. Mnie tym razem Koontz nie przekonał. Mimo iż muszę uczciwie przyznać, że wątki paranormalne wpisują się dość dobrze w całość prezentowanego obrazu. Choć dla mnie, to na co warto zwrócić uwagę, to obyczajowość odmalowanego rytmicznie społeczeństwa, a nie literackie igraszki na granicy realnego i niewidzialnego.

Całość:https://nakanapie.pl/recenzje/duch-miasta-miasto

Lubię Koontza za niestandardowość i szerokie pole tematyczne, po którym porusza się od początku podążając od fabuły ściśle kryminalnej po zapuszczanie się w fantastyczne rejony okraszone grozą. Jedne powieści są lepsze, innych nawet nie chcę dziś wspominać, a gdybym miała obstawiać przypisując "Miasto" do której z kategorii to musiałabym ją nazwać po prostu inną.

Co tym...

Dziwna książka. Nie zgadłbym, że powieść tę napisał Dean Koontz. Czyta się dość gładko, ale tematyka, jak i tempo akcji zupełnie nie pasuje do mojego ulubionego pisarza. Ale trudno, do kompletu przeczytać trzeba.

Dziwna książka. Nie zgadłbym, że powieść tę napisał Dean Koontz. Czyta się dość gładko, ale tematyka, jak i tempo akcji zupełnie nie pasuje do mojego ulubionego pisarza. Ale trudno, do kompletu przeczytać trzeba.

To książka "o miłości odwzajemnionej. Opowieść o stracie i nadziei, o cudach, które kryją się tuż pod napięciem powierzchniowym codziennego życia...". Nic dodać, nic ująć. Historię Jonasza Koontz napisał z elegancją, ze smakiem, chce się ją czytać. Napięcie sączy się niczym ciecz z dziurawego wiadra. I nie wiemy, czy to jeszcze rzeczywistość jest opisywana, czy to już wkroczyła magia. Świetna powieść.

To książka "o miłości odwzajemnionej. Opowieść o stracie i nadziei, o cudach, które kryją się tuż pod napięciem powierzchniowym codziennego życia...". Nic dodać, nic ująć. Historię Jonasza Koontz napisał z elegancją, ze smakiem, chce się ją czytać. Napięcie sączy się niczym ciecz z dziurawego wiadra. I nie wiemy, czy to jeszcze rzeczywistość jest opisywana, czy to już...

Jestem mile zaskoczona fabułą - nie straszy, ale trochę przeraża. To nie Koontz, którego znałam. Odkryłam go na nowo:)

Pamiętajcie, mimo wszystko i tak na końcu będzie dobrze.

Jestem mile zaskoczona fabułą - nie straszy, ale trochę przeraża. To nie Koontz, którego znałam. Odkryłam go na nowo:)

Pamiętajcie, mimo wszystko i tak na końcu będzie dobrze.