To moja pierwsza książka tego islandzkiego autora. Wiem, że nie pierwsza w kolejności cyklu, ale już trudno. Tę kupiłam i już chciałam przeczytać. Potem zabiorę się za resztę.

"Jezioro" zaczyna się od znalezienia w tytułowym jeziorze trupa mężczyzny, do którego przywiązana jest rosyjska aparatura szpiegowska. Dziura w czaszce i inne tropy nie pozostawiają złudzeń - ów mężczyzna nie popełnił w jeziorze Kleifarvatan samobójstwa, ale został zamordowany. Okazuje się, że szczątki pochodzą z okolic lat 60, śledczy wiedzą więc, że, by znaleźć zabójcę trzeba spojrzeć dużo wstecz. Akcja toczy się dwutorowo, teraźniejszość przeplata się z przeszłością coraz bardziej zbliżając nas do tego co wydarzyło się naprawdę. Nietrudno moim zdaniem domyśleć się kto za tym stał i generalnie domyślić się motywu, ale nie odbierało to dla mnie smaczku tej pozycji. Przeszłość to tutaj socjalistyczna Islandia lat 60, gdzie młodzi ludzie każdego dnia zmagali się z inwigilacją, donosicielstwem. Było to brutalne zderzenie z ich ideałami. Jest tutaj dużo polityki, historii i może w tym nie jestem najmocniejsza, zwłaszcza polityka to nie mój konik, ale nie czułam znudzenia. Dzięki śledczemu Erlendurowi i jego uporowi dowiadujemy się prawdy. Jak w wielu kryminałach skandynawskich i nie tylko sporo dowiadujemy się też o samym śledczym. Jego życie już trochę doświadczyło, jego brat zaginął jak był mały i mocno wpłynęło to na jego obecny charakter.

Trudne doświadczenia z córką też sprawiają, że jest tym wszystkim zmęczony, ale nadal nieustępliwy, jeśli chodzi o poznanie prawdy, nawet sprzed wielu lat, gdzie ktoś inny mógłby dawno odpuścić lub nawet nie być zainteresowany. Często w końcu stare sprawy są spychane na bok, wkładane do szuflady, bo śledczy uważają, że nic wartego uwagi już w tej sprawie nie znajdą. Można zżyć się z Erlendurem, kibicować temu doświadczonemu człowiekowi i śledczemu, ja osobiście go polubiłam. Wie on czego chce, jest spokojnym człowiekiem jeśli chodzi o temperament, takim, że chciałabym go aż poznać (jakby istniał naprawdę). Jego problemy są po prostu ludzkie, zwyczajne, jak wielu z nas, nie jest on też nadczłowiekiem, herosem, który odgaduję zagadkę w mig, czyli po prostu jak wiele śledczych w kryminałach skandynawskich, co dla mnie osobiście nie jest wadą. Inni bohaterowie też są dosyć ciekawi np Marion, która leży chora w szpitalu, ale nadal jest w niej sporo poczucia humoru i dawnej zgryźliwości. Ciekawa postać, wyrazista.

Klimat islandzki jest dla mnie odczuwalny, ale autor nie nuży nas też długimi opisami, co uważam za dobre, bo warto w tym zachować umiar. Akcja jest spokojna, ale dla mnie ani trochę nudna. Czytałam powoli, ale właśnie dlatego, że spokojna akcja, dla mnie do czytania powoli, ale nie nużąca, nic z tych rzeczy. Motyw prosty właśnie, ale ciekawy, pod koniec uroniłam łezkę myśląc o tej niesprawiedliwości, która spotkała pewnych ludzi w książce, o bólu, ich cierpieniu. Zresztą sami zobaczycie jeśli przeczytacie. Na mnie to działa. Jednym słowem "Jezioro" to moim zdaniem całkiem dobry kryminał z wolną, spokojną, ale jak dla mnie ciekawą fabułą, da się wczuć w klimat, historia z przeszłości też ciekawa i skłaniająca do wielu refleksji. Mnie też jak pisałam wzruszyła.

Styl autora całkiem dobry według mnie, przystępny w czytaniu. Moja ocena 7/10 i z pewnością sięgnę po inne kryminały Indridasona. A Wam mogę polecić tę pozycję, jest spokojna, nostalgiczna, ciekawa, dobry, spokojny kryminał warty przeczytania.

To moja pierwsza książka tego islandzkiego autora. Wiem, że nie pierwsza w kolejności cyklu, ale już trudno. Tę kupiłam i już chciałam przeczytać. Potem zabiorę się za resztę.

"Jezioro" zaczyna się od znalezienia w tytułowym jeziorze trupa mężczyzny, do którego przywiązana jest rosyjska aparatura szpiegowska. Dziura w czaszce i inne tropy nie pozostawiają złudzeń - ów...