Książka została napisana w 1914 r. przed wybuchem I WŚ, a wydana w 1918 r. przed jej zakończeniem. Wbrew tytułowi, a bardziej zgodnie z podtytułem, nie traktuje o stosunku Napoleona do Polski, lecz o relacji Francji do upadającej Rzeczypospolitej. Napisana została językiem emocjonalnym, zarzucającym mocarstwom (głównie Francji) znieczulicę w kwestii rozbiorów Polski. Nie można nie odnieść wrażenia, że wydźwięk pracy miał mieć konkretne znaczenie w chwili jej ukazania. Należy wręcz w niej widzieć pewien manifest dążności ku niepodległości, która była już widoczna na horyzoncie dziejowym.
Szymon Askenazy należy do tych mistrzów słowa, którzy talent swój postanowili zaprzęgnąć służbie publicznej. Książki historyczne jego autorstwa zbliżają się swym stylem powieściom historycznym okresu pozytywizmu. Mają uśmierzać patriotyczne rany i krzepić polskie serca. Nie inaczej jest z "Napoleonem a Polską". Pamiętając o okolicznościach jej powstania można wybaczyć Askenazemu wszechobecną grandilokwencję, niepotrzebne czasem dłużyzny, drobiazgowość posuniętą momentami do grubej przesady. Mimo wszystko warto sięgać po tego typu klasyki historiografii, nawet jeśli ich treść jest krótsza od przypisów (ok 150 stron! czyta się je źle, brak odnośników do nich w treści książki). Są one świadectwem swoich czasów, które miały nieodparty urok, jakże odczuwalny w trakcie czytania.

Książka została napisana w 1914 r. przed wybuchem I WŚ, a wydana w 1918 r. przed jej zakończeniem. Wbrew tytułowi, a bardziej zgodnie z podtytułem, nie traktuje o stosunku Napoleona do Polski, lecz o relacji Francji do upadającej Rzeczypospolitej. Napisana została językiem emocjonalnym, zarzucającym mocarstwom (głównie Francji) znieczulicę w kwestii rozbiorów Polski. Nie...