Recenzja znajduje się także na blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Mówi się, że lepsza jest najgorsza prawda, niż najpiękniejsze kłamstwo. Ludzie oczekują od swoich rozmówców szczerości, a ci czasem co innego mówią, a zupełnie co innego myślą. I choć rzeczywiście większość osób wolałaby znać prawdę to znajomość myśli otaczających nas ludzi niekoniecznie jest czymś cudownym. A może jednak?

Uczniowie klasy dziesiątej be zostali zaszczepieni przeciwko grypie. Już po otrzymaniu szczepionki zaczęła ich boleć głowa, jednak każdy uznał to za skutek uboczny. Jednak w pewnym momencie zaczęli słyszeć głosy. Nikt nie otwierał ust, a oni wyraźnie słyszeli, że ktoś się odzywa. Ale to nie była rozmowa. To były cudze myśli.

Autorka podjęła niezwykle ciekawy temat. Sam pomysł jest bardzo oryginalny, ja wcześniej nie miałam do czynienia z wątkiem telepatycznym w literaturze.

Pani Mlynowski postanowiła stworzyć narrację zbiorową. Ciekawy, acz trudny zabieg. Nie poznaliśmy całej historii z punktu widzenia jednej osoby, ale z perspektywy ponad dwudziestu osób. Było to naprawdę świetnym urozmaiceniem pośród książek o narracji pierwszo- i trzecioosobowej.

Minusem takiego zabiegu jest niedokładne poznanie bohaterów. Ciężko poznać bliżej ponad dwadzieścia osób, ich rodziny i nauczycieli. Kilku uczniów rzeczywiście było wystawionych na pierwszy plan - Mackenzie, Olivia, Tess czy Pi, ale ich losy były ważne na równi z innymi.

Na początku też ciężko mi się było połapać, kto jest kim. Zbyt szybki przypływ nowych imion był znacznym utrudnieniem. Natomiast rozumiem powód, dla którego autorka postanowiła posłużyć się tak dużą grupą, wyjaśniła to na kolejnych kartach powieści, a także w udzielonych na końcu odpowiedziach na pytania zadane przez innych pisarzy.

Nieco większe zastrzeżenia mam do samej fabuły i dialogów. Nie było jakiejś konkretnej akcji, nie było problemu, ani celu. Powieść toczyła się powoli, poznaliśmy niektóre wątki z życia paru osób, ale nic poza tym się nie działo. Nie było żadnego punktu kulminacyjnego, czegoś, co napędza akcję. Ot, taka luźna historia. I z tym związane były także dialogi - wiele z nich było po prostu o niczym i gdyby je usunąć, książka wcale by nie straciła.

Muszę jednak przyznać, że pomimo tych niuansów powieść czytało się przyjemnie, momentami pojawiał się humor, a także nasuwały się pewne pytania. Podczas lektury nie sposób zastanowić się, czy samemu nie chciałoby się mieć telepatycznych zdolności.

Książka traktuje także o tym, jak bardzo młodym ludziom zależy na tym, by dobrze wypaść w oczach innych. Wielu z nich martwi się o to, co inni o nich pomyślą. Również w momencie, gdy uświadamiamy sobie, że ktoś może usłyszeć nasze myśli orientujemy się, że sami nie zawsze dobrze o innych myślimy, a w naszej głowie pełno jest krytyki i nienawiści.

Bardzo podobał mi się dodatek do książki, o którym wcześniej troszkę wspomniałam. Otóż na końcu książki widzimy pytania od autorów (między innymi Lauren Oliver czy Gayle Forman) i odpowiedzi pani Sarah. Dzięki temu wiem, że ta książka miała być przede wszystkim wprowadzeniem do nowej serii, zapoznanie czytelnika z tematem, a więcej akcji będzie w kolejnych tomach.

Książka jest naprawdę miłą odskocznią, czyta się szybciutko, także na jeden wieczór idealna. Ma wady, nie da się ukryć, ale sam temat jest ciekawy i mam nadzieję, że rzeczywiście akcja rozwinie się w kolejnych częściach. Poleciłabym głównie młodzieży gimnazjalnej, bo w takim wieku są też bohaterowie książki, starszym odbiorcom książka może wydać się zbyt infantylna.

Recenzja znajduje się także na blogu zperspektywyczytelnika.blogspot.com

Mówi się, że lepsza jest najgorsza prawda, niż najpiękniejsze kłamstwo. Ludzie oczekują od swoich rozmówców szczerości, a ci czasem co innego mówią, a zupełnie co innego myślą. I choć rzeczywiście większość osób wolałaby znać prawdę to znajomość myśli otaczających nas ludzi niekoniecznie jest czymś...