Kilka lat temu przestałem się oszukiwać, że czytam książki, żeby być mądrzejszym, zdobywać wiedzę czy gimnastykować umysł. Sam przed sobą szczerze przyznałem, że połykam kolejne tomy dla samej frajdy płynącej z lektury, dla tych dreszczy, gdy zaangażuje się emocjonalnie, czy wzruszeń które potrafi wywołać fajnie skrojone zdanie. Nie ma znaczenia, że po czasie pamiętam fabułę co trzydziestej pozycji i niemiłosiernie plączą mi się fabuły, bohaterowie i fakty. Najlepsze są proste podniety czasu teraźniejszego. Dlatego coraz bardziej doceniam książki, które są jak komory deprywacyjne, skutecznie odcinają od świata zewnętrznego i pozwalają się skupić tyko na nich samych. Trzeba tu mieć jednak zaufanie do autora, że podróż w którą nas zabiera ma sens, a jego warsztat pozwoli nam odbyć ją bez wstrząsów czy turbulencji.

„Bura i szał” to pierwsza książka Aleksandry Zielińskiej jaką czytałem, a już po kilkudziesięciu strona lektury, czułem się bezpiecznie w jej rękach. Miałem pewność, że wszystko się tutaj idealnie poskłada: watki, emocje, postacie. Jakby pisał to stary wyjadacz (wyjadaczka). Nie wiem właściwie skąd się to wzięło, bo Zielińska pozwala sobie na odrobinę brawury: ten momentami płynny narrator, ten dziwny eksperyment z dialogami głównej bohaterki.

To, że Zielińska potrafiła przekonać mnie, żebym jej zaufał, pozwolił odciąć od świata zewnętrznego, jest największą zaletą tej powieści. Bo nie ma tu żadnej wstrząsającej historii, społecznych diagnoz, czy odpowiedzi na ważne pytania. Ot wlazłem do głowy bohaterki i prześlizgnąłem się przez jej życie. Po lekturze nie mogę nawet mieć pewności czy Bura była szalona i co właściwie miałoby to znaczyć. Jednak sam moment w którym byłem w jej głowie był więcej niż satysfakcjonujący. Uwierzyłem w tą postać. Zielińska stworzyła w pełni przekonujący konstrukt osoby szalonej/ nieszalonej, i zupełnie nie mam ochoty przykładać go do realnego świata. Uwierzyłem w Burą na kartach powieści i to mi w zupełności wystarcza. Myślę, że dużo robi tu fakt, że cała historia jest tak misternie opowiedziana. Fabuła porwana, ale każdy kawałeczek odsłania się przed czytelnikiem dokładanie wtedy kiedy powinien. Wszystko na spokojnie, na chłodno, tylko napięcie gdzieś buzuje pod przykrywką. Lubię gdy tak jest.

A co z szałem? W czasie lektury zacząłem się zastanawiać, czy granica faktycznie jest taka płynna. Kumulujemy w sobie te nieprzepracowane smutki, złości, traumy, pretensje, życie, a w pewnym nieuchwytnym momencie przechodzimy na drugą stronę i nawet tego nie zauważamy. Właściwie nie wiele się zmienia. A może nachodzą mnie takie myśli z zupełnie innego powodu, wcale nie przez Burą, ani przez tę książkę?

Kilka lat temu przestałem się oszukiwać, że czytam książki, żeby być mądrzejszym, zdobywać wiedzę czy gimnastykować umysł. Sam przed sobą szczerze przyznałem, że połykam kolejne tomy dla samej frajdy płynącej z lektury, dla tych dreszczy, gdy zaangażuje się emocjonalnie, czy wzruszeń które potrafi wywołać fajnie skrojone zdanie. Nie ma znaczenia, że po czasie pamiętam...