Po wielu, długich latach dojrzewam do lektury, odkrywam piękno języka, zachwycam się tematyką, podejmowaną przez naszą, rodzimą literaturę. Jest mi autentycznie wstyd, że tak haniebnie jej nie doceniałam.
Tymczasem: gęsia skórka, błyszczące zachwytem oczy, rozdziawiona buzia, to uczucia, które towarzyszyły mi, kiedy czytałam Reymonta. Ta książka jest fantastyczna!
Do teraz czuję dym, wydobywający się z fabrycznych kominów, hałas wpuszczonych w ruch maszyn...

Łódź. Lata osiemdziesiąte XIX wieku. Tytułowa "ziemia obiecana", do której nadciągają tłumy, marzące o fortunie, bogactwie, polepszeniu nędznego losu, nie zdając sobie sprawy, że w rzeczywistości trafią do kapitalistycznej machiny, miejskiej dżungli:
"Łódź to las, to puszcza - masz mocne pazury, to idź śmiało i bezwzględnie duś bliźnich, bo inaczej oni Cię zduszą, wyssają i wyplują z siebie".
Dzięki historii przyjaźni trzech młodych, narwanych bohaterów: Polaka - Karola, Żyda - Moryca oraz Niemca - Maksa, poznajemy mechanizm "robienia pieniędzy" a także, mamy doskonały obraz tego konglomeratu polsko - żydowsko - niemieckiego ówczesnej Łodzi.
Genialna panorama społeczeństwa, cała paleta przeróżnych ludzkich postaw, obyczajów, motywów postępowania, punktów widzenia, moralności. Mamy tu do czynienia zarówno, z dobrym Niemcem, uczciwym Żydem, kierującym się etyką, współczuciem, jak i złym, wyrachowanym Polakiem, który dąży po trupach do celu.

W obrazie miasta doskonale widać i czuć antyurbanizm Reymonta, który przeciwstawia spokojne, godne życie na wsi, z bezdusznym wielkomiejskim zgiełkiem, gdzie nawet śmierć nie ma żadnego znaczenia, a jest rozpatrywana jedynie z perspektywy straty dla zakładu:
" Rozlecieli się wszyscy jak ptaki spłoszone przez jastrzębia i po chwili sala znowu szła, wszystkie maszyny były w ruchu, prócz tej jednej, okrwawionej zbrodnią, ale którą natychmiast zaczynano oczyszczać.
Verflucht! Tyle materiału na nic! - klął majster, oglądając poplamiony krwią perkal i zaczął wymyślać robotnikom za nieostrożność i groził, że całej sali każe wytrącić za ten materiał".

Pisarz, w sposób absolutnie wyśmienity, obrazuje, że bogactwo wcale szczęścia nie daje, wprost przeciwnie, pieniądz, czyni człowieka niewolnikiem kawałka papieru, zaczyna kontrolować jego całe życie: " Niezależność mają tylko nędzarze, bo już nawet i miliarderzy są jej pozbawieni. Człowiek posiadający rubla jest już niewolnikiem tegoż rubla. Paradoks!".

A ile tu niespełnionych marzeń, źle ulokowanych uczuć, gorzkich rozczarowań. Mam wypieki na twarzy.

Panie Władysławie! Kocham Pana!

Po wielu, długich latach dojrzewam do lektury, odkrywam piękno języka, zachwycam się tematyką, podejmowaną przez naszą, rodzimą literaturę. Jest mi autentycznie wstyd, że tak haniebnie jej nie doceniałam.
Tymczasem: gęsia skórka, błyszczące zachwytem oczy, rozdziawiona buzia, to uczucia, które towarzyszyły mi, kiedy czytałam Reymonta. Ta książka jest fantastyczna!
Do...