W książce Ałbeny Grabowskiej „Alicja w krainie czasów” przenosimy się w czasie aż do 1880 roku do malowniczo położonego starego dworku pod Warszawą, aby poczuć klimat tamtych czasów.Koniec XIX wieku - jakże odmienne to były czasy od tych, które znamy na co dzień. Powieść przesycona jest łagodnym spokojem, a wydarzenia snują się powoli jak pajęcza sieć. Na każdym kroku spotykamy się z wiarą w magiczną moc ziół, księżyca oraz istnienie złych duchów, zaklęć, magicznych uroków i czarów. Zagłębiamy się w powieść powoli, po cichu, aby poznać rodzinę hrabiego Jana Księgopolskiego.

Hrabia Jan to niemłody już mężczyzna, który zakochując się w Elżbietce, najlepszej partii w okolicy, uzyskał rozległy majątek ziemski, którym obecnie zarządza. Początkowo Elżbietka, dama wychowana na salonach, o nienagannych manierach i delikatnej urodzie z każdym dniem wprawia go w zachwyt i ogromną radość. Jednak po ślubie wszystko się zmienia. Hrabina oczekuje narodzin pierworodnego dziecka i mocno oddala się od męża. Jan odkrywa, że żona nie żywi do niego żadnych uczuć, jest zupełnie oderwana od rzeczywistości, a jedynymi sprawami, które ją interesują w życiu są nienaganne maniery i drogie sukienki sprowadzane z zagranicy.

W powieści poznajemy również Natalię, Natalia to bardzo młoda, niepiśmienna sierota przygarnięta przez swoją ciotkę Emilię, która jest główną kucharką we dworze. Zwyczajna dziewczyna ze wsi, pracująca jako pomoc w kuchni i pomywaczka, od chwili pojawienia się we dworze jest zafascynowana życiem jego mieszkańców. Kiedy po pierwszy raz dostrzega hrabiego Jana, postanawia zrobić wszystko, aby go zdobyć. Jan długo nie opiera się względom młodziutkiej i bardzo naiwnej dziewczyny, rozpoczynając z nią płomienny romans. Owocem romansu staje się ciąża Natalii. Czy sprawa wyjdzie na jaw i wybuchnie społeczny skandal w dostojnym i prawym majątku z tradycjami, czy też uda się w porę zamieść wszystko pod dywan?

Ukazany obraz XIX-wiecznego społeczeństwa pozornie tylko jest odmienny od współczesności. Ludność podzielona jest na osoby dobrze sytuowane, z wyższych sfer, którym nie brakuje niczego, żyjące spokojnie z dnia na dzień oraz zastraszonych ludzi, mieszkańców wsi, dla których każdy dzień jest walką o chleb i przetrwanie. Ludzie żyjący na wsi traktowani są jak istoty gorszego gatunku, nie mający prawa głosu, niemalże jak zwierzęta. Smutny jest tu obraz kobiet wiejskich, które przedstawione zostały jako głupie, niepełnowartościowe, pozbawione wyższych uczuć istoty. Radzę zwrócić uwagę na temat równouprawnienia kobiet, który w tamtych czasach praktycznie nie istniał i nawet duże pieniądze nie otwierały wszystkich drzwi. W książce rzuca się w oczy wielka obłuda mieszkańców dworu oraz mieszczaństwa. Z jednej strony ogromna bogobojność i wiara w to, że los potrafi ukarać za grzechy, a z drugiej dopuszczanie się licznych zabaw i zdrad, za zamkniętymi drzwiami, kiedy nikt nie patrzy. Oby tylko nie było skandalu, oby pozornie wszystko wyglądało nienagannie.

Opowieść ta niewątpliwie będzie miłym akcentem dla sympatyków minionych czasów i życia w dawnych posiadłościach dworskich. Książka to zaproszenie do odmiennego od dzisiejszych świata pełnego balów, wszechobecnej matki natury i magii.

Magdalena Wentrys