Gigantyczne ego i poczucie odstawienia, zbędności to zabójcza mieszanka. A prawdopodobnie właśnie one leżały u podstaw napisania tej książki. Plus oczywiście zaliczka od wydawcy – rzecz (nie tylko u odstawionego) istotna.
I owe ego, i poczucie zbędności są u Grzegorza Brzozowicza uzasadnione. To jeden z najlepszych polskich dziennikarzy specjalizujących się w tematyce muzyczn0-showbiznesowej ever. Od lat 80. zajmował się – z powodzeniem – pisaniem o panujących na świecie trendach i lansowaniem nowych polskich gwiazd – nastoletnich jeszcze wówczas buntowników próbujących zmierzyć się z PRL-owską szarzyzną i strzegącymi swych pozycji estradowcami. Bez niego być może nie byłoby dziś Kazika i Kultu czy T.Love. Oni są do dziś, a jego jakby nie ma. Pisze co prawda do tygodnika „Do Rzeczy”, robi dokumenty, ale w telewizji można jego oglądać około północy, albo ostro grzebać w internecie. Dlatego jego książkę pod prowokacyjnym (pewnie mającym wywołać poruszenie) tytułem można potraktować jak skomlenie o uwagę, przypomnienie dawnych zasług i wysłane w świat cv. Tyle, że ludzie o takich kompetencjach nie są dziś potrzebni, ludzie mający własne zdanie, wyoglądani, wyczytani i wysłuchani na tyle, by – w odróżnieniu od parających się dziś pisaniem o kulturze dzieci – mieć własne zdanie i nie bać się idących pod prąd opinii.
Jest też „Resortowe dziecko rock’n’rolla” próbą rozliczenia starych rachunków. Dostaje się tu i Kazikowi, i – zwłaszcza – Zbigniewowi Hołdysowi. Ci, którzy naszą branżę muzyczną znają wiedzą, że racja jest po stronie Brzozowicza. Ale te sprawy są zbyt hermetyczne i za mało pikantne, by przyciągnąć miliony. Zresztą dla wielbicieli Staszewskiego zarzuty o małostkowość i tak mogą się okazać niezbyt przekonujące – w końcu to intelektualista-buntownik. A Hołdys mało kogo dziś interesuje – no chyba że wąskie grono fanatycznych przeciwników PIS-u.
Jednak po książkę Brzozowicza warto sięgnąć. Z dwóch powodów. W „Resortowym dziecku…” znalazły się dwie rozmowy – właściwie monolog i rozmowa – które dowodzą niezwykłego dziennikarskiego kunsztu autora. To materiały z nieistniejącego już magazynu „Machina” – spowiedź Piotra Kaczkowskiego i wywiad z Janem Borysewiczem. Dwóch wielkich neurotyków zdradza, być może nie do końca świadomie, ile naprawdę kosztuje sukces. To mocne, przejmujące teksty. One dają jakość tej książce i sprawiają że jest czymś więcej niż tylko lekarstwem na kompleksy, frustracje oraz pustą kieszeń autora.

Gigantyczne ego i poczucie odstawienia, zbędności to zabójcza mieszanka. A prawdopodobnie właśnie one leżały u podstaw napisania tej książki. Plus oczywiście zaliczka od wydawcy – rzecz (nie tylko u odstawionego) istotna.
I owe ego, i poczucie zbędności są u Grzegorza Brzozowicza uzasadnione. To jeden z najlepszych polskich dziennikarzy specjalizujących się w tematyce...