Przez niemal dwa jesienno-zimowe tygodnie księżyc nad Aberdeen świecił wyjątkowo złośliwie i okrutnie.
Nawet w kryminałach rzadko zdarza się takie nagromadzenie zbrodni w krótkim czasie, jak w "Chłodzie granitu". I to tak wstrząsających...
Na pewno nie jest to książka do obiadu. Często zdarza mi się czytać przy jedzeniu, ale przy tej nie byłabym w stanie niczego przełknąć. Momentami jest po prostu bardzo, bardzo obrzydliwie. I lepiej nie uruchamiać sobie przy tym wyobraźni, tylko czytać i iść dalej.
Nie za bardzo polubiłam głównego bohatera. Jakoś nie do końca potrafiłam mu współczuć czy sekundować. Może dlatego, że tak łatwo wybaczał wchodzącemu mu w drogę dziennikarzowi - wystarczyło trochę kiepskiego żarcia i już cała wściekłość odchodziła w niepamięć. Nie zliczę również, ile razy się czerwienił na kartach powieści. Ja przez rok nie zaliczam tylu "buraków" na twarzy. W całym swoim życiu nie zjadłam również chyba tylu cukierków, co nadzorujący bohatera inspektor. Drażniły mnie te liczne powtórzenia, bo ileż można czytać o tym samym? Miałam wrażenie, że inspektor po owych niecałych dwóch tygodniach sam wyląduje w szpitalu z powodu ostrego nagromadzenia węglowodanów w organizmie.

Mimo powyższych negatywów książkę czyta się całkiem dobrze.

Przez niemal dwa jesienno-zimowe tygodnie księżyc nad Aberdeen świecił wyjątkowo złośliwie i okrutnie.
Nawet w kryminałach rzadko zdarza się takie nagromadzenie zbrodni w krótkim czasie, jak w "Chłodzie granitu". I to tak wstrząsających...
Na pewno nie jest to książka do obiadu. Często zdarza mi się czytać przy jedzeniu, ale przy tej nie byłabym w stanie niczego przełknąć....