"Dwadzieścia siedem snów" Marty Alicji Trzeciak z przyjemnością zaliczę do powieści, które zwykłam określać mianem "inne niż wszystkie". Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę nietuzinkową historię, w której jawa miesza się ze snem, a to co realne nabiera metafizycznego wymiaru.

Pewna pisarka przyjeżdża do "zabitej dechami", jak dziś byśmy to określili, wsi aby tam pracować nad swoją nową książką. Już samo miejsce wydarzeń o nazwie To Nowe brzmi dość tajemniczo. Położone w otoczeniu lasów, łąk i pobliskiego wzgórza sąsiaduje z oddaloną wsią To Stare. Dom, w którym zatrzymuje się bohaterka ma swoje duchy i tajemnice. Mieszkające tu trzy kobiety - Szara, jej matka określana jako Stara i wnuczka Laura mają swoją historię. Jest jeszcze Milena - samotniczka mieszkająca na pobliskim wzgórzu, która również, a może nawet najbardziej, pragnie zrzucić z siebie brzemię przeszłości. Te wszystkie opowieści dosłownie same proszą się, aby przelać je na papier. I w ten sposób każda z kobiet "rozwija tę opowieść ze swojej szpulki, a ja (pisarka) przejmowałam ją jak nić i nawijałam na moje czerwone pióro. Potem oddzielałam zasadniczą nić, dodawałam coś swojego, niepowtarzalnego i rozwijałam ją na nowo." Każda z tych historii przekazywana jest w formie rozbudowanego, alegorycznego, chwilami absurdalnego snu, który śni główna bohaterka. Dzięki temu jej książka pisze się właściwie sama.

Czy uda jej się zmienić przeznaczenie?...

Autorka stworzyła tzw. powieść oniryczną, w której rzeczywistość świata przedstawionego zostaje znacznie zdeformowana i przekształcona. Bardzo cienka granica pomiędzy jawą i snem zaciera się i po chwili sami już nie wiemy w jakim świecie obecnie się znajdujemy. Sen w postaci marzenia lub koszmaru wykorzystany został jako płaszczyzna kontaktu z inną, alternatywną rzeczywistością. Imiona bohaterów tu występujących zostały skrócone do Sza, Mi, Sol, Si, La, Re i nabierają symbolicznej wymowy. Liczne wyolbrzymienia i odrealnienia wprowadzają niepewność i tajemniczość, momentami wieje grozą. Z drugiej strony ten irracjonalny, sprzeczny logicznie świat fascynuje i przyciąga. Jego magia wnika głęboko w umysł czytelnika.
Płaszczyzna oniryczna dostępna tylko dzięki snom, a zamknięta szczelnie za dnia, staje się coraz bardziej rozbudowana w miarę rozwoju wydarzeń.

Realizm magiczny, którym posłużyła się autorka powieści tak naprawdę na każdego czytelnika oddziałuje w inny sposób. Ma to ścisły związek z indywidualnym postrzeganiem rzeczywistości i dlatego nie dziwią mnie rozbieżne opinie. Mnie osobiście powieść nie wciągnęła, choć czytałam ją z zainteresowaniem. I tu znowu pojawia się sprzeczność. Już nie pamiętam kiedy sięgnęłam po książkę, która działałaby na mnie tak usypiająco i jednocześnie... intrygująco. "Dwadzieścia siedem snów" to powieść - wyzwanie. Nie jest to łatwa historia, gdyż wymaga skupienia i zaangażowania w lekturę. A na zakończenie każdy może ją inaczej odebrać i zinterpretować.

Ciszę się, że sięgnęłam po tego rodzaju opowieść. Polecam ją wszystkim, którzy poszukują w literaturze alternatywnych form przekazu, nowych wyzwań i niesztampowych pomysłów.

"Dwadzieścia siedem snów" Marty Alicji Trzeciak z przyjemnością zaliczę do powieści, które zwykłam określać mianem "inne niż wszystkie". Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tę nietuzinkową historię, w której jawa miesza się ze snem, a to co realne nabiera metafizycznego wymiaru.

Pewna pisarka przyjeżdża do "zabitej dechami", jak dziś byśmy to określili, wsi aby tam pracować...