Colleen Hoover jest jedną z niewielu autorek, które przy tak ogromnej ilości podobnych do siebie historii, potrafią jeszcze czymś zaskoczyć. Jednak w przypadku tej pozycji trudno mówić o zaskoczeniu w pozytywnym tego słowa znaczeniu, a raczej o rozczarowaniu. Już sama fabuła jest mało oryginalna i przewidywalna. Jednak nie miałoby to tak dużego znaczenia gdyby choć bohaterowie przykuwali uwagę i wzbudzali sympatię. A tak się niestety nie dzieje. Wywołują u mnie odwrotne emocje niż zakładała autorka. Najbardziej ciekawą postacią wydaje mi się Asa, który pełni tu rolę czarnego charakteru. Jednak w rzeczywistości to właśnie jemu współczuję, a nie Sloan, która została wykreowana na ofiarę. Zarówno jej zachowanie jak i Cartera wzbudza irytację, która sięga zenitu pod koniec książki, kiedy to postanawiają na swój sposób „ukarać” Asę. Samo zakończenie również nie przypadło mi do gustu - sztucznie przeciągane, a do tego niepotrzebny powrót do początku.
Zaletą jest na pewno narracja. Dzięki temu, że jest ona prowadzona z punktu widzenia wszystkich głównych bohaterów, mamy możliwość dogłębnej analizy ich emocji. No i tu również najbardziej interesujące wydają mi się przemyślenia Asy. Choć nie zawsze przemawia przez nie rozsądek, to wywołują one najwięcej skrajnych emocji.
To jednak za mało, abym mogła śmiało polecić tę książkę, tak jak poprzednie pozycje autorki.

Colleen Hoover jest jedną z niewielu autorek, które przy tak ogromnej ilości podobnych do siebie historii, potrafią jeszcze czymś zaskoczyć. Jednak w przypadku tej pozycji trudno mówić o zaskoczeniu w pozytywnym tego słowa znaczeniu, a raczej o rozczarowaniu. Już sama fabuła jest mało oryginalna i przewidywalna. Jednak nie miałoby to tak dużego znaczenia gdyby choć...