Tak się składa, że rzadko czytam biografie. Najczęściej dodaję je do listy do przeczytania za pośrednictwem fanpage’a A Mighty Girl. Profil przedstawia sylwetki interesujących kobiet, z których młode dziewczęta mogą czerpać inspirację. Jeden z postów sprzed kilku lat poświęcono właśnie Gertrude Bell, niezłomnej kobiecie czasów wiktoriańskich, której nic nie zatrzymywało przed podążaniem za swoimi pasjami.

Kobieta, która interesowała się historią i poszła na studia, później kończąc je jako pierwsza przedstawicielka płci pięknej z oceną celującą. Kobieta niezwykle oczytana i głodna wiedzy w czasach, gdy w książkach wychowawczych pisano: dojrzewająca dziewczynka zawsze będzie ustępować braciom pod względem naukowym z powodu „nieuporządkowanego życia miednicowego”, musiała odznaczać się nie tylko inteligencją ale też niezwykłą osobowością gdy wbrew społecznym konwenansom realizowała swoje ambicje. Dla Gertrude Bell pochodzącej z bogatej rodziny utrzymującej się z przemysłu bycie panią domu zupełnie nie interesowało. Gardziła wręcz plotkowaniem i salonowymi intrygami. Miała niepochlebny stosunek do większości kobiet za co często się ją krytykuje.

Gertrude Bell odznaczała się niewyczerpaną ciekawością i energią na kolejne eskapady. Już jako mała dziewczynka była zmorą niejednej guwernantki, wciągając swojego młodszego brata w tarapaty, nieraz bardzo niebezpieczne. Nie znosiła dyscypliny i lubiła doprowadzać ludzi do szału.

Gdy ukończyła studia odkryła wolność jaką daje podróżowanie i zaangażowała się w wyprawy na Bliski Wschód. Nauczyła się Arabskiego, przez Beduinów nazywana była królową pustyni. Miała też kilkuletni epizod z górami, kiedy to zdobywała kilkutysięczniki i jako jedna z pierwszych kobiet zaliczała kolejne szczyty. Warto pamiętać, że na początku XX wieku wspinaczka wysokogórska była nie lada wyzwaniem biorąc pod uwagę dostępny sprzęt i odzież.

Opis z okładki tajemniczo wspomina, że Gertrude nie dane było zaznać spełnionej miłości. Nie znaczy to jednak, że wątek romansowy książki nie jest interesujący. Jej tendencja do przekraczania granic swoich czasów nie tyczyła się jednak życia uczuciowego. Pozostała bardzo wierna rodzinie i tradycjom w tej kwestii. To bardzo ciekawe, jak dużo konfliktów wewnętrznych miała, będąc osobą postępową i jednocześnie łaknącą jakiegoś rodzaju akceptacji.

Autorka biografii, Georgina Howell, sama przyznaje we wstępie, że brakuje jej żyłki narracyjnej. Da się to niestety odczuć, bo na samym początku dowiadujemy się jak rozwiną się niektóre kluczowe momenty życia bohaterki. Mimo lekkiego rozczarowania początkiem ze względu na ujawnianie końca, wszystko to, co Howell opisała pomiędzy broni się samo. O Gertrude Bell napisano wiele i autorka biografii nie zawahała się dotrzeć do wszystkich dostępnych źródeł. Musiała to być bardzo żmudna praca.

Gdy wspomina się Bell współcześnie, najczęściej mówi się o jej wkładzie w budowanie niezależnego Iraku. Jej życie jednak było niezwykle bogate i podejmowała przeróżne wyzwania, dając z siebie zawsze 100%. Poznanie jej sylwetki było dla mnie inspirującym doświadczeniem i pewnie z ciekawością obejrzę o niej film, który ostatnio ukazał się w kinach (piszę te słowa w roku 2016). Wiadomo już jednak, że adaptacja losów Bell nie dorasta do pięt prawdziwy wydarzeniom. Nic dziwnego, że takiego życia nie da się streścić w dwugodzinnym filmie. Sama biografia i liczne źródła na jej temat przekonują mnie, że jeszcze nie raz o Gertrude Bell będzie głośno mimo że od jej śmierci minęło już 90 lat.  

Anna Kaczmarczyk