Do serii przygód o arcygenialnym nastolatku powróciłam po kilku latach. Tom piąty jest zdecydowanie najlepszą pozycją w porównaniu do swoich poprzedników, ale nie polecam go tym, którzy nie poznali dotąd świata wykreowanego przez Colfera. Bez znajomości Niższej Krainy i jego mieszkańców - kapitan Holly Niedużej, Ogierka, Mierzwy Grzebaczka, ucieknie nam znaczenie aluzji i drobnych smaczków ubarwiających książkę.

Dlaczego "Zaginiona kolonia" jest najlepszą częścią sagi? Ponieważ poza "standardowymi" elementami - szalonym tempem, ciekawymi bohaterami, inteligentnymi i dowcipnymi dialogami, sporą garścią gadżetów techniczno-informatycznych - pojawiły się zagadnienia filozoficzne, jak potrzeba przynależności, poczucie tożsamości, odpowiedzialność, problemy okresu dojrzewania, a nawet elementy fizyki kwantowej. Autor wziął na warsztat wydawałoby się wyeksploatowany już w literaturze wątek podróży w czasie, radząc sobie z nim ze zręcznością krasnala włamującego się do pilnie strzeżonego apartamentu.

Główny bohater znacząco wydoroślał, co nie dziwi czytelników, którzy mają świadomość jak wiele przeszedł w ciągu ostatnich spotkań z Małym Ludem. Nie zaskoczę chyba nikogo stwierdzeniem, że i tym razem wychodzi z niego obronną ręką; Artemis ma zawsze plan awaryjny. Jak mawia Butler, "ten chłopak bez planu awaryjnego nie poszedłby do łazienki". Co nie znaczy, że po drodze nie obędzie się bez ofiar. Podróż w tunelu czasowym na każdym odciska swoje piętno...

Do serii przygód o arcygenialnym nastolatku powróciłam po kilku latach. Tom piąty jest zdecydowanie najlepszą pozycją w porównaniu do swoich poprzedników, ale nie polecam go tym, którzy nie poznali dotąd świata wykreowanego przez Colfera. Bez znajomości Niższej Krainy i jego mieszkańców - kapitan Holly Niedużej, Ogierka, Mierzwy Grzebaczka, ucieknie nam znaczenie aluzji i...