"Jest moment, gdzieś po dwóch miesiącach, kiedy myślisz, że wreszcie się połapałeś w nowym miejscu. Nagle czujesz, że miejsce jest w zasięgu twojej ręki. To złudzenie... jesteś tam dopiero od ośmiu tygodni... i potem przyjdzie czarna rozpacz, że przecież i tak nigdy niczego nie zrozumiesz. Ale w tamtej jednej chwili czujesz, że to miejsce należy do ciebie. To najkrótsza, najczystsza euforia."

Najszerzej mówiąc książka traktuje o antropologii jako dziedzinie nauki, o jej słabościach, trudnościach badawczych, o różnorodności podejść realizowanych w jej ramach.
Wnikając zaś głębiej w treść lektury, zauważymy, że książka jest o ludziach- dokładnie o trójce badaczy próbujących zgłębić specyfikę badanego ludu - ich zachowania, zwyczaje, płciowe rozróżnienia. Sam czytelnik staje się tutaj obserwatorem, ma okazję przyglądać się z bliska relacjom pomiędzy badaczami, które w dużej mierze opierają się na niedopowiedzeniach, skłaniających samego czytelnika do samodzielnego układania wniosków i tym samym głębszej analizy. Powieść nie jest prosta. Wiele rzeczy nie mówi się w niej wprost, a ogromna dawka emocji jakich dostarcza, powoduje, że czytelnik od razu wciąga się w wir tej skomplikowanej relacji łączącej naszych bohaterów. Jest parno, jest duszno... atmosfera dżungli idealnie współgra z emocjami naszych bohaterów - podczas lektury wręcz czujemy to napięcie, ten dziwny, niewypowiedziany żar uczuć.

Książka zaciekawiła mnie o tyle, że nawiązuje do życia słynnej badaczki Margaret Mead, którą miałam okazje poznać podczas studiów. Tym bardziej interesujące stało się dla mnie to, że poczytam o antropologii, o realizowanych badaniach w formie innej niż ta naukowa. Ubranie naukowości w obyczajowość, ujęcie realnego życia w ramy bardziej przystępne dla czytelnika, wydało mi się niezwykle innowacyjnym pomysłem, nareszcie bowiem miałam okazję poczytać o tym co faktycznie lubię, nie męcząc się zbyt naukowym tonem dzieła. Tutaj mamy wszystko co dobre w lekturze: bogaty język, wciągająca fabuła (zwłaszcza dla tych, którzy lubią zgłębiać wątki psychologiczne, socjologiczne, antropologiczne), różnorodni bohaterowie - każdy z inną przeszłością, każdy z innym podejściem do świata i do swojego zawodu (bardzo, ale to bardzo ciekawe ukazanie jak diametralnie może różnić się praca antropologów w ramach tej samej dziedziny, towarzyszących jej założeń), atmosfera gęsta: klimatycznie ale i emocjonalnie - doskonale się te dwie sfery wzajemnie przeplatają.

Powiem tak: miałam spore oczekiwania co do tej lektury i w żadnym względzie nie spodziewałam się, że zostaną one w pełni zaspokojone. Daję maksymalną ilość gwiazdek bo już dawno żadna lektura nie wciągnęła mnie w takim stopniu, że aż ciężko było się oderwać od bohaterów powieści, odłączyć się od tej przyciągającej atmosfery zbudowanej z niedopowiedzeń. Zakończenie gdzieś po części przewidziałam, ale to nie thiller czy kryminał, który na koniec ma czytelnika zdrowo zaskoczyć. To co mi się podobało to na pewno fakt, iż koniec lektury ma w sobie smak realizmu - jest smutne, ciężkie do przetrawienia ale nie wzbudza przynajmniej poczucia, że autor robi z książki istną bajkę o szczęśliwym zakończeniu. Czyste życie, bez idealizacji, sielankowości - na to z pewnością może liczyć czytelnik. Samo zakończenie budzi we mnie refleksję o nieuchwytności, chwilowości ludzkiego życia, budowanych relacji. O tym, że wszystko co piękne przemija zbyt szybko, wręcz nie daje się uchwycić - zbyt prędko staje się jedynie wspomnień minionego, krótkotrwałego szczęścia, obiektem chwilowej euforii.

Gorąco polecam! Zwłaszcza w dni takie jak te: parzące, duszne - idealnie współgrające z klimatem powieści.

"Jest moment, gdzieś po dwóch miesiącach, kiedy myślisz, że wreszcie się połapałeś w nowym miejscu. Nagle czujesz, że miejsce jest w zasięgu twojej ręki. To złudzenie... jesteś tam dopiero od ośmiu tygodni... i potem przyjdzie czarna rozpacz, że przecież i tak nigdy niczego nie zrozumiesz. Ale w tamtej jednej chwili czujesz, że to miejsce należy do ciebie. To najkrótsza,...