Bardzo rzadko zdarza mi się rezygnować z czytania jakiejś książki, gdy już ją zacząłem. W przypadku "Władców dinozaurów" dotrwałem do dwusetnej strony i mam dość.

Nie wiem, po co ta książka w ogóle została napisana. Nie wnosi ona zupełnie nic do gatunku i niech nikt sobie nie myśli, że przecież są to dinozaury. Autor chyba tak to sobie wyobrażał: "Powstało już mnóstwo książek o rycerzach, księżniczkach, wielkich bitwach i dworskich intrygach, więc trudno jest się w tym gatunku jakoś wybić, ale dorzucę do tego dinozaury i to będzie oryginalne." Nie, nie jest. Istnienie w tej powieści dinozaurów niczemu nie służy. Na początku każdego rozdziału jest opis jakiegoś prehistorycznego gada pochodzący z "Księgi prawdziwych nazw" (hmhm, jakież to niecodzienne), tylko dlatego, podejrzewam, że modne już się stało umieszczanie przez pisarzy na początku rozdziałów fragmentów z "różnych dawnych ksiąg" [co dziwne, nad każdą z tych charakterystyk znajduje się (całkiem zresztą ładna) grafika dinozaura, tyle że nie tego akurat, którego dotyczy notka...]. Okay. Dinozaury pojawiają się tu wszędzie, jako zwierzęta domowe, narzędzia wojenne, czy dzikie bestie - będące odpowiednikami niedźwiedzi - na które się poluje, żeby wyżywić rodzinę. Niektórzy jeżdżą na dinozaurach jak na koniach, a niektórym wystarczają same konie. I to wszystko, dinozaury po prostu tam są, tak samo jak jest niezwykły świat, w którym żyją, zwany Rajem...

Autor na samym początku książki ostrzega, że świat ten nie jest Ziemią ani alternatywną jej wersją, ale już na następnej stronie mamy mapkę cesarstwa Nuevaropy z jej państwami o dziwnie znajomo brzmiących nazwach: Anglaterra, Irlanda, Francia, Spania. Jak można się domyślić, ich mieszkańcy mówią po anglesku, spanijsku itd. To czym w końcu jest ten świat, Panie Milan?

Bazowanie na miejscach, zwyczajach i strukturach społecznych w tego typu opowieściach jest poniekąd konieczne i nieuniknione, ale wykorzystywanie imion czy przydomków wymyślonych przez innego pisarza uważam za słabe. Widać, że Milanowi mocno zaimponowała twórczość Georga R.R. Martina, bo chyba nie przez przypadek umieścił w swojej powieści takie nazwy jak: Jaume, Pająk, Melisandre, Niebieska Góra, Hrabia Kwiatów i wiele innych, nieznacznie niektóre z nich zmieniając (lub nie) i nadając je innym postaciom lub przedmiotom. Już wyobrażam sobie uśmieszek politowania Martina, gdy pisał o tej książce: "Rewelacyjne połączenie Parku Jurajskiego z Grą o tron".

Jak jest książka napisana? Na pierwszy rzut oka przyzwoicie, ale po kilku stronach przyszło mi na myśl dziecko, które czymś mocno podekscytowane chce opowiedzieć o tym dorosłym i w charakterystyczny dla siebie sposób, chaotycznie i z mnóstwem skrótów myślowych i nieznanych nikomu wyrazów to robi. Milan wprowadza zbyt wiele postaci, miejsc i wydarzeń, które przeplatając się ze sobą sprawiają, że ciężko się połapać, co (i po co) się właściwie dzieje. A może to wina tłumacza. Albo ja po prostu nie radzę sobie z taką literaturą. W każdym razie powieść ta (mimo obecności w niej dinozaurów) pisana była trochę za bardzo na poważnie. Myślę, że gdyby pojawili się w niej dodatkowo kosmici lub coś jeszcze innego, a sama historia zamiast próbować być drugą "Grą o tron" miała więcej luzu i groteski, to wtedy rzeczywiście mogłaby stać się czymś oryginalnym i zajmującym.

Nie da się tu chyba dodać opinii bez ocenienia książki, więc moją piątkę należy traktować jako brak oceny, choć jeżeli dalsza jej część jest utrzymana w podobnym stylu, to nie zasługuje ona nawet na tyle. Polecić ten tytuł mogę jedynie miłośnikom fantasy, sięgającym po każdą powieść z tego gatunku, lub osobom, które posiadły umiejętność szybkiego czytania i będą potrafiły łyknąć to prawie sześćsetstronicowe tomiszcze w godzinę lub dwie.

Bardzo rzadko zdarza mi się rezygnować z czytania jakiejś książki, gdy już ją zacząłem. W przypadku "Władców dinozaurów" dotrwałem do dwusetnej strony i mam dość.

Nie wiem, po co ta książka w ogóle została napisana. Nie wnosi ona zupełnie nic do gatunku i niech nikt sobie nie myśli, że przecież są to dinozaury. Autor chyba tak to sobie wyobrażał: "Powstało już mnóstwo...