O tej książce słyszałem wiele cierpkich słów ze strony czytelników, zarówno miłośników autorki jak i osób przypadkowych. Narzeka się albo na pomysł, albo na epistolarną formę a zazwyczaj na jedno i drugie. W moim przypadku i jedno i drugie jest tym co mnie najbardziej ujęło w „Jednym kierunku ruchu”.

Już sam pomysł – absurdalny i wręcz surrealistyczny – by samochód marki Skoda pisał listy miłosne do swojego właściciela. Właściciel jest głównie nieobecny, Skoda kocha go każdą swoją śrubką, trybikiem, tłokiem i fragmentem karoserii. Zamiast jednak obiektu westchnień i uczuć jeździ nią i prowadzi ją ONA czyli życiowa partnerka właściciela. ONA jest dla Skody jak ciężki dopust boży, krzyż pański i skaranie boskie, w oczach Skody jest li i jedynie dodatkiem do Właściciela, istotą niższego rzędu, niegodną uczuć, uwagi i względów. Skoda jest jej niechętna, traktuje ją wzgardliwie, nie pała do niej sympatią, ma szczątkową wyrozumiałość i znosi ją jedynie ze względu na tą „przynależność” do Właściciela.

Listy te są pełne uczuć, żali, tęsknot, pretensji, uniesień i porywów. Wszak Skoda jest tu niczym zakochana kobieta, którą miłość zaślepia, unosi a czasem wręcz oślepia furią i dziką zazdrością. Kocha i tęskni ale stara się znosić to z godnością w przeciwieństwie do NIEJ, którą uważa za skończoną kretynkę, umysłowo pomyloną i postępującą kompletnie nieracjonalnie. Zgadza się jednak na tę uciążliwą koegzystencję bo wszak ONA przecież te jej listy przekazuje, w jedną i drugą stronę, jakoś tam też o nią dba, chociaż nie tak jak Właściciel, no i jest źródłem bezcennych informacji z pierwszej ręki.

Nad wyraz udana koncepcja, okraszona znakomitym poczuciem humoru autorki. Coś zupełnie odmiennego w twórczości Chmielewskiej, oryginalnego, świeżego, niecodziennego. Absurd, groteska, świadome i celowe przerysowanie, wszystko z dużym przymrużeniem oka i fantazją. Mnie się to bardzo podobało i w dalszym ciągu będę się upierał, że to jeden z jaśniejszych punktów w całej bibliografii autorki.

O tej książce słyszałem wiele cierpkich słów ze strony czytelników, zarówno miłośników autorki jak i osób przypadkowych. Narzeka się albo na pomysł, albo na epistolarną formę a zazwyczaj na jedno i drugie. W moim przypadku i jedno i drugie jest tym co mnie najbardziej ujęło w „Jednym kierunku ruchu”.

Już sam pomysł – absurdalny i wręcz surrealistyczny – by samochód marki...