„Ale tego nikt nie mógł zobaczyć. Chata z zapadniętą i omszałą strzechą była dobrze ukryta wśród mgieł , na bezkresnych bagnach Pereplutu, na które nikt nie odważał się zapuszczać.”
I tam właśnie trafiła nieprzytomna Ciri. Z ranami. Na ciele i duszy. Do chatki pustelnika Vysogoty, który zoperował ją i pilnie się opiekował. Tam właśnie Lwiątko opowiada swoją historię.
Opowiada jak to żyło się ze Szczurami. Jak nagle od nich odeszła w ręce zbójcy, który później trzymał ją krótko – na smyczy. Jednakże zatroszczył się o nią dobrze – dostała miecz i zabawę – na igrzyskach!
Oczywiście to wszystko przeplatają losy Geralta, który cały czas szuka swojej Niespodzianki. Silnie i niestrudzenie. Którego przygody i niebezpieczeństwa spotykają na każdym kroku. Oczywiście dowiadujemy się tego z nowej książki Jaskra – jednakże tytułu nie podam, gdyż nadal nie jestem pewna, czy uległo zmianie, czy nie.
A na sam koniec – na osłodę – jesteśmy karmieni losem Yennefer i pozostajemy w napięciu na już ostatni tom, aby dowiedzieć się, co z tego wszystkiego wyjdzie.


Świetny koniec. Jakże subtelny i delikatny. Jak cichaczem wszystko się zdarzyło. Poezja! Wyrafinowanie! I ta precyzja! Zresztą jak cała książka. Bardzo dobra kontynuacja.

„Ale tego nikt nie mógł zobaczyć. Chata z zapadniętą i omszałą strzechą była dobrze ukryta wśród mgieł , na bezkresnych bagnach Pereplutu, na które nikt nie odważał się zapuszczać.”
I tam właśnie trafiła nieprzytomna Ciri. Z ranami. Na ciele i duszy. Do chatki pustelnika Vysogoty, który zoperował ją i pilnie się opiekował. Tam właśnie Lwiątko opowiada swoją historię....