W moim przypadku pierwszy był film. Elegancka Naomi Watts, spokojny Edward Norton, przepiękne pejzaże i poruszająca historia. Moim zdaniem przesłaniem filmu było to, że miłość ma fatalne wyczucie czasu. Widać było wzajemny podziw i czułość, które z biegiem czasu kiełkowały w bohaterach. Widać było rozpacz, gdy wszystko nagle brutalnie się skończyło.

Z książką jest inaczej. Na świat patrzymy niejako oczami Kitty - czujemy presję, jaką wywiera na nią snobistyczna i płytka matka, widzimy nudnego, zachowawczego Waltera, pozbawionego uroku i wdzięku, lecz kochającego Kitty bez pamięci. Kitty męczą uczucia męża. Czy jest coś, co bardziej nuży kobietę niż wierny, zakochany po uszy, służalczy wręcz mężczyzna? Czujemy, jak nudne jest życie żony bakteriologa, skazanej na własne towarzystwo w obcym, egzotycznym kraju. Jej romans wydaje się czymś oczywistym - mąż nieustannie zajmuje się pracą, nie mają wspólnych tematów, Charles Townsend jest bystry, dowcipny i atrakcyjny. Sielanka zakochaych kończy się w momencie, kiedy Walter dowiaduje się o zdradzie żony. Czy wbiega do sypialni, by przyłapać kochanków na gorącym uczynku? Czy nokautuje Townsenda wściekłym prawym sierpowym? Nie. Walter milczy. Jest spokojny, poukładany, inteligentny, ironiczny i, o dziwo, mściwy. Wywozi żonę w sam środek epidemii cholery. Czy po to, by ją zabić? Naturalnie, że tak.

"Malowany welon" to historia o miłości, która nie może nadejść. Ileż tu goryczy, ironii! Choć Walter ma wszystkie cechy, o których kobieta może marzyć (jest przystojny, dobrze wychowany mądry, ma zdrowy rozsądek, kocha dzieci, oddaje się pracy, jest szlachetny i podziwiany), Kitty nie potrafi go pokochać.

Za co cenię tę książkę? Za dystans, za ironię, za kreację bohaterów, za to, że w 75% napisana jest fantastycznym, bardzo angielskim stylem. Niestety, do czasu. Końcówka jest patetyczna i wydaje się doklejona na siłę, a motyw cudownej wewnętrznej przemiany jest makabrycznie zły. Wygląda to tak, jakby zakończenie napisał Paulo Coelho, słowo daję.

Raziła mnie też niekonsekwencja w tłumaczeniu, ale to już chyba zboczenie zawodowe.

W moim przypadku pierwszy był film. Elegancka Naomi Watts, spokojny Edward Norton, przepiękne pejzaże i poruszająca historia. Moim zdaniem przesłaniem filmu było to, że miłość ma fatalne wyczucie czasu. Widać było wzajemny podziw i czułość, które z biegiem czasu kiełkowały w bohaterach. Widać było rozpacz, gdy wszystko nagle brutalnie się skończyło.

Z książką jest inaczej....