Mam mętlik w głowie i bardzo mieszane uczucia. Powiedziałabym, że są ze sobą sprzeczne i skrajnie od siebie różne.
Bardzo mi się ta książka podobała.
I była okropna.
No cóż, nie cały czas książka wzbudzała we mnie takie emocje, jak teraz, już po przeczytaniu i nie wiem, czy mam ocenić jej całość, kawałek po kawałku i to, jakie emocje wywoływała we mnie w różnych momentach, czy może ocenić ją na podstawie wrażenia ogólnego i reakcji, po skończeniu.
3/4 książki było nudne. Naprawdę, nic się nie stało. Prawie. Ponieważ uzmysłowiłam sobie, że czekałam na historię brutalniejszą, bardziej pełną przemocy. Pod tym względem Hoover mnie rozczarowała. Umie pisać o takich sprawach, więc powinna pokazać moc bestialstwa, by dobitniej uświadamiać społeczeństwu sytuację. Lecz teraz kołacze się we mnie myśl, że Hoover być może chciała pokazać, że to TEŻ JEST PRZEMOC. Mimo, że nie była tak ostra, czy "widowiskowa" to jednak nadal przemoc.
Zachowanie Lily w stosunku do jej męża podczas ciąży było dla mnie niezrozumiałe w najbardziej prosty i oczywisty sposób. Ciężko mi uwierzyć, że coś takiego dzieje się naprawdę. Nie kupiła mnie tym.
"Nie do końca drugoplanowy bohater" - Atlas. Colleen Zmarnowała potencjał. Ta postać mogłaby naprawdę narobić szumu w tej książce, ale niestety, chociaż kocham go najbardziej z całej książki, to podsumowując całokształt, to zaszkodził tej historii.
Ogólnie to wolałabym czytać o historii bohaterki gdy miała 16 lat. Historia z listów powinna być osobną książką, a "It ends with us" nie powinna się z nią w żaden sposób łączyć.
Do tego postać Ryle'a - wydaje mi się, że (broń boże nie usprawiedliwiam go, ani mężczyzn którzy odzwierciedlają go w realnym życiu) - ale wydaje mi się, że ten typ zachowania, spowodowany traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości da się wyleczyć. To nie jest wrodzona, bestialska brutalność charakteru. W tym przypadku to brak opanowania. Nad tym się pracuje - psychologowie, psychoterapeuci, wiem co mówię, studiuję o tym.
Więc... Mimo, tych wszystkich 'ale' jakie przytoczyłam wyżej...
Dlaczego aż 9 gwiazdek?
Nie za fabułę.
Temat przemocy w związku był mi bliski i historia sama w sobie nie do końca do mnie przemawia...
Ale list który Lilly napisała do Ellen w wieku 24 lat.
I za to, do jakich przemyśleń doprowadziła mnie lektura.
I za to, że po przeczytaniu mogłam podziękować.. Bogu? Losowi? Przeznaczeniu? Nieważne... Za mężczyznę, jakiego sama posiadam.

Mam mętlik w głowie i bardzo mieszane uczucia. Powiedziałabym, że są ze sobą sprzeczne i skrajnie od siebie różne.
Bardzo mi się ta książka podobała.
I była okropna.
No cóż, nie cały czas książka wzbudzała we mnie takie emocje, jak teraz, już po przeczytaniu i nie wiem, czy mam ocenić jej całość, kawałek po kawałku i to, jakie emocje wywoływała we mnie w różnych momentach,...