Przeczytałam tą książkę ponad rok temu, ale do tej pory pamiętam jak mnie irytowała i denerwowała.

Pierwsza część trylogii(,,Kawa z kardamonem") ogromnie mi się podobała - była wciągająca, tajemnicza, czytało się lekko i szybko. Nic specjalnego, ale spędziłam z tą powieścią bardzo miły czas. Druga część(,,Czekolada z chili") podobała mi się mniej, była trochę schematyczna i naciągana, ale ogólnie wrażenia też były pozytywne. Natomiast ta część to dla mnie porażka. Poza kilkoma interesującymi scenami i przyjemnym stylem nie znalazłam w niej nic pozytywnego. Piszę recenzję po tak długim czasie, bo zauważyłam, że wszystkie opinie są pozytywne, więć postanowiłam pokazać inny punkt widzenia.

Powieść skupia się na różnicach między Natalią a Linką, bohaterką poprzednich części. Natalia od początku serii była przedstawiona i odbierana przeze mnie jako dość płytka i skupiona na sobie. Natomiast tutaj zaczyna się obsesyjnie odchudzać i popada w anoreksję. Spotyka ją wiele przykrości, jednak ja jej nie współczułam. Dziewczyna jest tak skoncentrowana na swoim wyglądzie, że wszystko inne traci znaczenie, obraża swoją przyjaciółkę, wyzywa matkę, co wpędza ją w załamanie psychiczne. Wiem, że anoreksja to choroba i nie powinno się negatywnie oceniać osób chorych, ale krew się we mnie gotowała jak Natalia wyzywała Linkę, gdy ta próbowała ją przekonać, że wychudzona sylwetka nie jest ładna, albo wypominała swojej matce, że o siebie nie dba przez co ojciec odszedł. Zachowanie Natalii kojarzyło mi się z jakąś dziewczyną z patologicznej rodziny, która nie ma kompletnie żadnego nadzoru, więc nie nauczyła się kultury, a nie z osobą, która uważa się za elegancką i wyrafinowaną.

Z drugiej strony mamy wątek Linki, która rozpoczyna współżycie z Adrianem. Opisy ich zbliżeń są okropnie przesłodzone i brzmią tak, jakby Jagiełło próbowała zachęcić nastolatki do współżycia. W poprzednim tomie Linka przeżyła szok, gdy jej siostra oznajmiła, że ma za sobą swój pierwszy raz, natomiast tutaj dziwi się, jak jej szkolne koleżanki mogą nie chcieć uprawiać seksu. Jednocześnie Linka, która uważa się za bardzo dorosłą i dojrzałą, boi się powiedzieć matce, że współżyje i postanawia zabezpieczyć się na własną rękę. Kupuje tabletki antykoncepcyjne przez Internet(najwidoczniej nie uważała na lekcjach wychowania do życia w rodzinie, gdzie NA PEWNO musiała usłyszeć, że takie tabletki muszą być przepisane przez lekarza, bo nie są odpowiednie dla każdego kobiecego organizmu), następnie bierze je wszystkie na raz(ma szczęście, że się nie zabiła albo nie ubezpłodniła), bo może w ten sposób lepiej podziałają, i zachodzi w ciążę. Zastanawiam się, czy jeśli jej dziecko zachoruje, a lekarz przepisze np.antybiotyk w formie tabletek ona też poda mu je wszystkie na raz? I która współczesna nastolatka używa słowa ,,skrobanka"? Jak dla mnie zachowanie Linki(która w poprzednich tomach była osobą rozsądną i mądrą) nie ma nic wspólnego z odpowiedzialnością, a raczej z głupotą i przekonaniem niektórych nastolatków, że już są dorośli i wszystko im wolno.

Jestem w wieku bohaterek ,,Tiramisu z truskawkami" i razi mnie, że dziewczyny w moim wieku zostały opisane jako osoby tak głupie(inaczej się tego nie da nazwać). Nie byłam w większości sytuacji jakie przeżyły Linka i Natalia, może nie wiem jak zachowałabym się w każdym przypadku, ale niektóre zachowania tych dziewczyn były tak absurdalne, że zastanawiałam się, czy autorka(matka dwóch córek) ma tak negatywne pojęcie o współczesnej młodzieży. A pierwsze tomy były naprawdę sympatyczne, przyjemne i urocze. Może Jagiełło miała podobny problem jak Meg Cabot w ,,Pamiętniku Księżniczki" - chciała przedstawić bardziej dojrzałe i poważne problemy, co zamiast pogłębić powieść, obdarło ją z tej niewinnej magii i sprawiło, że historia zaczęła tylko irytować. Polecam ,,Kawę z kardamonem" i ,,Czekoladę z chili"(może kiedyś do nich wrócę, by napisać jakieś konkretne recenzje). ,,Tiramisu z truskawkami" zdecydowanie odradzam. Dla mnie ta książka nie istnieje. Nie chcę sobie psuć obrazu pani Joanny Jagiełło, która z wywiadów wydaje się być miła i sympatyczna, do tego całkiem nieźle pisze(ale ta książka jej nie wyszła).

Ps. Wybaczcie, że recenzja jest chaotyczna, ale takie były moje myśli, gdy czytałam tą pozycję.

Ps.2 Nie polecam tylko tej książki. Wszystkie trzy tytułowe przysmaki jak najbardziej tak - są pyszne!

Przeczytałam tą książkę ponad rok temu, ale do tej pory pamiętam jak mnie irytowała i denerwowała.

Pierwsza część trylogii(,,Kawa z kardamonem") ogromnie mi się podobała - była wciągająca, tajemnicza, czytało się lekko i szybko. Nic specjalnego, ale spędziłam z tą powieścią bardzo miły czas. Druga część(,,Czekolada z chili") podobała mi się mniej, była trochę schematyczna...