Polskość, polskie zaplecze rodzinne i dziedzictwo kulturowe Josepha Conrada to fascynujący, zawiły, drażliwy, a za życia pisarza nawet bolesny splot tematów. Jak to się stało, pytano, że syn dwojga wybitnych patriotów i męczenników narodowej sprawy swój ogromny talent wykorzystał tylko w obcym języku, o kraju ojczystym prawie nic nie napisał, a synów wychował na cudzoziemców, nie znających ani języka, ani historii przodków?
Rzeczowe pytanie: jak do tego doszło?
— zmieniało się w ustach wielu zadających na inne, oskarżycielskie: dlaczego nas porzucił? Albo wręcz: dlaczego uciekł, dlaczego zdradził? A kiedy po odzyskaniu niepodległości, w latach dwudziestych, od oskarżania wszyscy niemal przeszli do uwielbiania znakomitego pisarza i chlubienia się jego pochodzeniem
— dążność do zdjęcia z Conrada jakiejkolwiek „winy" przeszkadzała rzetelnemu opisowi jego drogi życiowej i wcale niejednoznacznych postaw wobec Polski i jej spraw.