No nareszcie odnalazłam swojego ulubionego Kinga. „Martwa strefa" nie jest jakąś przerażająco straszną powieścią, ale ma w sobie niesamowity nastrój, sprawiający, że książkę się połyka. Nie wiem, co decyduje o sukcesie, czy to czasami bardzo drobiazgowe rozpisywanie się o szczegółach miejsc, osób i wydarzeń, czy może konstrukcja takich, a nie innych bohaterów, chociaż to za mało, bo postaci są świetnie wykreowane w każdej powieści Kinga, a nie każda porwała mnie jak właśnie ta. I nie miało znaczenia, że zazwyczaj tematyka jasnowidztwa wcale nie wchodzi w zakres moich zainteresowań, wprost mijam ją szerokim łukiem, tym razem dałam się wciągnąć na maksa, nawet uroniłam kilka łez nad głównym bohaterem. No cóż, zakończenie mnie zaskoczyło na smutno, ale przecież ten autor już mnie przyzwyczaił, że prawdziwy i całkowity happy end jest mu obcy. Książkę uważam za jedną z lepszych w dorobku pisarza: nie tylko świetnie się czyta, nie tylko stanowi świetną rozrywkę, ale stawia przed bohaterem (czytelnikiem) pytania, na które czasami trudno znaleźć właściwa odpowiedź. Do lektury zachęcam wszystkich, ale dla tych, którzy chcą dopiero poznać dorobek Kinga to może być dobry początek.

No nareszcie odnalazłam swojego ulubionego Kinga. „Martwa strefa" nie jest jakąś przerażająco straszną powieścią, ale ma w sobie niesamowity nastrój, sprawiający, że książkę się połyka. Nie wiem, co decyduje o sukcesie, czy to czasami bardzo drobiazgowe rozpisywanie się o szczegółach miejsc, osób i wydarzeń, czy może konstrukcja takich, a nie innych bohaterów, chociaż to za...