Niepokorne. Judyta

Trzeci tom "Niepokornych" chyba najbardziej przypadł mi do gustu. Judyta była kobietą nietuzinkową. Szczęśliwie jej związek z wiedeńskim architektem trafił na właściwe tory. Zanim to nastąpiło karmiła się mrzonkami dawno minionej, choć trzymanej głęboko w sercu, miłości do malarza Stojnowskiego.
Eliza, najbardziej poukładana z trzech kobiet, odnalazła porozumienie z rodziną. I tylko Klary szalenie mi szkoda, bo nie rozumiem celowości pozbawiania jej życia. Trzeba było ją oszczędzić. Odważna i bezkompromisowa mogłaby dużo jeszcze dla kraju zdziałać...

Jest w tym tomie nieco irytująco, bo trzeba miotać się w nerwach na nierozsądne decyzje Judyty, tragicznie przy okolicznościach niepotrzebnej śmierci Klary i bardzo sentymentalnie, bo czytamy o epoce, która już nigdy nie wróci. A tło historyczne prezentowane przez autorkę z dużą pieczołowitością odtwarza ówczesne realia obyczajowe, kulturalne, a nawet kulinarne. Zachwyca nas dawny młodopolski Kraków, nasycony pasją tworzenia obrazów i literatury, w którym świat artystycznej bohemy niewolny był od animozji i rywalizacji o uznanie publiczności. Pani Wojdowicz przemyca zgrabnie na kartach swej sagi a to Stanisława Wyspiańskiego, a to Tadeusza Żeleńskiego, a to nawet Józefa Piłsudskiego. Zabiera nas na zjazdy polskich emancypantek, nie omijając przy tym słynnej profesorowej Bujwidowej. Towarzyszymy akcjom politycznym polegającym na przemycaniu ulotek i amunicji z Krakowa do Warszawy. Rok 1905 był przecież znamienny pod tym względem.
Przysłuchujemy się wywodom konserwatystów krakowskich, zadowolonych z autonomii i obserwujemy carski terror w stolicy.

Tak, ten tom uważam za najlepszy. Niepokorne kobiety - walczące o swe prawa, realizujące marzenia, zdobywające wiedzę zastrzeżoną dotąd tylko dla mężczyzn, miotane silnymi emocjami, w końcu dojrzewają umiejętnie godząc karierę i życie rodzinne. Pomysł doskonały, język może czasem zbyt górnolotny, ale niesamowicie piękny. Lektura przednia, wystarczyły trzy dni, by połknąć całą sagę.
Poczytałabym więcej.
Polecam!

Trzeci tom "Niepokornych" chyba najbardziej przypadł mi do gustu. Judyta była kobietą nietuzinkową. Szczęśliwie jej związek z wiedeńskim architektem trafił na właściwe tory. Zanim to nastąpiło karmiła się mrzonkami dawno minionej, choć trzymanej głęboko w sercu, miłości do malarza Stojnowskiego.
Eliza, najbardziej poukładana z trzech kobiet, odnalazła porozumienie z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzeci tom trylogii "Niepokorne", którego główną bohaterką jest Judyta pochodząca z rodziny żydowskiej i ten wątek dotyczący jej rodziny jest, jak i zresztą cała powieść, bardzo ciekawy. To kolejna młoda bohaterķa, łamiąca zasady życia kobiet w XIX wieku i zmagajaca się z konsekwencjami swego postępowania. A dylematy wszystkich trzech bohaterek tej niezwykłej trylogii są ponadczasowe, bo również kobiety w czasach współczesnych postępujace wbrew przyjętym zasadom i schematom są narażone na krytykę.
Większość akcji tej powieści dzieje się w Krakowie. To miasto zacofane, niezbyt bezpieczne, z obowiązującymi regułami źycia społecznego. Jednakże dla większości kojarzy się z miejscem młododopolskich artystów i z artystycznymi wydarzeniami. I w tej powieści również pojawiają się znani twórcy. Przyjemnie się czyta, z ciekawością. A życie kobiet w ciągu ostatniego stulecia naprawdę się zmieniło.

Trzeci tom trylogii "Niepokorne", którego główną bohaterką jest Judyta pochodząca z rodziny żydowskiej i ten wątek dotyczący jej rodziny jest, jak i zresztą cała powieść, bardzo ciekawy. To kolejna młoda bohaterķa, łamiąca zasady życia kobiet w XIX wieku i zmagajaca się z konsekwencjami swego postępowania. A dylematy wszystkich trzech bohaterek tej niezwykłej trylogii są...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ostatni tom historii Klary, Elizy i Judyty. Tym razem większą część lektury spędzimy w Wiedniu przyglądając się jak się rozwija kariera malarki batików oraz jak miota się pomiędzy mężczyznami. Którego wybierze i dlaczego? Poza tym dowiemy się jak potoczą się dalsze losy Klary i Elizy. Kobiety dojrzewają, ich wybory nie są już takie kategoryczne. Z ciekawością przyglądałam się zmienianiu się ich charakterów, poglądów. To chyba najlepszy tom i z żalem rozstałam się z książką. Jedynym mankamentem jest lektorka, do której potknięć językowych oraz cudacznych gwarowych naleciałości nie umiałam się przyzwyczaić. Polecam. Z ostrożnością.

Ostatni tom historii Klary, Elizy i Judyty. Tym razem większą część lektury spędzimy w Wiedniu przyglądając się jak się rozwija kariera malarki batików oraz jak miota się pomiędzy mężczyznami. Którego wybierze i dlaczego? Poza tym dowiemy się jak potoczą się dalsze losy Klary i Elizy. Kobiety dojrzewają, ich wybory nie są już takie kategoryczne. Z ciekawością przyglądałam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Odsluchane w formie audiobooka.
Chociaz troche czasu minelo od przeczytania poprzednich czesci, dosc szybko poprzypominalam sobie fabule.
W tych ksiazkach podoba mi sie to, ze historie osadzone sa w realiach Polski pod zaborami, na poczatku wieku - w czasach, ktore na lekcjach historii w szkole mam wrazenie byly traktowane nieco po macoszemu. Dzieki temu zaczyna czlowiek oharniac temat masakry na placu teatralnym, republiki slawkowskiej czy po prostu obyczajow na terenach okupowanej Polski.

Odsluchane w formie audiobooka.
Chociaz troche czasu minelo od przeczytania poprzednich czesci, dosc szybko poprzypominalam sobie fabule.
W tych ksiazkach podoba mi sie to, ze historie osadzone sa w realiach Polski pod zaborami, na poczatku wieku - w czasach, ktore na lekcjach historii w szkole mam wrazenie byly traktowane nieco po macoszemu. Dzieki temu zaczyna czlowiek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepiękna,życiowa książka zaskakująca,oczarowana jestem tą książką.
Poruszyła mnie,wzruszyła.

Przepiękna,życiowa książka zaskakująca,oczarowana jestem tą książką.
Poruszyła mnie,wzruszyła.

Pokaż mimo to

Z wyjątkową przyjemnością odkrywałem losy Elizy, Klary, a także finalnie Judyty. Wszystkie trzy książki zebrane pod jedynym wspólnym tytułem 'Niepokorne', a zawdzięczamy je Wydawnictwu Nasza Księgarnia.

Poezja smaku i wykwintność. Doskonale oddane realia końca XIX i początku XX wieku. Autorka w urzekający sposób odmalowała przemiany społeczne i polityczne Galicji i Kongresówki. Emocje, lekkość myśli i słowa i lektura, do której jeszcze często będę wracał.

Doskonały pod każdym względem tryptyk i choć nie jest to saga poziomem jednak nie ustępuje 'Stuleciu Winnych' Ałbeny Grabowskiej.

https://internetowacela.blogspot.com/

Z wyjątkową przyjemnością odkrywałem losy Elizy, Klary, a także finalnie Judyty. Wszystkie trzy książki zebrane pod jedynym wspólnym tytułem 'Niepokorne', a zawdzięczamy je Wydawnictwu Nasza Księgarnia.

Poezja smaku i wykwintność. Doskonale oddane realia końca XIX i początku XX wieku. Autorka w urzekający sposób odmalowała przemiany społeczne i polityczne Galicji i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trzecia część cyklu "Niepokorne" wciągnęła mnie jeszcze bardziej, niż dwie poprzednie. Ostatnie strony czytałam już w środku nocy, aby tylko przekonać się, jak zakończy się ta historia i jakie ostatecznie decyzje podejmą bohaterki. Przeżywałam razem z nimi rozterki i radości, a także wielkie tragedie.
Dopiero teraz, po zakończeniu "Judyty" widać, że cała seria jest skupiona na tej bohaterce najbardziej, jej losy były szczegółowo omawiane od początku opowieści, w przeciwieństwie do dwóch pozostałych pań. Ogromnie podobało mi się uwypuklenie szczególnej roli Judyty poprzez rozpoczynanie niemal każdego rozdziału z jej udziałem od nazwy miesiąca żydowskiego. Judyta była też osobą, której szczęściem najbardziej się przejmowałam.
W cyklu "Niepokorne" autorka opisała trzy silne kobiety, które ze wszystkich sił walczyły o własny sposób na życie wbrew przeciwnościom, które napotykały na swej drodze. Szczerze wszystkim polecam :)

Trzecia część cyklu "Niepokorne" wciągnęła mnie jeszcze bardziej, niż dwie poprzednie. Ostatnie strony czytałam już w środku nocy, aby tylko przekonać się, jak zakończy się ta historia i jakie ostatecznie decyzje podejmą bohaterki. Przeżywałam razem z nimi rozterki i radości, a także wielkie tragedie.
Dopiero teraz, po zakończeniu "Judyty" widać, że cała seria jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mój apetyt na słodkości został na jakiś czas zaspokojony. Pisałam chyba wcześniej, że nie jest to wybitna literatura, co nie zmienia faktu, że stanowi miłą odskocznię od rzeczywistości. Czyta się szybko i miło, od czasu do czasu taka naiwna literatura przynosi ukojenie i wyciszenie. Mnie było to bardzo potrzebne, tego chciałam, to dostałam.

Mój apetyt na słodkości został na jakiś czas zaspokojony. Pisałam chyba wcześniej, że nie jest to wybitna literatura, co nie zmienia faktu, że stanowi miłą odskocznię od rzeczywistości. Czyta się szybko i miło, od czasu do czasu taka naiwna literatura przynosi ukojenie i wyciszenie. Mnie było to bardzo potrzebne, tego chciałam, to dostałam.

Pokaż mimo to

Miła kontynuacja losów trzech przyjaciółek. Niestety realia trochę trudniejsze i smutniejsze, a początek trochę mi się przeciągał zanim się wciągnęłam. Końcówka natomiast zyskałaby sporo moim zdaniem gdyby autorka zrezygnowała ze szczegółowych opisów, które wszędzie wcześniej bardzo mi odpowiadały. Jednak w epilogu tak istotne było dla mnie rozstrzygnięcie losów Judyty, że nie interesowało mnie zbytnio jak wyglądał czy brzmiał wielkanocny targ.

Ładna opowieść. Zamknięta kilkoma zgrabnymi klamrami. Szkoda, że Eliza wypada trochę blado. Utraciła niestety na wyrazistości. Klara wspaniała! Judyty można czasem nie lubić, ale nie można odmówić jej realistyczności.
Poprzednie części bardziej mi się podobały, ale absolutnie nie zniechęcam.

Miła kontynuacja losów trzech przyjaciółek. Niestety realia trochę trudniejsze i smutniejsze, a początek trochę mi się przeciągał zanim się wciągnęłam. Końcówka natomiast zyskałaby sporo moim zdaniem gdyby autorka zrezygnowała ze szczegółowych opisów, które wszędzie wcześniej bardzo mi odpowiadały. Jednak w epilogu tak istotne było dla mnie rozstrzygnięcie losów Judyty, że...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętajmy, szukając iluzji możemy przegapić skarby, które codziennie dzieją się w naszym życiu …

„Nie chcę tego, nie pragnę tamtego, marzę o tym czego nie mam…”.Tak mogłaby brzmieć maksyma Judyty.Najbardziej skomplikowanej z całej trójki „ Niepokornych”.Bohaterki, która przyniosła mnie osobiście najwięcej problemów z akceptacją tej postaci.

Dla odmiany ocena trzeciej części tomu „Niepokornych” sprawiła mi najmniej problemu.Po dobrej części pierwszej, bardzo dobrej „Klarze”, i z „Judytą” nie mogło być źle.Odniosłam wrażenie, jakby pani Agnieszka Wojdowicz rozwijała skrzydła zawsze wówczas, gdy opisywała losy Judyty.Gdyż bohaterka ta pochłonęła największą ilość stronic w przeciągu wszystkich trzech tomów.Judyta przeżyła najwięcej, najwięcej też poświęciła.Goniła za mrzonką, potrzebowała tak zwanych kilku kopniaków od życia, by zrozumieć, że powinniśmy rozglądać się wokół siebie, gdyż szczęście jest w zasięgu ręki.Czytając tom trzeci, byłam już tak bardzo oswojona z bohaterkami, ich losami, że myśl o zbliżającym się zakończeniu spowodowała, że wszystkie braki poprzednich tomów stały się nieistotne.Doceniłam fakt, że pani Wojdanowicz do końca potrafiła zaskoczyć.Cenię sobie to, gdy autor potrafi spowodować, że więź łącząca czytającego i bohaterów jest tak wielka, że niemożliwym jest wręcz pojęcie, że to już koniec.Zawsze zadaję sobie pytanie na ile dana powieść jest dla mnie ważna i jak bardzo nie chcę rozstawać się z bohaterami lektury.Oceniając „Judytę” oceniam całość, dziękuję autorce a Was zapraszam do przygody z Kobietami Niepokornymi.Myślę, że warto je poznać ;)

Pamiętajmy, szukając iluzji możemy przegapić skarby, które codziennie dzieją się w naszym życiu …

„Nie chcę tego, nie pragnę tamtego, marzę o tym czego nie mam…”.Tak mogłaby brzmieć maksyma Judyty.Najbardziej skomplikowanej z całej trójki „ Niepokornych”.Bohaterki, która przyniosła mnie osobiście najwięcej problemów z akceptacją tej postaci.

Dla odmiany ocena trzeciej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to