Douczyłam się przy okazji słuchania tej spokojnie czytanej przez autorkę powieści o wojnie krymskiej, malarzach: Иван Константинович Айвазовски i Ива́н Никола́евич Крамско́й oraz Towarzystwie Objazdowych Wystaw Artystycznych.
Sympatyczny ciąg dalszy losów Polek(?).

Douczyłam się przy okazji słuchania tej spokojnie czytanej przez autorkę powieści o wojnie krymskiej, malarzach: Иван Константинович Айвазовски i Ива́н Никола́евич Крамско́й oraz Towarzystwie Objazdowych Wystaw Artystycznych.
Sympatyczny ciąg dalszy losów Polek(?).

Zdecydowanie lepiej mi się czytało niż 1wszy tom. Ciekawiej opisane wątki, już nie tak jak z bajki choć zakończenie.....może trochę. Dobrze oddana atmosfera braku ojczyzny Polaków w XIX w. nie tylko w Rosji,ale również w Ameryce.

Zdecydowanie lepiej mi się czytało niż 1wszy tom. Ciekawiej opisane wątki, już nie tak jak z bajki choć zakończenie.....może trochę. Dobrze oddana atmosfera braku ojczyzny Polaków w XIX w. nie tylko w Rosji,ale również w Ameryce.

„Maria” to drugi tom cyklu „Podróż po miłość” Doroty Ponińskiej. Główna bohaterka tomu pierwszego, Emilia, jest szczęśliwą małżonką Zakira i mamą Kemala. Jednak wydarzenia na świecie niszczą to sielskie, anielskie życie. Wybucha wojna krymska i Zakir bierze w niej udział. Emilii jakby ktoś serce wyrwał. Niepomna na zasady, zostawia małego Kemala pod opieką babki w haremie, a sama z wierną Nadire u boku wyrusza do Sewastopola, by być blisko męża. Obserwuje okrutne skutki bitew i wkrótce zostaje wdową. Na jej szczęście – brzemienną wdową – córeczka Marysia to ostatni podarunek od Zakira. Emilia postanawia nie wracać do Stambułu, porzucając tym samym synka i zaczyna nowe życie na Krymie. Dzięki wsparciu malarza, Iwana Ajwazowskiego, otwiera niewielki pensjonat w Teodozji. Tu będzie dorastać Marysia, rogata duszyczka, która nie zna całej prawdy o swoim pochodzeniu.

Powieść rozpisana jest niejako na trzy głosy – Emilii, Marii i Ajwazowskiego. Emilia musi ukrywać swoją przeszłość ze względu na sytuację polityczną, tęskni za Kemalem i mierzy się z trudną rzeczywistością. Maria nie wie, kim tak naprawdę jest. Uczy się mówić własnym głosem, mierzy z porywami serca i z bólem zawodu. Odkrywa w sobie talent malarski i walczy o swoje miejsce w tym zdominowanym przez mężczyzn środowisku. Mnie jednak najbardziej ujął watek Ajwazowskiego – jego rozważania nad sztuką i podejście do malowania. Ponińska sprawiła, że koniecznie musiałam obejrzeć obrazy jego autorstwa, żeby zobaczyć to nieokiełznane morze. Wątek życia prywatnego pisarza oczywiście jest ckliwie poprowadzony, ale wszystko, co dotyczy malarstwa jest fantastycznie przedstawione.

Ponińska z Teodozji zabiera czytelników do Petersburga, Paryża i Stambułu. Niezwykle sugestywnie opisuje te miasta. Choć wkrada się w te opisy nieco barokowa i jednocześnie sentymentalna nuta. Autorka nie ucieka od trudnych tematów – okrucieństwo wojny, strata bliskich, brak porozumienia w rodzinie, różnice światopoglądowe. Tyle, że finał tych wszystkich przykrych spraw jest zawsze bajkowy. To jest chyba to, co najbardziej mi przeszkadza w tym cyklu – za dużo cukru w cukrze.

Powiedziałabym, że „Podróż po miłość” to takie romansidło z ambicjami. „Marię” poznałam w formie audiobooka. Co ciekawe, lektorką była sama autorka. Początkowo nie byłam zachwycona tym rozwiązaniem, ale w ostatecznym rozrachunku tragedii nie było. Przynajmniej pisarka wiedziałam, w których dokładnie momentach należało podkręcić egzaltowany ton.

„Maria” to drugi tom cyklu „Podróż po miłość” Doroty Ponińskiej. Główna bohaterka tomu pierwszego, Emilia, jest szczęśliwą małżonką Zakira i mamą Kemala. Jednak wydarzenia na świecie niszczą to sielskie, anielskie życie. Wybucha wojna krymska i Zakir bierze w niej udział. Emilii jakby ktoś serce wyrwał. Niepomna na zasady, zostawia małego Kemala pod opieką babki w haremie,...

Boże, jak mnie wymęczyła ta książka. Nuuuuuuuuuuudyyyyyyyy!

Boże, jak mnie wymęczyła ta książka. Nuuuuuuuuuuudyyyyyyyy!

Emilia jest już dojrzała kobieta a książka opowiada głównie o jej córce Marysi, która poszukuje swojej drogi. Niestety powiało nudą. W porównaniu do poprzedniej części ta jest jakaś leniwa, mało w nij akcji. Nie czuć juz orientaonegi klimatu. Gdzieś ulotnila się siła kobiet, która w poprzedniej części tak mnie urzekła.

Emilia jest już dojrzała kobieta a książka opowiada głównie o jej córce Marysi, która poszukuje swojej drogi. Niestety powiało nudą. W porównaniu do poprzedniej części ta jest jakaś leniwa, mało w nij akcji. Nie czuć juz orientaonegi klimatu. Gdzieś ulotnila się siła kobiet, która w poprzedniej części tak mnie urzekła.

To drugi tom trylogii Doroty Ponińskiej.Akcja powieści jest mniej dynamiczna niż poprzedniej ale za to przepełniona zachwytem nad życiem architekturą,sztuką i przyrodą.W powieści znajdziemy sporo odwołan do historii Rosji a także wojny krymskiej,opisów kultury miast takich jak Stambuł ,Petersburg czy Paryż.Czyta się znakomicie czerpiąc z niej wiedzę i z przyjemnością śledząc losy bohaterów.Polecam.

To drugi tom trylogii Doroty Ponińskiej.Akcja powieści jest mniej dynamiczna niż poprzedniej ale za to przepełniona zachwytem nad życiem architekturą,sztuką i przyrodą.W powieści znajdziemy sporo odwołan do historii Rosji a także wojny krymskiej,opisów kultury miast takich jak Stambuł ,Petersburg czy Paryż.Czyta się znakomicie czerpiąc z niej wiedzę i z przyjemnością...

"Podróż po miłość. Maria" to kolejna część polsko-rosyjsko-tureckiej sagi o Emilii i jej córce Marii. Emilia po śmierci męża osiada na Krymie, gdzie prowadzi mały pensjonat. To tutaj przychodzi na świat jej córka, której losy naznaczone są rodzinna historią...

"Podróż po miłość. Maria" to kolejna część polsko-rosyjsko-tureckiej sagi o Emilii i jej córce Marii. Emilia po śmierci męża osiada na Krymie, gdzie prowadzi mały pensjonat. To tutaj przychodzi na świat jej córka, której losy naznaczone są rodzinna historią...

Kolejny tom wciągnął mnie,chętnie sięgałam po książkę w każdej wolnej chwili. Trochę sama sobie się dziwiłam, gdyż do tej pory preferowałam książki z większym zaangażowaniem psychologicznym, większym opisem uczuć. Lecz w tej książce, pomimo tempa była jakaś magia, lekkość i głębia. Wiele ciekawych informacji osadzało bohaterów w dziejach i czyniło tym bardziej interesującą opowiadaną historię. Może trochę akcja była opowiedziana zbyt szybko, lecz w żadnej mierze mnie to nie raziło. Autorka ma piękny dar słowa i wkłada w opowieść nie tylko wiedzę ale i serce.

Kolejny tom wciągnął mnie,chętnie sięgałam po książkę w każdej wolnej chwili. Trochę sama sobie się dziwiłam, gdyż do tej pory preferowałam książki z większym zaangażowaniem psychologicznym, większym opisem uczuć. Lecz w tej książce, pomimo tempa była jakaś magia, lekkość i głębia. Wiele ciekawych informacji osadzało bohaterów w dziejach i czyniło tym bardziej interesującą...

Lepiej się czytało niż tom I. Nie zachęciła mnie na tyle bym sięgnęła o trzeci tom.Ale to moje indywidualne zdanie :)

Lepiej się czytało niż tom I. Nie zachęciła mnie na tyle bym sięgnęła o trzeci tom.Ale to moje indywidualne zdanie :)

17/2017 (A)
czyta autorka

17/2017 (A)
czyta autorka