Córka głosu. Księga życia Hili Campos

Poznajemy tytułową bohaterke, gdy jest kilkunasoletnia dziewczyną. Mieszka w Wenecji z ojcem i trzema starszymi braćmi. Najstarszy Ruben pomaga ojcu w jego zamorskich wyprawach po szlachetne tkaniny, których sprzedaż jest podstawą utrzymania rodziny. Następny z braci , Dawid ukończył medycynę, bo patrząc na cierpiena matki, której nie potrafił pomóc postanowił, ze chce leczyc ludzi i nieść im ulgę w bólu. Najmłodszy Ezra ciągle szuka swojego miejsca w życiu i ku niezadowoleniu ojca wybiera złotnictwo. Hila wraz z kuzynka Leą zajmuję sie prowadzeniem domu i przygotowaniami do slubu z ukochanym Eliszą, który jest drukarzem i marzy o otworzeniu własnego warsztatu.Hila, choć urodziła sie w Wenecji i czuje sie z tym miastem związana, wywodzi się z rodziny sefardyjskich Zydów, którzy jak wiele im podobnych - w 1492 zostali wygnani z Hiszpanii , przeniesli sie więc do Portugali, by i stamtad musieć uciekać na mocy zakazu wprowadzonego w 1497 roku prze króla Manuela Szczęśliwego." W owym czasie przywykliśmy do mysli,ze Wenecja na zawsze przygarnęła mnie i moich bliskich, dając wprawdzie mniej , niżbyśmy pragnęli, lecz wiecej niż ktokolwiek na ęwiecie. Okazano nam gościnność, na tyle jednak ostrożną, abyśmy pamiętali, że jesteśmy obcy i że uczyniono nam łaskę. Musieliśmy wiec podporządkować sie prawom, na które nikt z nas, wygnańców, nie miał wpływu. Naznaczeni żółtym pięetnem, przygnieceni nadmiernymi podatkami, oddzieleni murem getta od morza i siedzib patrycjuszy , nie byliśmy godni zaufania ani tym bardziej miłości, choć Republika Wenecka nie wzdragała sie siegać łakomą reką po nasze dukaty". Hila kocha Wenecję, choć jest to nieodwzajemniona miłość, ale jej mąż chce przenieśc die do miesca, w którym nie bedzie musiał nosić żółtego beretu na znak przynależnosci do sołecznosci żydowskiej i bedzie mu wolno otworzyć wlasny warsztat drukarski. Wybór pada na Zamość, o którym jego krewni opowiadaja same dobre rzeczy, przede wszystkim to,że pan na Zamosciu sprzyja osadnikom zydowskim. Tom pierwszy kończy sie przybyciem Hili i jej rodziny do Zamościa. Autorka odmalowała w sposób bardzo interesujacy i niezwykle plastycznie zycie przecietnej rodziny zydowskiej z jej troskami i prblemami, pokazała święta i obyczaje, wzajemne relacje i tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie.Ksiązka peła jest barw i zapachów, czyta sie ją z wielka przyjemnoscia.

Poznajemy tytułową bohaterke, gdy jest kilkunasoletnia dziewczyną. Mieszka w Wenecji z ojcem i trzema starszymi braćmi. Najstarszy Ruben pomaga ojcu w jego zamorskich wyprawach po szlachetne tkaniny, których sprzedaż jest podstawą utrzymania rodziny. Następny z braci , Dawid ukończył medycynę, bo patrząc na cierpiena matki, której nie potrafił pomóc postanowił, ze chce...

Wyzwanie LC na marzec (wg tagow)

Wyzwanie LC na marzec (wg tagow)

Jest to przejmująca, przesycona emocjami opowieść o losach kupieckiej, żydowskiej rodziny, która żyje u schyłki XVI wieku w malowniczej Wenecji. Historia opowiedziana jest z perspektywy Hili Campos. Niemalże jakby czytało się jej pamiętniki ale bez dat.

Akcja toczy się nieśpiesznie ale za to obfituje w emocje z bardzo szerokiego spektrum. Miłość, strach, prześladowanie, szczęście, porwanie, wesele, narodziny, złamane serce, śmierć... to tylko niewielki wycinek tego co znajduje się w książce. Wszystko z domieszką religii nie tylko żydowskiej ponieważ rodzinie Campos przyszło żyć w chrześcijańskiej Wenecji. Jak w tamtych czasach wyglądało żydowskie getto gdzie żyła rodzina Hili? Co skłoniło ich do opuszczenia tego miasta i przeprowadzki do świerzopowstałego Zamościa? Jak minęła im ta męcząca podróż?

Serdecznie polecam a sama zabieram się zaraz za kolejną część by dowiedzieć się jak rodzinie Campos wiodło się na Zamojszczyzna.

Jest to przejmująca, przesycona emocjami opowieść o losach kupieckiej, żydowskiej rodziny, która żyje u schyłki XVI wieku w malowniczej Wenecji. Historia opowiedziana jest z perspektywy Hili Campos. Niemalże jakby czytało się jej pamiętniki ale bez dat.

Akcja toczy się nieśpiesznie ale za to obfituje w emocje z bardzo szerokiego spektrum. Miłość, strach, prześladowanie,...

Niestety nie czytało mi się tej książki jak trylogii Niepokorne :-( Ogólnie warto przeczytać.

Niestety nie czytało mi się tej książki jak trylogii Niepokorne :-( Ogólnie warto przeczytać.

Pasjonującą , pełna emocji opowieść o losach kupieckiej rodziny Campos wywodzącej się z odrębnego kulturowo odłamu judaizmu - Sefardyjczyków. To Żydzi zamieszkujący Półwysep Iberyjski, głównie Hiszpanię od czasów starożytnych po czasy podboju katolickich władców Hiszpanii w XV wieku i niesławnym wygnaniu .
Hila Campos , niczym kronikarka rodu i jednocześnie potomkini tej grupy Hebrajczyków opowiada o losach swojej rodziny zamieszkałej w XVI wiecznej chrześcijańskiej Wenecji. Rodziny należącej do grupy społeczeństwa skazanej na niesprawiedliwość społeczną ze względu na pochodzenie, jej ustawiczne napiętnowanie, izolowanie i szykanowanie . Mimo wysokiego statusu społecznego, wykształcenia członków rodziny (lekarz udzielający pomocy bogatym mieszkańcom miasta) rodzina Campos jest izolowana, żyje i mieszka w wydzielonym gettcie miasta, płaci wyższe podatki .
Wbrew ograniczeniom rodzina potrafi cieszyć się życiem, kultywuje swoją kulturę, zwyczaje religijne, rytuały , często przesądy , ortodoksyjne podejście swojej religii w ważnych momentach życia. Niestety splot dramatycznych wydarzeń rodzinnych niesie ze sobą napiętnowanie, a dalsze nieszczęścia zmuszają do szukania schronienia poza Wenecją .
Idealnym miejscem bezpiecznego i spokojnego życia poznanym z opowieści poznanego Polaka studiującego filozofię w Padwie okazuje się Zamość w Królestwie Polskim. Tam też przez Alpy, Wiedeń, Morawy, Śląsk , Kazimierz i Kraków wiedzie kilkutygodniowa podróż , wyprawa nie dla wszystkich zakończona szczęśliwie.
Wspaniała, barwna i błyskotliwa powieść pełna historycznych realiów z życia XVI wiecznej Europy, kultury i dziedzictwa polskich Żydów . Z niecierpliwością czekam na poznanie dalszych losów rodziny w drugim tomie cyklu Księgi życia Hili Campos - " Morze trzcin".

Pasjonującą , pełna emocji opowieść o losach kupieckiej rodziny Campos wywodzącej się z odrębnego kulturowo odłamu judaizmu - Sefardyjczyków. To Żydzi zamieszkujący Półwysep Iberyjski, głównie Hiszpanię od czasów starożytnych po czasy podboju katolickich władców Hiszpanii w XV wieku i niesławnym wygnaniu .
Hila Campos , niczym kronikarka rodu i jednocześnie ...

W swojej nowej serii autorka wprowadza nas w codzienne życie głównej bohaterki- Hili Campos oraz jej żydowskiej rodziny zamieszkującej Wenecję pod koniec XVI wieku. Pod względem przygotowania oraz opracowania historii związanych z obyczajowością oraz kulturą żydowską należy się autorce wysoka ocena. Jednakże książka obyczajowa to nie tylko opisy wszystkiego co tylko da się opisać, ale również fabuła, której w moim odczuciu było za mało. I właśnie ta dysproporcja powodowała, iż po jakimś czasie lektura stawała się nudnawa. Dla tych co liczą na nieznane im dotąd dane na temat kultury żydowskiej, książka może być ciekawa, ale czy wciągająca to niech każdy sam oceni.

W swojej nowej serii autorka wprowadza nas w codzienne życie głównej bohaterki- Hili Campos oraz jej żydowskiej rodziny zamieszkującej Wenecję pod koniec XVI wieku. Pod względem przygotowania oraz opracowania historii związanych z obyczajowością oraz kulturą żydowską należy się autorce wysoka ocena. Jednakże książka obyczajowa to nie tylko opisy wszystkiego co tylko da się...

Długo zastanawiałem się od czego zacząć recenzję tej książki. Zazwyczaj przedstawiane historie albo mi się podobają albo nie. Sprawa niemal zawsze jest prosta. Ale ta powieść jest inna, wyjątkowa, bo nie tylko podoba mi się przedstawiona w niej historia, ale też styl w jakim jest napisana, spójność, te napięcie wiszące nad głowami bohaterów przez wszystkie strony powieści, a postaci, których jest całe mnóstwo, są tak wyraźne, tak rzeczywiste i tak od siebie różne, że aż jestem w stanie uwierzyć, że wszystkie są prawdziwe.

Wydawało mi się, że o Żydach przeczytałem już wszystko. Ale jeszcze nikt nie przedstawił mi ich w taki sposób. Z tej jednej książki nauczyłem się o kulturze żydowskiej więcej, niż ze wszystkich poprzednich. I choć nie jest to przecież leksykon kultury żydowskiej, to jednak przekazuje ogrom wiedzy na temat tych ludzi, ich wiary i obrządków. Zapewne dzisiaj jest trochę inaczej, gdyż akcja książki dzieje się na przełomie XVI i XVII wieku, ale kiedy pokazałem tę książkę mojemu żydowskiemu przyjacielowi, Tsahi po przeczytaniu stwierdził, że autorka albo jest Żydówką, albo ukończyła Studia Judaistyczne.

Z premedytacją czytałem tę powieść bardzo powoli, chcąc chłonąć każdy wyraz, każde zdanie i każdą stronę tak, aby ich nie zapomnieć.

Autorka ma cudowny dar opisywania miejsc i postaci. Robi to nienachalnie, delikatnie i z wyczuciem, a mimo wszystko rozpościera przede mną obrazy pełne kolorów, życia i tak bardzo realne, że kiedy budzę się na drugi dzień, to nie wiem, czy to był sen, książka, czy może znam tych ludzi i te miejsca osobiście.

"Ludzie wierzyli, że złoto Wenecji wytrysło z morskich głębin, które niczym szańce opasywały miasto, strzegąc jego skarbów."

Narratorką powieści jest Hila Campos, młoda Żydówka, która wraz z liczną rodziną mieszka i pracuje w weneckim getcie, gdzie w zamian za możliwość praktykowania swojej wiary, zmuszeni są do bezwzględnej wierności wobec Republiki. Rodzina Campos, po ucieczce z Hiszpanii, odnajduje w Wenecji spokój i względny dostatek, choć bez porównania z tym, jak im się żyło na Półwyspie Iberyjskim.
Ojcem Hili jest kupiec – Menachem Campos, człowiek mądry i opanowany, ale surowy i bardzo religijny, który po śmierci żony samotnie wychowuje swoje dzieci, ucząc ich dobroci i szacunku.
Hila szykuje się do zaślubin, a piękna, mądra i dobra bratowa spodziewa się dziecka. Kiedy ojciec wraz z synem wypływają na handlowym galeonie wspólnika do Stambułu, w domu rodziny Campos zaczynają się dziać rzeczy dziwne i złe. Pojawia się tajemniczy Falasz, młodszy syn trwoni rodzinne pieniądze i nie przestrzega panujących w domu zasad, a poród upragnionego dziecka Rubena i Chai zmienia wszystko.
Hila, musi przejąć nad wszystkim kontrolę. Robi co może, aby utrzymać ład i porządek i aby rodzina wciąż była jednością. Nie wszystko jednak zależy od niej, a obcy ludzie bywają bezwzględni i okrutni. Tym bardziej, kiedy górę biorą zabobony. Splot niefortunnych zdarzeń sprawia, że rodzina Campos musi opuścić Wenecję i szukać schronienia w miejscu, które byłoby dla nich bezpieczne i przyjazne. Przez Wiedeń i Kraków docierają do Zamościa.

"Chaja opadała z sił, a ból wstrząsający jej umęczonym ciałem był już nie do zniesienia. Nie krzyczała; rzęziła ochryple głosem, w którym zgroza górowała nad błaganiem o zmiłowanie, aż raptem straciła przytomność, więc Ruta przytknęła jej do nosa chusteczkę nasączoną octem, aby ją ocucić. Ale w chwili, gdy Chaja otworzyła oczy, spomiędzy jej ud popłynęła krew."

Księga życia Hili Campos, to porywająca dwutomowa opowieść o burzliwych dziejach sefardyjskich Żydów, wygnanych w 1492 roku z Hiszpanii edyktem króla Ferdynanda i królowej Izabeli. Pragnienie znalezienia nowej ojczyzny wiedzie Camposów do Wenecji i Zamościa, a ich niekończącej się wędrówce przyświeca idea citta ideale – miasta idealnego.

Autorka wykonała kawał dobrej roboty, dając światu powieść niepowtarzalną i wyjątkową, łamiąc tym samym stereotyp, że w Polsce rządzi kryminał.

"Nie bogactwa i nie światynie stanowią o charakterze miasta, lecz nacechowany prawdą i wielkością duch jego obywateli."

Choć historia jest trudna i w dużej mierze smutna, to jednak jest to zdecydowanie najpiękniejsza powieść, jaką w życiu czytałem. Hila jest tak śliczna i urocza, tak dobra i mądra, że w połowie pierwszego tomu byłem w niej zakochany. A akcja powieści toczy się w dwóch najpiękniejszych miastach Europy, które są memu sercu najbliższe. Wenecję odwiedzam zawsze, kiedy tylko mam na to czas, a w Zamościu przecież się urodziłem. Pewnie dlatego też chłonę tę powieść z taką ciekawością. Nie umniejsza to jednak talentu literackiego Autorki, przed którą chylę czoła i podziwiam za dar, jaki posiada. Życzyłbym sobie, aby moje książki były tak pięknie napisane, jak książki Agnieszki Wojdowicz.
Z niecierpliwością czekam na drugi tom, a Wam polecam tę powieść bardzo gorąco.
Szkoda, że nasza skala ocen kończy się na 10, bo z chęcią dalibyśmy jej znacznie wyższą notę.

AGNIESZKA WOJDOWICZ - pisarka, filolożka polska, autorka serii fantasy dla młodzieży Strażnicy Nirgali oraz trylogii historyczno-obyczjowej dla dorosłych Niepokorne. Interesuje się kulturą i dziedzictwem polskich Żydów, a także dawną i współczesną sztuką użytkową.
Do powstania Córki Głosu oraz Morza Trzcin, dwóch tomów Księgi życia Hili Campos, przyczyniła się galeria Paradisus Iudaeorum, w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. To właśnie tam, podczas rocznych warsztatów poświęconych tysiącletniej obecności Żydów w Polsce, pisarka poznała losy zamojskich Sefardyjczyków.

TYTUŁ: Córka Głosu. Księga życia Hili Campos, część 1.
AUTOR: Agnieszka Wojdowicz
WYDAWNICTWO: NASZA KSIEGARNIA
PREMIERA: luty 2018
WYDANIE: pierwsze
OKŁADKA: miękka
LICZBA STRON: 416
FORMAT: 135 x 204
ISBN: 978-83-10-13210-9

OCENA: 10+/10

RECENZJA POCHODZI ZE STRONY HULTAJ LITERACKI: https://hultajliteracki.wixsite.com/mojawitryna/recenzje/córka-głosu-księga-życia-hili-campos-agnieszka-wojdowicz

Długo zastanawiałem się od czego zacząć recenzję tej książki. Zazwyczaj przedstawiane historie albo mi się podobają albo nie. Sprawa niemal zawsze jest prosta. Ale ta powieść jest inna, wyjątkowa, bo nie tylko podoba mi się przedstawiona w niej historia, ale też styl w jakim jest napisana, spójność, te napięcie wiszące nad głowami bohaterów przez wszystkie strony powieści,...

Akcja książki Córka glosu, Księga życia Hili Campos rozgrywa się w XVI wiecznej Wenecji. opisane jest życie żydowskiej rodziny żyjącej w odosobnieniu od crześcijan

Akcja książki Córka glosu, Księga życia Hili Campos rozgrywa się w XVI wiecznej Wenecji. opisane jest życie żydowskiej rodziny żyjącej w odosobnieniu od crześcijan

„Zgryzoty są bowiem niczym kurz, który wciska się w oczy, drażni je i oślepia, a przecież wystarczy powiew wiatru, aby go rozwiać”.
Życie Hili Campos i jej bliskich staje się pretekstem do opowiedzenia trudnych dziejów żydów mieszkających w weneckim getcie – żydowskim raju. Wypędzeni z katolickiej Hiszpanii, prześladowani w całej Europie, wykorzystywani wysokimi opłatami, prześladowani przez katolickich piratów osiadają w mieście najbardziej przyjaznym, ale i tu trudy życia dają im się we znaki. Wysoki czynsz, utrudniające rozwijanie możliwości zarobku prawa i przepisy izolujące ich od chrześcijan sprawiają, że życie w nowym miejscu to walka o przetrwanie.
Hilia Campos pochodzi z typowej kupieckiej rodziny. Kiedy ojciec wyrusza po nowe towary w domu pozostają kobiety i synowie doglądający składu. Ich życie płynie wokół pracy. Każdego dnia po spełnieniu domowych obowiązków zabierają się do obowiązków. Kobiety w tym domu specjalizują się w naprawianiu starych koronek. Nowych ubrań niestety nie mogą wyrabiać i sprzedawać, ponieważ prawo im tego zabrania. Nawet brzemienna bratowa do ostatniej chwili ciężko pracuje. Mężczyźni w tym czasie pomagają w magazynie chrześcijańskiego wspólnika, dzięki któremu ich ojciec mógł wyruszyć na wyprawę, ponieważ żydzi mają zakaz posiadania okrętów.
Wspomnienia z idealnej przeszłości pomagają nam poznać trudne losy wygnania. Żyjący w przyjaznej Hiszpanii żydzi cieszyli się bogactwem i powodzeniem. Jednak po wydaniu edyktu przez królów katolickich Ferdynanda i Izabeli (1492 rok, będący też rokiem odkryć geograficznych) rodzina Ignacia Severina (Menachema) musi uciekać. Pierwszym przystankiem rodu Campos jest Lizbona, później Antwerpia. Starają się ukrywać swoją żydowską tożsamość, ale nie jest to łatwe. Wenecja wydaje się wybawieniem na tej pełnej prześladowań drodze wiodącej z rodzinnego Toledo.
Z każdą stroną przekonujemy się, że weneckie, idylliczne życie bardzo odbiega od wizji raju. Obłożone przepisami, nakazami, zabobonami, niepewne, a do tego naznaczeni, by łatwo było ich odróżnić: „Naznaczeni żółtym piętnem, przygnieceni nadmiernym podatkami, oddzieleni murem getta od morza i siedzib patrycjuszy”. Zaradni i płacący wysokie czynsze żydzi stają się doskonałym źródłem miejskiego dobrobytu, który – tak samo jak zaufanie i całkowita wolność - przybyszom nigdy nie będzie dany.
„Księga życia Hili Campos” rozpoczyna życie żydów w XVI wiecznej Wenecji, w której brutalne prawa tworzą nie tylko chrześcijanie, ale i mieszkańcy gminy żydowskiej pilnujących moralności członków swojej społeczności. Przezorny ród ruszy w kolejną tułaczkę: „Wędrowanie miałam we krwi, bo w przeszłości przez tysiąclecia wymuszały ja na moich przodkach prześladowania, obmowy, fałszywe oskarżenia, pogromy i naciski, by wyrzec się korzeni, odrzucić tradycję, przehandlować wolność za życie. Czujność i dalekowzroczność uczyniły mój naród nomadami, a jego dom był tam, gdzie stawał obozem i rozkładał namioty”.
Zawiła droga doprowadzi zamorskich Sefardyjczyków do Zamościa. Z okładki książki dowiadujemy się, że inspiracją był Paradisus Iudaeorum w Muzeum Żydów Polskich POLIN.
Całą rodzinna historię przybliża nam młoda, ale wyjątkowo dojrzała Hila snująca opowieść, przez co książka zyskuje formę gawędy z nielicznymi dialogami i bogatymi opisami żydowskiej obrzędowości. Hila zabiera nas w świat pogrzebów, rozwodów, narodzin, ślubów, świąt. W zawiłej historii rodu nie zabraknie nieszczęść, smutku, ale są też radości dodające blasku codziennym trudnościom łączących rodziny żydowskie i chrześcijańskie. Do tego staniemy się świadkami wystąpień proroków, którzy po przekroczeniu murów getta i głoszenia swojej misji na chrześcijańskich placach razem z wyznawcami są łapani przez inkwizycję.
„Córka głosu. Księga życia Hili Campos” Agnieszki Wojdowicz to lektura bogata w historyczne i kulturowe szczegóły, dlatego polecam ją każdemu, kto jeszcze nie zna losów żydów, a jest nimi zainteresowany i nie wie od czego zacząć ich zgłębianie. Dzięki pisarce wchodzimy w ten żydowski świat powoli, dostajemy codzienność przeplataną świętami i obrzędami. W przygotowaniu jest kolejny tom „Morze trzcin”, dzięki któremu lepiej poznamy losy Hili Campos i jej rodziny po dotarciu na ziemie polskie.

„Zgryzoty są bowiem niczym kurz, który wciska się w oczy, drażni je i oślepia, a przecież wystarczy powiew wiatru, aby go rozwiać”.
Życie Hili Campos i jej bliskich staje się pretekstem do opowiedzenia trudnych dziejów żydów mieszkających w weneckim getcie – żydowskim raju. Wypędzeni z katolickiej Hiszpanii, prześladowani w całej Europie, wykorzystywani wysokimi opłatami,...

Są wydawnictwa, które szanuję za odwagę wynikającą ze specyficznego doboru publikowanych swoim nakładem książek. Wydawców mających na uwadze twórczość polskich autorów oraz jakość ojczystej prozy. Doceniam trud, jaki wynika z niełatwego podjęcia decyzji o propagowaniu mniej popularnych powieści, stworzonych w sposób innowacyjny, odbiegający od czysto rozrywkowego charakter, narzucanego przez większość zagranicznych koncernów. Sztucznie kreowanych trendów. Literatury nagminnie zyskującej nic nieznaczące tytuły „bestsellerów New York Times”. Jestem dumna i niezwykle szczęśliwa, za każdym razem, gdy widzę kolejną próbę walki z wiatrakami, przekładającą się na inwestowanie czasu oraz pieniędzy w tworzenie książek niepowtarzalnych, jednocześnie udostępniając dorobek naszych rodzimych pisarzy szerszemu gronu odbiorców. Podjęcia się czynu heroicznego, szczególnie gdy czytelnictwo w nadwiślańskim kraju, wynosi oszałamiające 37%. Podziwiam również autorów, którzy mimo tysiąca rzucanym im pod nogi kłód, nie poddają się, bo wierzą w swoje umiejętności. Widzą głębszy cel w oddawaniu cząstki siebie zupełnie obcym ludziom. Darzę sympatią twórców nieograniczających się do zdobywania coraz większej popularności, a stawiających na jakość oraz formę prywatnej misji. Jej cel jest niezwykle prosty. Dzielić się własną pasją, pokazywać innym rzeczy wyjątkowe.

Każdy, kto od dłuższego czasu śledzi tworzone przeze mnie wpisy przypuszcza, kogo dotyczy ten niezwykle rozbudowany – jak na recenzję, wstęp. Nigdy nie ukrywałam, że wydawnictwo Nasza Księgarnia, znajduje się w mojej prywatnej czołówce oficyn promujących wartościowe książki, a Agnieszka Wojdowicz jest aktualnie, jedną z moich ulubionych pisarek. Właśnie dlatego cieszy mnie fakt, że te dwie jednostki, dla których książki są jedną z największych pasji, tworzą wspólnie powieści, nie tyle feministyczne, ile namawiające kobiety do czerpania radości z własnej płci i wynikającej z niej siły. Podobnie jak w szeroko komentowanej przeze mnie trylogii „Niepokorne”, opowiadającej historię trzech młodych krakowianek, walczących z trudną rzeczywistością cesarsko-królewskiego "domu" Wyspiańskiego oraz Mehoffera, tak i w nowej powieści „Córka głosu. Księga życia Hili Campos”, obserwujemy wydarzenia dramatyczne, nierzadko wynikające z uprzedzeń lub braku tolerancji, których gorycz osładzają nam chwile szczęścia wynikające wprost z rodzinnego ciepła ogniska domowego oraz prozaicznych uniesień.

XVI wiek w chrześcijańskiej Wenecji, nie jest najłatwiejszym czasem do życia, szczególnie dla wielopokoleniowych żydowskich familii, układających swoją codzienność za murami getta. Przywilej praktykowania własnych obrzędów, wysławiania umiłowanego przez siebie boga, nie jest tani, jednak Sefardyjczycy z pokorą pochylają głowę przed obliczem Republiki, szczególnie gdy w pamięci tkwią jeszcze niezasklepione rany. Obrazy hiszpańskich domów, z których zostali wygnani edyktem króla Ferdynanda i królowej Izabeli. Chęć odnalezienia własnego miejsca na ziemi wiedzie Camposów – jedną z typowych, kupieckich rodzin, w wiele miejsc, a wśród nich, także do malowniczego Zamość, miejsca zastępującego krakowskie alejki, znane nam z poprzedniej twórczości autorki. Niekończącej się wędrówce, pełnej trudnych wyborów oraz niezwykłych prób, przyświeca jeden cel. Città ideale – odnalezienie miasta idealnego.

Pierwszy tom dylogii Agnieszki Wojdowicz daje czytelnikom dokładnie te same elementy, za które tak wiele osób pokochało „Niepokorne”. Umiejętne sportretowanie silnych kobiet, bezkompromisowo walczących z przeciwnościami losu na rzecz własnych ideałów oraz spełnienia marzeń, zarysowanych na tle burzliwej sagi rodzinnej i niezwykłych wydarzeń historycznych. Przedstawienie zaściankowości społeczeństwa podszytego strachem, a ukrytego za fasadą pozornej tolerancji, wielokulturowości lub czasem sztucznej przyjaźni. Fabuła rozpoczyna się od przedstawienia problematycznego zagadnienia wykluczenia z najbliższego otoczenia, nagłej potrzeby odnalezienia miejsca poza brutalnym społeczeństwem nieakceptującym żadnych odstęp od ogólnie przyjętej normy, a kończy… no właśnie, jak? To musicie sprawdzić sami.

Nie dziwi mnie fakt, że tym razem autorka zdecydowała się, by przekierować pisarską uwagę, na przedstawicieli żydowskiego społeczeństwa. Zafascynowanie tą zdawałoby się, nie tak obecną nam kulturą, można było zauważyć już na przykładzie Judy, stanowiącej pretekst do omawiana tradycyjnych, żydowskich obrzędów i zwyczajów. Tym razem, za sprawą pierwszoosobowej narracji, przywodzącej na myśl opowieść mającą na celu przybliżyć nam realia minionych bezpowrotnie czasów, prowadzonej przez wspominającą swoją młodość Hilę. Nie jest to forma szczególnie dynamiczna, jednak pozwalająca na uchwycenie niezwykłej plastyki opisywanych obrazów lub wydarzeń. Wilgotne ściany weneckich budynków, krajobrazów zbudowanej w sercu Sarmacji małej Italii i wielu innych zapierających dech w piersiach scenerii. Wszystko to pozwala wierzyć, że opisywane przez polską autorkę wydarzenie, przytrafiły się komuś naprawdę. Wierzymy w istnienie rodziny Camposów, zżywając się z nimi zdecydowanie bardziej, niż z przeciętnymi, wykreowanymi postaciami. W odbiciu każdego z bohaterów łatwo jest zobaczyć siebie oraz własnych bliskich. Figura matki walczącej z przeciwnościami losu pod postacią Chai, obraz stanowczego ojca — głowy rodziny — Menachema, przechodzącego metamorfozę, najmłodszego z rodzeństwa Ezrę. Wachlarz osobowości jest na tyle bogaty, że każdy z czytelników znajdzie osobę, której warto kibicować oraz poświęcić czas, aby prześledzić jej dalsze losy.

Nie jest to dla mnie zaskoczenie, że już teraz, z zapartym tchem, oczekuję kontynuacji "Morza trzcin", a nawet więcej. Każda kolejna powieść Agnieszki Wojdowicz, jest u mnie mile widziana!

Więcej na http://niedopisana.blogspot.com/

Są wydawnictwa, które szanuję za odwagę wynikającą ze specyficznego doboru publikowanych swoim nakładem książek. Wydawców mających na uwadze twórczość polskich autorów oraz jakość ojczystej prozy. Doceniam trud, jaki wynika z niełatwego podjęcia decyzji o propagowaniu mniej popularnych powieści, stworzonych w sposób innowacyjny, odbiegający od czysto rozrywkowego charakter,...