Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Druga część nie tylko dorównała, ale nawet przewyższyła pierwszą. Autorka stworzyła opowieść interesującą i ważną, budzącą emocje. Ja poczułam wdzięczność wobec wszystkich tych kobiet, które pod koniec XIX wieku nie bały się głośno mówić o tym, co je boli, co im nie odpowiada w traktowaniu w tzw. życiu społecznym. Gdyby o tym nie mówiły, temat by nie istniał, bo jeśli o czymś się nie mówi, to nie istnieje, a tym bardziej nie może się zmienić, nawet bardzo powoli/stopniowo. Autorka - co imponujące - potrafi snuć swoją opowieść spokojnie i powoli, koncentrując się na "zwyczajnym" życiu i jego problemach, ale poprzez ten pryzmat mówić o ważnych i niejednokrotnie trudnych sprawach, motywacjach podejmowanych decyzji, wierności wyznawanym wartościom. Wszystko jest doskonale logiczne, spójne, równocześnie posiada niezwykłą głębię. Stanowczo nie zgadzam się z nazywaniem serii "Niepokorne" obyczajowym, czy historycznym romansem. To kawał solidnej, wręcz momentami psychologicznej opowieści o tym, z czym kobiety mierzyły się pod koniec XIX stulecia. Na tle wychodzących ostatnio hurtowo lukrowanych, płytkich i co gorsza pseudo-historycznych opowiastek tom 1 i 2 są po prostu wybijające się.