"Niepokorne.Klara" to drugi tom trylogii. Bohaterką jest Klara Stojanowska, która jest córką profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest też początkującą reporterką, walczy o prawa wyborcze dla kobiet. Tymczasem Judyta, mimo przeciwności losu, realizuje swoje marzenia. Eliza Pohorecka, bohaterka pierwszego tomu, schodzi w drugim tomie na dalszy plan. Wciąż wiedzie dość spokojny żywot przy boku ukochanego Antona Wielbrachta, Austriaka. Ta książka okazała się równie ciekawa jak pierwszy tom. Dawny Kraków, Wiedeń, konwenanse i ich łamanie przez główne bohaterki. Ciekawy wątek raczkującego socjalizmu oraz dostępu kobiet do nauki. Lubię takie książki.Fajnie się czytało. Polecam.

"Niepokorne.Klara" to drugi tom trylogii. Bohaterką jest Klara Stojanowska, która jest córką profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest też początkującą reporterką, walczy o prawa wyborcze dla kobiet. Tymczasem Judyta, mimo przeciwności losu, realizuje swoje marzenia. Eliza Pohorecka, bohaterka pierwszego tomu, schodzi w drugim tomie na dalszy plan. Wciąż wiedzie dość...

Druga część nie tylko dorównała, ale nawet przewyższyła pierwszą. Autorka stworzyła opowieść interesującą i ważną, budzącą emocje. Ja poczułam wdzięczność wobec wszystkich tych kobiet, które pod koniec XIX wieku nie bały się głośno mówić o tym, co je boli, co im nie odpowiada w traktowaniu w tzw. życiu społecznym. Gdyby o tym nie mówiły, temat by nie istniał, bo jeśli o czymś się nie mówi, to nie istnieje, a tym bardziej nie może się zmienić, nawet bardzo powoli/stopniowo.

Autorka - co imponujące - potrafi snuć swoją opowieść spokojnie i powoli, koncentrując się na "zwyczajnym" życiu i jego problemach, ale poprzez ten pryzmat mówić o ważnych i niejednokrotnie trudnych sprawach, motywacjach podejmowanych decyzji, wierności wyznawanym wartościom. Wszystko jest doskonale logiczne, spójne, równocześnie posiada niezwykłą głębię.

Stanowczo nie zgadzam się z nazywaniem serii "Niepokorne" obyczajowym, czy historycznym romansem. To kawał solidnej, wręcz momentami psychologicznej opowieści o tym, z czym kobiety mierzyły się pod koniec XIX stulecia. Na tle wychodzących ostatnio hurtowo lukrowanych, płytkich i co gorsza pseudo-historycznych opowiastek tom 1 i 2 są po prostu wybijające się.

Druga część nie tylko dorównała, ale nawet przewyższyła pierwszą. Autorka stworzyła opowieść interesującą i ważną, budzącą emocje. Ja poczułam wdzięczność wobec wszystkich tych kobiet, które pod koniec XIX wieku nie bały się głośno mówić o tym, co je boli, co im nie odpowiada w traktowaniu w tzw. życiu społecznym. Gdyby o tym nie mówiły, temat by nie istniał, bo jeśli o...

Nie ukrywam że brakowało mi trochę Elizy i Antona, poza tym jednak lektura była przyjemnością i to ogromną. Klara jest równie fascynującą bohaterką, co jej przyjaciółka, a może nawet ciekawszą, bo oferuje więcej kontrowersji. No i mój kochany Wiedeń w tle, aż wstyd, że pewnych rzeczy nie wiedziałam na jego temat... i chapeau bas dla autorki za ten młodopolski klimat!

Nie ukrywam że brakowało mi trochę Elizy i Antona, poza tym jednak lektura była przyjemnością i to ogromną. Klara jest równie fascynującą bohaterką, co jej przyjaciółka, a może nawet ciekawszą, bo oferuje więcej kontrowersji. No i mój kochany Wiedeń w tle, aż wstyd, że pewnych rzeczy nie wiedziałam na jego temat... i chapeau bas dla autorki za ten młodopolski klimat!

Ta książka okazała się dużo ciekawsza niż pierwsza część cyklu. Dawny Kraków, Wiedeń, konwenanse i ich łamanie przez główne bohaterki. Ciekawy wątek raczkującego socjalizmu oraz dostępu kobiet do nauki.

Ta książka okazała się dużo ciekawsza niż pierwsza część cyklu. Dawny Kraków, Wiedeń, konwenanse i ich łamanie przez główne bohaterki. Ciekawy wątek raczkującego socjalizmu oraz dostępu kobiet do nauki.

Drugi tom losów "Niepokornych" jest równie ciekawy co poprzedni, jednak ze względu na historie bohaterek, którym został on głównie poświęcony, czyli Klarze oraz Judycie wydaje się on być bardziej zagmatwany. Bardzo żałuję, że losy Elizy w tej części zostały praktycznie zupełnie pominięte, gdyż mogły być ciekawym powiewem świeżości dla co chwila komplikujących się spraw Klary i Judyty. O ile historia Klary nawet mnie wciągnęła i zainteresowała, o tyle historia Judyty jak i sama jej postać totalnie nie przypadły mi do gustu. Już od pierwszej części Judyta wydaję się najbardziej wyzwoloną i "niepokorną" bohaterką, jednak jej żal i wieczne obwinianie innych za stan i sytuacje, w których się znajduje są straszliwie irytujące. Odbieram ją jako bardzo pretensjonalną, oschłą i nieuczącą się na błędach, ponadto kwestie projektowania mody nie koniecznie są dla mnie interesujące. Muszę przyznać, że w tej części zdecydowanie o wiele chętniej czytałam historię Klary. Jestem ciekawa jak dalej potoczą się jej losy, gdyż zakończenie w tym tomie jej wątku było nieco zaskakujące i nieoczekiwane. Na pewno sięgnę po kolejną część żeby dowiedzieć się jak dalej potoczą się losy Klary oraz licząc na to, że może pojawi się w niej więcej Elizy.

Drugi tom losów "Niepokornych" jest równie ciekawy co poprzedni, jednak ze względu na historie bohaterek, którym został on głównie poświęcony, czyli Klarze oraz Judycie wydaje się on być bardziej zagmatwany. Bardzo żałuję, że losy Elizy w tej części zostały praktycznie zupełnie pominięte, gdyż mogły być ciekawym powiewem świeżości dla co chwila komplikujących się spraw...

Nie myliłam się. Chociaż tom drugi dotyczyć ma Klary, dużo uwagi autorka skupia także na perypetiach Judyty. Eliza, której poświęcony był tom pierwszy schodzi na dalszy plan. Po części pewnie dlatego, że jej życie obfituje w najmniejszą ilość burz i porażek. Kończy farmację i szykuje się do ślubu, chociaż narzeczony, w połowie Austriak, nie jest w pełni akceptowany przez jej babkę, mającą za sobą tragiczne doświadczenie rabacji, inspirowanej przez austriackiego zaborcę.

Judyta odnajduje spełnienie zawodowe w Wiedniu, w zakładzie swej pracodawczyni z Krakowa, która w Galicji, w filii firmy, pozostawiła swoją córkę. Tutaj batiki Judyty cieszą się sporą popularnością wiedeńskich elegantek. Sprawy uczuciowe nie są już pasmem sukcesów, chociaż i ona w końcu odnajduje partnera, choć nie może liczyć na poklask jego rodziny.

Tytułowa Klara, pyskata, ambitna i ciekawa świata, miota się pomiędzy pędem do niezależności a uczuciami do mężczyzny, który zataja przed nią informacje o swoim małżeństwie. Praca dziennikarki nie daje jej oczekiwanych sukcesów, a odrzucając pomoc rodziców dorabia korepetycjami i tłumaczeniami.

Ciężki jest los niepokornych, ale odniosłam wrażenie, że autorka nie skupia się już tak znacząco na ich karierze, sprowadzając perypetie dziewcząt do kwestii miłosnych. Skądinąd wiele razy podkreślony zostaje fakt, że posiadane przez nich świadectwa ukończenia studiów nie mają praktycznie znaczenia dla potencjalnych pracodawców.

Drugi tom wydaje się nieco słabszy od poprzedniego i mniej interesujący, ale dodaję dwie gwiazdki za odtworzenie klimatu dekadencji, życia kulturalnego ówczesnego Krakowa, Wiednia i Lwowa, oraz zilustrowanie rodzącego się na ziemiach polskich ruchu socjalistycznego. Imponująca jest także w tej lekturze znajomość topografii wszystkich w/w miast, co zapewne wymagało żmudnego i pieczołowitego studiowania dawnych map i zdjęć, a to doceniam szczególnie.

Nie myliłam się. Chociaż tom drugi dotyczyć ma Klary, dużo uwagi autorka skupia także na perypetiach Judyty. Eliza, której poświęcony był tom pierwszy schodzi na dalszy plan. Po części pewnie dlatego, że jej życie obfituje w najmniejszą ilość burz i porażek. Kończy farmację i szykuje się do ślubu, chociaż narzeczony, w połowie Austriak, nie jest w pełni akceptowany przez...

Jeżeli ktoś czytał moją opinię pod pierwszą częścią, to ma świadomość, że zanurzyłam się w tę historię w nudne wakacyjne dni i muszę przyznać, że gdy tylko pochłonęłam "Elizę", pobiegłam po drugą część. I moja niezaspokojona czytelnicza część otrzymała kolejną dawkę dobrej literatury, nieambitnej, ale przyjemnej. Jak sam tytuł głosi, otrzymałam także więcej Klary, która pisze do pisemek kobiecych i bierze udział w wyzwoleniu kobiety z niewygodnych gorsetów, zależności od rodziny, a następnie męża i postrzegania jej wartości przez pryzmat urody. Momentami jest buńczuczna, uparta, ale waleczna i niesamowicie prosta oraz dobra. Kiedy ojciec uświadamia jej, że jej niektóre czyny zaprzeczają głoszonym wartościom, zmienia się i mimo że ledwo starcza jej na jedzenie, nie chyli czoła przed konserwatywnym ojcem. Niektórym wyda się ona zbyt dumna i momentami mogą być zirytowani jej postępowaniem i w głowach pojawi się myśl, że przecież mogłaby odpuścić. Klara tego nie robi i wyobrażam sobie, że dzięki takim kobietom mamy prawa wyborcze, możemy nosić spodnie, chodzić do pracy i nie widzieć na sobie nieprzychylnych spojrzeń, bo m. in. ona nie nosiła gorsetu i ścinała włosy na krótko. Klara nas jeszcze zaskoczy, bo w tej nieromantycznej postaci, kryje się pragnienie miłości, której Eliza ma pod dostatkiem. Z kolei ta bohaterka nie musi wyzywać wojny społeczeństwu, bo ślub Austriaka z Polką nie jest ewenementem, ale jest niepokorną wobec rodziny, która nie wybaczy żadnemu człowiekowi, w którym płynie choćby kropla austriackiej krwi. Autorka pominęło Elizę, nie poświęcając dla niej zbyt wielu stronic, ale korzysta na tym Judyta. Nasza ostatnia bohaterka, która mierzy się z własnymi koszmarami przeszłości i one nie dają jej spokoju. Chciałabym móc napisać, że Żydówka uczy się na błędach, ale nie jest to możliwe, mimo mojej sympatii do niej i jej głupoty. Akcja nieco nas zaskoczy i w prezencie otrzymamy Wiedeń pełen małych uliczek, lokalnej gwary i przystojnych mężczyzn, którzy nie zawracają sobie głowy takimi błahostkami, jak miłość i małżeństwo. Judyta będzie powoli zanurzać się w tej atmosferze i nasiąkać tamtejszym towarzystwem, stawiając coraz śmielej kroki w sztuce batikowania i relacji z mężczyznami.
Jeżeli pragniesz otrzymać jakieś istotne informacje na temat ruchu sufrażystek w XIX wieku i emancypacji kobiet, to nie sięgaj po tę książkę, bo jest ona zdominowana przez wątek miłosny. Nie jest to literatura ambitna, ale przyjemna, po dniu spędzonym w szkole lub pracy.

Jeżeli ktoś czytał moją opinię pod pierwszą częścią, to ma świadomość, że zanurzyłam się w tę historię w nudne wakacyjne dni i muszę przyznać, że gdy tylko pochłonęłam "Elizę", pobiegłam po drugą część. I moja niezaspokojona czytelnicza część otrzymała kolejną dawkę dobrej literatury, nieambitnej, ale przyjemnej. Jak sam tytuł głosi, otrzymałam także więcej Klary, która...

Drugi tom przygód zaprzyjaźnionej trójki młodych kobiet. Tym razem bliżej przyjrzymy się walce o odzyskanie niepodległości przez nasz kraj. Klara miota się od zaangażowania w sprawy równouprawnienia kobiet, przez ruchy socjalistyczne do przewożenia bibuły na teren Kongresówki. Dowiemy się również jak potoczyły się dalsze losy Elizy i Judyty. Słucha się dość przyjemnie, chociaż zadziwiają pomyłki lektorki, która potrafi się przejęzyczyć w najprostszych słowach lub je niepoprawnie wymówić. A gdy stara się nadać swoim bohaterom gwarowe brzmienie, to brwi słuchacza ze zdumienia same unoszą się w górę. Niemniej jednak lektura całkiem ciekawa, tym bardziej, że postępowanie głównych heroin irytuje, co to tylko przydaje kolorytu. Polecam. Z lekką nieśmiałością.

Drugi tom przygód zaprzyjaźnionej trójki młodych kobiet. Tym razem bliżej przyjrzymy się walce o odzyskanie niepodległości przez nasz kraj. Klara miota się od zaangażowania w sprawy równouprawnienia kobiet, przez ruchy socjalistyczne do przewożenia bibuły na teren Kongresówki. Dowiemy się również jak potoczyły się dalsze losy Elizy i Judyty. Słucha się dość przyjemnie,...

Z trudem zmęczyłam. Nudy, nudy, nudy...

Z trudem zmęczyłam. Nudy, nudy, nudy...

Druga w kolejności książka w cyklu 'Niepokorne'. Po Elizie pojawia się Klara przed Judytą, której już szukam i na którą czekam.

Wiele dobrego czytałem wcześniej o tryptyku Agnieszki Wojdowicz, nie sądziłem jednak, że będzie to proza tak miła i dojrzała i z taką lekkością dotykająca serca młodzieńca. Cóż, młodzieńcem już jednak nie jestem, jednak obie powieści czytałem z wielkim zainteresowaniem, choć odczuwam pewien zawód nad mikroskopijnym ukazaniem Otwocka, który w tamtym okresie był ważnym skupiskiem kultury żydowskiej pełen pensjonatów i żydowskich zabudowań. I tego w jakiś sposób zabrakło.

Pomijając jednak ten mankament w obrazowy sposób autorka ukazała Kraków, ale tutaj również Wiedeń i po części Lwów. Książka, czy też książki, które chce się czytać i czyta z wielką przyjemnością.

Polecam!

Druga w kolejności książka w cyklu 'Niepokorne'. Po Elizie pojawia się Klara przed Judytą, której już szukam i na którą czekam.

Wiele dobrego czytałem wcześniej o tryptyku Agnieszki Wojdowicz, nie sądziłem jednak, że będzie to proza tak miła i dojrzała i z taką lekkością dotykająca serca młodzieńca. Cóż, młodzieńcem już jednak nie jestem, jednak obie powieści czytałem z...