W ułamku sekundy

Druga powieść w dorobku Alex Kavy, której bohaterką jest agentka specjalna Maggie O’Dell. Autorka stworzyła dobry thriller z odpowiednią dawką napięcia. Tym razem czytelnik zna tożsamość seryjnego mordercy, w związku z tym główna uwaga kieruje się na rozgrywkę między nim a agentką O’Dell. Alex Kava świetnie miesza spowolnienie akcji z nagłymi zwrotami. Interesującym aspektem jest ukazanie stopniowego załamywania się Maggie O’Dell. Autorka w odważny sposób kreuje tezę dobra i zła obecnych w każdym z nas. Mimo iż zakończenie jest raczej typowe, to i tak nie zabrakło nutki zaskoczenia.

Maggie O’Dell udało się schwytać seryjnego mordercę Alberta Stucky’ego kosztem zostawienia krwawej, trwałej pamiątki. Niestety udaje się mu uciec z więzienia. Wkrótce rozpoczyna grę, wciągając Maggie w jej kolejną rundę. W celu ochrony agentki jej szef odsuwa ją od sprawy. Jednakże, gdy giną kolejne osoby w jakiś sposób związany z Maggie, wiadomym się staje, że tylko ona potrafi go schwytać. Razem z przydzielonym pomocnikiem agentka rozpoczyna polowanie na psychopatę, lecz ten wciąż wyprzedza ich o jeden krwawy krok.

W porównaniu do późniejszych pozycji autorki, rozdziały „W ułamku sekundy” są nie co dłuższe, ale i tak nie zmienia to faktu, że powieść czyta się błyskawicznie. Oczywiście wpływa na to również same poprowadzenie fabuły, która wypełniona jest „podsycającymi” momentami. Jednakże analizując całą twórczość Alex Kavy można dojść do wniosku, że początkowo tworzyła ona prawdziwe thrillery psychologiczne z krwi i kości. W swoich wcześniejszych książkach skupiała się na bardziej na psychologii oraz stosowała odpowiednią dozę makabry. Później wystąpił etap większej makabry niż psychologii, jak to ma miejsce w chociażby „Granicach szaleństwa”. Ostatnie jej pozycje to powrót do początkowych standardów, lecz sposób ich wykonania wyszedł bardzo zróżnicowany (jedne są dobre, inne przeciętne). Również w przypadku objętości możemy zauważyć pewien regres. Początkowo pisała „grube” książki, lecz z każdą kolejną powieścią liczba stron ubywała.

Odnośnie samej powieści. „W ułamku sekundy” mamy zachowaną odpowiednią równowagę pomiędzy psychologią, a makabrą. Najciekawszym elementem książki jest ukazanie podatnej na manipulacje ludzkiej psychiki. Autorka świetnie ukazała stopniowe załamywanie się agentki O’Dell. Jej poczucie bezsilności oraz ciągłego zagrożenia „bije” z kart książki. Wpływa to na funkcjonowanie drugiego ważnego elementu książki, czyli rozgrywki między agentką a psychopatą. Czytelnik jest widzem gry w kotka i myszkę, która zresztą jest siłą napędową całej powieści. Dobrze, że autorka przedstawiła w niektórych rozdziałach punkt widzenia samego mordercy. Schemat całej powieści wygląda w następujący sposób: agentka O’Dell odkrywa kolejne fakty zbliżające ją do Stucky’ego, ten z kolei dokonuje kolejnego mordu i znów się oddala. I tak to wygląda do ostatecznego finału. Alex Kava starała się w odpowiedni moment dozować napięcie. Chociaż momenty tzw. uspokojenia były czasami zbyt długie i po prostu nic nie wznosiły.
Odnośnie samego zakończenia. Autorka widząc, że jej przewidywalny schemat zmierza wraz z książką ku końcowi, wprowadziła pewną dozę niepewności odnośnie odpowiedzialności Stucky’ego za popełnione zbrodnie. W pewien sposób ten chwyt pisarski ożywia czytelnika, który powoli zaczyna zmieniać swoje zdanie odnośnie zakończenia. Jaki jest tego wynik? Cóż, przeczytacie zobaczycie. Sam stricte finał powieści jest raczej typowy, a raczej wymagany w tego typu powieściach. Może nie jest zbytnio zaskakujący, ale spełnią jedną z podstawowych ról książki, czy dostarcza rozrywki, tudzież emocji.

Podsumowując dobra powieść w twórczości Alex Kavy, może nie wybitna, ale interesująca. Troszkę jej wartość obniżają nudne fragmenty (ale tylko niektóre) oraz przewidywalne zakończenie. Jednakże porównując „W ułamku sekundy” do najnowszych dzieł autorki, to powieść ta wypada obiecująco.

Zupełnie zauroczona „Dotykiem zła” z wielką niecierpliwością czekałam na jej kontynuację, czyli książkę „W ułamku sekundy”. Niestety spotkało mnie małe rozczarowanie…
Powieść rozpoczyna się epilogiem, który przybliża moment ucieczki z konwoju więziennego słynnego „Kolekcjonera” znanego, jako Stucky. Psychopatycznemu mordercy udaje się uciec dzięki pomocy księdza Kellera znanego z poprzedniej książki. Wkrótce po ucieczce Stucky`ego jak łatwo przypuszczać zaczynają znikać w niewyjaśnionych okolicznościach kolejne kobiety, których ciała, pozbawione niektórych narządów zostają po pewnym czasie odnalezione w kontenerach na śmieci. Szybko okazuje się, że wszystkie ofiary znały lub spotkały przypadkiem znaną również z poprzedniej części, agentkę specjalną Meggie. Stuckiemu i tym razem udaje się wciągnąć agentkę w swoją krwawą grę. Czy tym razem Meggie uda się w końcu dopaść mordercę i raz na zawsze się z nim rozprawić oczywiście nie zdradzę, ale mogę napisać, że niestety ta część moim zdaniem jest dużo słabsza od poprzedniej. Owszem, skłamałabym pisząc, że jest nudna, ale na z całą pewnością nie wciąga tak bez reszty jak „Dotyk zła”. W sumie to może pod koniec, akcja rzeczywiście przyspiesza i nieco zaskakuje, ale przez początek trzeba po prostu przebrnąć. Jak dla mnie zdecydowanie za dużo było w niej lęków głównej bohaterki i odnoszę wrażenie, że autorka nieco za bardzo skupiła się na jej obsesji, zapominając nieco o budowaniu napięcia i dodania tego dreszczyku emocji, który znaleźć od pierwszych do ostatnich stron włącznie można było w poprzedniej książce.
Mimo wszystko oczywiście polecam wiernym czytelnikom thrillerów, bo książka nie jest zła. Aczkolwiek poprzednia część tak wysoko ustawiła poprzeczkę, że niestety ciężko temu dorównać.

7+ Przy ukończeniu kolejnych wypocin Alex Kavy, może nie towarzyszyły mi fajerwerki, ale przynajmniej wiedziałem że dostałem kawał świetnej rzemieślniczej pracy i nie marnowałem swojego czasu. Ponownie jak poprzednio, z zapartym tchem śledziłem poczynania agentki specjalnej Margharet O'Dell i czychającego na nią, namacalnego zła, w ludzkiej postaci, która przywdziała maskę zwykłego człowieka.

Albert Stucky jest prawdziwym Nemezis Maggie, lęka się go jak siedmiolatek Boogeyman'a pod łóżkiem, a my drodzy czytelnicy, przeżywamy całą tą psychozę razem z główną bohaterką. Nasz antagonista morduje wszystkie kobiety które miały przyjemność zetknąc się z Maggie, jednocześnie zbliżając się do niej coraz bliżej i zaciskając swoje sidła wokół jej szyi.

Nie zapomnijmy że Stucky, podobnie jak większość seryjnych morderców, nie tylko potrafi w niemalże teatralny sposób, pozbywać się swoich ofiar, ale i umie sprytnie manipulować ludźmi. Może obudzi mroczną stronę Maggie i stanie się takim samym potworem jak on?

Twórczość Alex Kavy można zasadniczo podzielić na dwa rodzaje: książki robione na odwal się i te, nad których napisaniem spędziła dużo więcej czasu.
Oczywiście odbija się to na jakości, przez co traktowałem tę autorką jako sprawnego rzemieślnika piszącego książki średnie, która czasem zaskoczy pozycją ocierającą się o geniusz. Do którego rodzaju przypisać "W ułamku sekundy"? Tym razem szczęśliwie trafiłem na tę z drugiego worka.
Początek nie zwiastował tego, że będzie to książka aż tak dobra. Chodzi o transport więźnia i wydarzenia jakie wtedy miały miejsce. Wyszło to zbyt naiwnie i tak prosto, że aż nierealnie. Dobrze że później akcja się rozkręca i robi się bardziej wiarygodna. Kava świetnie buduje napięcie, choć z dużym trudem przychodzi jej zaskakiwanie czytelnika. Trzeba przyznać, że fabułę da się stosunkowo łatwo przewidzieć.
Troszkę brak tu opisów zbrodni, bardziej bezpośredniego przedstawienia pracy choćby takich patologów. To by naprawdę pasowało do thrillera opowiadającego o polowaniu na sadystycznego psychopatę.
No ale powiedzmy że to normalna rzecz u ludzi parających się pisaniem kryminałów. Faceci będą babrać się we flakach, a kobiety wprowadzą do akcji rycerza na białym koniu, żeby ich bohaterki miały kogo poczochrać. Nie Kava pierwsza działa według tego klucza, i nie ostatnia.
Ale to niuanse, które tracą znaczenie w obliczu tego, jak świetna i godna polecenia jest to książka. Jedna z lepszych jaką czytałem od tej autorki.

PS: jeśli tobie, czytelniku, trafił się egzemplarz bez stron 113- 128 (za to ze zdublowanymi wcześniejszymi stronami), to nie jesteś sam- też mi się dostała felerna sztuka.