Zachwycona twórczością Mii Sheridan sięgnęłam po jej kolejne „dziecko”.Tym razem autorka inspirowała się legendą o wodniku.Na początku jakoś nie mogłam się w nią wczytać, czytałam, czytałam i miałam w głowie tylko jedno słowo… sekta.W dzisiejszych czasach ciężko sobie wyobrazić życie jakiego doświadczyli bohaterowie.Wspaniała była ich radość z najmniejszych rzeczy.Od samego początku swojego istnienia byli wykorzystywani przez swojego przywódcę jak niewolnicy. Czekali na rychłą śmierć, która ma nadejść w postaci wielkiej powodzi.

Miłość,którą przedstawiła tu autorka była przepiękna.Bezgraniczne zaufanie, wielka miłość,przyjaźń opiekuńczość były cudowne.Może ci ludzie nie mieli zbyt pięknego,dostojnego,przepełnionego przepycham życia,ale umieli kochać bezgraniczne i nawet umrzeć za drugą osobę. Ryzykowali wiele, aby być ze sobą choć przez chwilę.
Bardzo lubię mitologię,dlatego miałam dodatkową frajdę z tego,iż w książce zostało to wykorzystane. Proszę, nie zniechęcajcie się do niej na początku,bo ja miałam ochotę ją zostawić,ale teraz bym tego bardzo żałowała,bo potem historia jest niesamowicie opisana.Znacznie różni się od innych opowieści,a w końcu w kółko czytać podobne historie to też nie jest za dobrze,bo w końcu się znudzi.
Polecam piękną opowieść inspirowaną legendą sprzed setek lat, przepełnioną cudowną bezgraniczną miłością,wręcz zakazaną,ale niesamowicie opisaną.Po zakończeniu mam lekki niedosyt,ale mój koniec dla nich jest szczęśliwy taki jaki sobie wymarzyli.

Zachwycona twórczością Mii Sheridan sięgnęłam po jej kolejne „dziecko”.Tym razem autorka inspirowała się legendą o wodniku.Na początku jakoś nie mogłam się w nią wczytać, czytałam, czytałam i miałam w głowie tylko jedno słowo… sekta.W dzisiejszych czasach ciężko sobie wyobrazić życie jakiego doświadczyli bohaterowie.Wspaniała była ich radość z najmniejszych rzeczy.Od samego...