Zaskakująco nieudana propozycja znakomitego autora, znanego z bardzo dobrych publikacji. Właściwie trudno stwierdzić co Autor chciał nam w tej książce przekazać. Po części naukowy bełkot, w większości wykraczający daleko poza to, co nauka ma do powiedzenia. Niewiele treści poza czczymi spekulacjami, wzięte nie wiadomo skąd liczby, nieścisłości terminologiczne i wiele innych usterek odbiera skutecznie chęć przebrnięcia przez raptem 200 stron. Dawno tak krótka książeczka tak mnie nie zmęczyła.

Tradycyjnie podam kilka wyłapanych usterek:

- Pierwszy akapit Wstępu, str. 7: mamy niewłaściwie przyporządkowane imiona odkrywców kosmicznego mikrofalowego promieniowania tła. Podano Robert Penzias i Arno Wilson zamiast poprawnie Arno Penzias i Robert Wilson.

- Str. 61: "W 1831 roku (...) Wolfgang Pauli wysunął hipotezę istnienia neutrin (...)". Pauli urodził się w 1900 roku, w 1831 nikomu się nie śniło o kwantach. Hipoteza nautrin to rok 1931. Może błąd w tłumaczeniu, może literówka. Tracę zaufanie do książek gdzie takie pomyłki się trafiają.

- Wszechświat pisane małą literą. Nagminnie w "Ostatnich trzech minutach".

- Str. 105: błędna odmiana nazwy planety Uran. Mamy "(...) orbitę Uranu (...)" zamiast "orbitę Urana". Uranu czyli pierwistka uran, a nie planety. Tak jak nie mówimy orbitę Saturnu tylko Saturna.

- Używanie określenia pozytron zamiast pozyton. W starszych publikacjach często natrafiamy na to określenie, być może przez jakąś analogię językową do słowa elektron. Ale mamy elektrony i pozytony. Dawniej proponowano nawet dla elektronu nazwę negaton ale się nie przyjęła.

- Str. 161. Użycie słowa Armageddon jako synonimu końca Wszechświata. To biblijne określenie ma swoje, bardzo precyzyjne znaczenie. Jest w Apokalipsie miejscem ostatecznej konfrontacji Dobra ze Złem. Ostatecznego rozwiązania konfliktu Boskich i Diabelskich sił. Używanie tego słowa w znaczeniu końca świata jest pretensjonalne. Ale jest jeszcze coś bardziej rażącego:

- Str. 167: słowo holocaust jako koniec Wszechświata. Bez komentarza.

- Str. 177/178 - Bez zrozumienia na temat tunelowania. W skrócie Autor mówi, że cząstka może pokonać barierę potencjału, "pożyczając" energię zgodnie z zasadą nieoznaczoności dla czasu i energii. W rzeczywistości cząstka tunelująca przez barierę ani przez chwilę nie ma energii wystarczającej do jej pokonania. Po prostu nieoznaczoność położenia cząstki sprawia, że prawdopodobieństwo jej znalezienia poza barierą jest niezerowe i stąd czasem znajdujemy taką cząstkę w miejscu, gdzie wg fizyki klasycznej nie powinno jej być.

Zaskakująco nieudana propozycja znakomitego autora, znanego z bardzo dobrych publikacji. Właściwie trudno stwierdzić co Autor chciał nam w tej książce przekazać. Po części naukowy bełkot, w większości wykraczający daleko poza to, co nauka ma do powiedzenia. Niewiele treści poza czczymi spekulacjami, wzięte nie wiadomo skąd liczby, nieścisłości terminologiczne i wiele innych...