„Wszystko za Everest” Krakauera to jedna z pierwszych książek, od których zaczęłam swoją przygodę z literaturą górską. Ta pozycja to klasyk i teraz po dłuższym czasie sięgnęłam po nią ponownie. I mimo, iż czyta się ją jak najlepszy dreszczowiec – wartka akcja wciąga od pierwszego akapitu - to nie oszukujmy się - nie jest to lektura łatwa i przyjemna. Bo gdzieś tam w głowie cały czas tkwi nam myśl, że to nie fikcja, że to wszystko miało miejsce naprawdę.
Krakauer opisuje wydarzenia z fatalnego roku 1996, kiedy to brał udział w ekspedycji na Everest, jako dziennikarz i wspinacz jednocześnie. Kronikarsko przedstawia towarzyszy, obozowe życie, panujące warunki, każdy dzień wyprawy. Stara się nie pominąć żadnego szczegółu, więc metr po metrze wspinamy się z uczestnikami, przeżywamy zimno, ból, radość ze zdobycia szczytu, a także strach i rezygnację podczas zejścia. Autor nie ocenia postępowania, nie wydaje osądów, stara się zachować obiektywizm. Nie można jednak oprzeć się wrażeniu, że książka powstała po to, by rozliczyć się z przeszłością.

„Wszystko za Everest” Krakauera to jedna z pierwszych książek, od których zaczęłam swoją przygodę z literaturą górską. Ta pozycja to klasyk i teraz po dłuższym czasie sięgnęłam po nią ponownie. I mimo, iż czyta się ją jak najlepszy dreszczowiec – wartka akcja wciąga od pierwszego akapitu - to nie oszukujmy się - nie jest to lektura łatwa i przyjemna. Bo gdzieś tam w głowie...