× www.majuskula.blogspot.com ×

Co po nas zostaje, gdy odchodzimy? Czy nasze uczucia i myśli odpływają razem z nami? Czasem nieśmiertelność można znaleźć na kartach starego pamiętnika. Jeśli mamy szczęście znaleźć taki skarb, to trudno jest powstrzymać emocje…

Moje pierwsze spotkanie z książkami opowiadającymi o losie Dollangangerów zdarzyło się ponad rok temu. Jak do tego doszło? Odkryłam pewną młodą wokalistkę, której twórczość mocno do mnie trafiła. W jednej z wypowiedzi stwierdziła, że Virginia C. Andrews jest jej ulubioną autorką. Postanowiłam sprawdzić, co kryje się pod tym nazwiskiem. I zachwyciłam się, choć te powieści nie są górnolotną literaturą. Andrews nie żyje od trzydziestu lat. „Pamiętnik Christophera” to seria stworzona przez Andrew Neidermana. Na okładce nie widnieje jego nazwisko — zapożyczył fabułę, więc należny hołd oddał prawowitej właścicielce pomysłów. Ostatnio twórczość Virginii przeżywa renesans popularności, zwłaszcza dzięki ekranizacjom. Na pewno obił Wam się o uszy tytuł „Kwiaty na poddaszu”. Tak, to ta sama pani. Natomiast „Duchy Dollangangerów” to już drugi tom stworzony przez Neidermana. Troszkę skomplikowane, wiem!

Młodziutka Kristin Masterwood wśród ruin Foxworth Hall znajduje pamiętnik Christophera Dollangangera. Kryje on tragiczną historię rodzeństwa przetrzymywanego na strychu. Sama Kristin jest krewną Dollangangerów i mocno angażuje się w poznawanie życia swoich przodków. Towarzyszy jej w tym Kane, jej chłopak. Oboje z zapałem czytają pamiętnik. Do tego stopnia, że tworzą z tego swoisty teatr. Przedstawiają momenty, które opisywał Chris. Para zaczyna wpadać w pewną obsesję, a równocześnie pojawiają się skrywane przez lata tajemnice, które postanawiają opuścić mrok…

Neiderman wykonał kawał dobrej roboty. Jego talent nie ustępuje Andrews, trudno znaleźć jakieś konkretne różnice w ich pisaniu. Wielkim atutem tej serii jest fakt, że nie trzeba czytać poprzedniej. Myślę, iż każdy zainteresowany spokojnie powiąże fakty. Jeśli nie, to wystarczy odrobinkę poczytać w Internecie. Natomiast osoby zaznajomione z Dollangangerami nie powinny czuć znużenia. Cała historia odtworzona jest przez pryzmat Christophera, co nadaje świeżości i nowego spojrzenia. Równocześnie mamy Kristin i Kane’a, inne pokolenie. Przeszłość i przyszłość mieszają się ze sobą i tworzą sporo sekretów, których poznanie mocno intryguje. Narkotyczny wpływ pamiętnika na dwoje nastolatków przeraża.

Wiem, że ta książka nie każdemu się spodoba. To dość specyficzna fabuła, dla wielu osób kontrowersyjna ze względu na relację pomiędzy Cathy a Chrisem. Równocześnie myślę, iż łatwo zauważyć interesujące przedstawienie ludzkiej psychiki. Tak samo Kristin i Kane — ich fascynacja pokazuje ogrom entuzjazmu, takiej młodzieńczej ciekawości. Ciężko się nudzić. Akcja jest wartka, choć dużo miejsca poświęcono emocjom — każda strona aż od nich kipi. Istnieje klimat charakterystyczny dla Foxworth Hall. Coś ponadczasowego, jeżącego włoski na ciele. Niczym melodia z pozytywki.

Dramaty dziejące się przed laty mają wpływ na dalsze pokolenia. „Pamiętnik Christophera” spina wszystko klamrą, wyjaśnia nieścisłości. Jednak to dopiero część trzecia ukaże prawdziwe odpowiedzi i nasyci ciekawość. Trudno mi pisać o tym konkretnym tomie, bo nie chciałabym zdradzać zbyt wiele z fabuły — to nie powinno być dokładne streszczenie. Liczę, że przeczytacie sami. Jak wyżej wspomniałam, możecie zacząć od tego momentu, jeśli akurat traficie na drugi tom. Wątki obu par kroczą przy sobie, ale w efekcie tworzą spójną całość. Pewne wypowiedzi bohaterów kipią romantyzmem, nie takim tanim — raczej pięknym w swojej prostocie. Lubię do tego wracać.

Jeśli lubicie powieści nieco mgliste, ulotne, pełne słodyczy i goryczy w tym samym momencie — to każda książka o Dollangangerach powinna się Wam spodobać. Szczególnie, gdy poświęcicie na nie letnie wieczory…

× www.majuskula.blogspot.com ×

Co po nas zostaje, gdy odchodzimy? Czy nasze uczucia i myśli odpływają razem z nami? Czasem nieśmiertelność można znaleźć na kartach starego pamiętnika. Jeśli mamy szczęście znaleźć taki skarb, to trudno jest powstrzymać emocje…

Moje pierwsze spotkanie z książkami opowiadającymi o losie Dollangangerów zdarzyło się ponad rok temu. Jak do tego...