Zachęcona bardzo pozytywnymi recenzjami książek Klein, postanowiłam zacząć od "To zmienia wszystko" - lektury poświęconej zmianom klimatycznym. Ciężko mi ocenić tę książkę jednoznacznie, bo znajdziemy tu zarówno bardzo wartościowe treści, jak i sporo przegadanego i męczącego materiału, co czyni "To zmienia wszystko" lekturą dość nieprzystępną w odbiorze. Początkowe rozdziały przybliżają czytelnikowi światową politykę klimatyczną - dużo tu faktów, trochę ciekawostek i kilka godzin czytania z niemałą ilością bardzo potrzebnych przerw ;). Potem jednak przechodzimy do świetnej i niesamowicie wciągającej części o ludach rdzennych (głównie w Kanadzie, ale były też opowieści z innych krajów) i ich walce o czyste środowisko, która staje się przykładem dla całego świata. To był ten moment, kiedy uwierzyłam, że dam tej książce wyższą ocenę, ale… Pełna prywatnych wynurzeń autorki końcówka "To zmienia wszystko" była dla mnie najsłabszą częścią lektury i rozważałam nawet ominięcie podsumowania. Czyli, krótko mówiąc, jest to książka bardzo nierówna.
Nie da się jednak zaprzeczyć, że Klein wykonała tytaniczną pracę, zbierając materiały. Ile przeczytała raportów, z iloma ludźmi rozmawiała, w ilu konferencjach uczestniczyła, ile katastrof przyrodniczych i ich skutków oglądała na własne oczy… tylko ona sama to wie. I to widać w tej książce - ogrom zebranego materiału, szczegółowość analiz, różnorodność punktów widzenia… Jeśli czyjaś pamięć jest w stanie pomieścić choć ułamek zawartych tu informacji, może wdawać się w dyskusje klimatyczne na kompletnie nowym poziomie ;). Myślę, że jest to lektura, po którą warto sięgnąć, nawet jeśli nie będzie się tego najlepiej czytało ;).

Zachęcona bardzo pozytywnymi recenzjami książek Klein, postanowiłam zacząć od "To zmienia wszystko" - lektury poświęconej zmianom klimatycznym. Ciężko mi ocenić tę książkę jednoznacznie, bo znajdziemy tu zarówno bardzo wartościowe treści, jak i sporo przegadanego i męczącego materiału, co czyni "To zmienia wszystko" lekturą dość nieprzystępną w odbiorze. Początkowe...

Wydaje mi się, że nie będę szczególnie pochlebnie wyrażał się o tej książce.
Zarzut nr 1: bezsensowne feminizowanie.
Autorka pisze, słusznie zresztą, że próba upieczenia finansowej pieczeni na walce ze zmianami klimatu, ze strony przedsiębiorców, jest nieuczciwa i skazana na porażkę, pod względem efektów dla klimatu. Bo finansowo może być sukcesem. Ale to samo dotyczy feministycznej pieczeni, którą stara się upiec na ogniu zmian klimatu autorka. Problem środowiska naturalnego jest tak wielki, że mieszanie go z innymi problemami i w efekcie piętrzenie kolejnych stopni trudności, nie ma wielkiego sensu. Proponuję aktywistom każdej płci, żeby wybrali zakres swoich zainteresowań i na nim się skupili. Potrzebujemy zrobić porządek z naszym podejściem do natury? OK, skupmy się na tym. Feminizmem niech zajmą się inni ludzie. W przeciwnym razie dochodzi do sytuacji jak w jednej z niedawnych audycji radiowych, kiedy najpopularniejsza polska aktywistka klimatyczna stwierdziła, że drzewa są naszymi sprzymierzeńcami i sprzymierzęczyniami. Nie wchodząc w rozważania botaniczne można powiedzieć, że drzewa są obupłciowe. Więc to tylko bełkot aktywistki mylącej zagadnienia i mieszającej wszystko w jednym worku. W ten sposób tego problemu nie rozwiążemy.
Nie, feminizm nie ocali klimatu Ziemi, bo to zupełnie inna bajka. Wbrew pozorom ziemia nie jest kobietą, tak samo jak nie ma drzewów i drzewiń drodzy wielbiciele feminatywów. Tutaj więc pani Klein błądzi. Dlaczego? Bo ja wielbicielem feminizmu nie jestem, ale wpływem ludzi na klimat interesuję się od 30 lekko licząc lat. I powinna mieć mnie pani Klein po swojej stronie. A nie ma. Ilu jest takich jak ja?
Zarzut 2: bzdurne propozycje rozwiązań.
Do połowy książki pani Klein niczego nie proponuje. A potem zaczyna pisać o tym ze ocalą nas Indianie i jakaś nowa forma socjalizmu. Serio. Przypomina mi ta książka inną książkę, autorstwa Bila Gatesa, Jak ocalić świat. Paradoksalnie, kapitalista doskonały i entuzjastyczna socjalistka, zauważają, że świat zmierza w złym kierunku. Zatem mamy już tą świadomość. Tylko że nie wiemy co zrobić. Propozycja Gatesa sprowadza się do pokładania wiary w innowacje, a propozycja Klein to zastąpienie kapitalizmu jakąś nową odsłoną socjalizmu. Nie mam nic przeciwko socjalizmowi z ludzką twarzą, ale to tylko obietnica. Gates jest już dużo bardziej konkretny. Szkoda tylko że w polskim wydaniu jego książki ciągle zwraca się do czytelnika używając rodzaju żeńskiego lekceważąc zasady języka polskiego.
Zarzut 3: atakowanie przedsiębiorców.
Pani Klein nie daje nam odpowiedzi na pytanie jak ocalić klimatyczną równowagę, czy też to, co jeszcze z niej pozostało. Jasne, że lepiej by było, żeby problemem zmian klimatu zajmowały się rządy. Ale tego nie robią, bo dbają jedynie o zwycięstwa w kolejnych wyborach. I tutaj zgoda. Więc może ludzie na zasadzie oddolnej inicjatywy? Jak sama autorka zauważa, ludzie są ogłupieni Internetem, mediami społecznościowymi, prymitywizmem współczesnej kultury, ale jakby nie wyciąga z tego wniosków. A więc pozostają przedsiębiorcy, tylko że tych autorka zajadle atakuje, wychodząc z założenia, że to oni są głównymi odpowiedzialnymi za katastrofę klimatyczną. Jasne, ma rację, to oni. Ale oni podejmują jakieś kroki i przynajmniej starają się coś zrobić. Oczywiście napędzani ideą zarobienia przy okazji, skazują się na porażkę. Tylko że na poziomie podejścia, wizji, zapału, proaktywności powinni być inspiracją dla reszty. Czy chcę, żeby Gates geoformował Ziemię? Nie, nie chcę, ale czy poza tego typu szalonymi pomysłami ktoś coś robi? Rządy? Organizacje społeczne? Aktywiści, którzy poza byciem aktywistami od wszystkiego nie mają żadnych realnych osiągnięć?

Ostatecznie trafnym pomysłem jest porównanie ewentualnego rozwiązania kryzysu klimatycznego z ruchem wyzwolenia niewolników w Stachach Zjednoczonych i brytyjskich koloniach. Jaką cenę jednak przyszło nam za to zapłacić w krwi i wojennych zawieruchach. Wyzwolenie niewolników było również częścią większej, oświeceniowej rewolucji w myśleniu. Dzisiaj rewolucji na miarę tamtej nie widać nawet na horyzoncie.

Na końcu autorka zachęca do wielkiej przemiany społecznej, moralnej i mentalnej. Zachęca do walki o nowy świat. Jasne, tego właśnie nam trzeba. Ale czy potrzebne było 600 stron, żeby dojść do takiego wniosku? Czy trzeba coś z tym zrobić? Tak! Zdecydowanie trzeba. Ale pani Klein nie daje realistycznej odpowiedzi na pytanie "co?" W związku z tym uważam tą książkę za niepotrzebną i pustą, jeśli pominąć ogólnie uświadamiające aspekty. Jeśli dopiero poznajecie temat kryzysu klimatycznego, może i warto żebyście tą książkę przeczytali, jeśli już wiecie o co chodzi, możecie ją śmiało odpuścić.

Wydaje mi się, że nie będę szczególnie pochlebnie wyrażał się o tej książce.
Zarzut nr 1: bezsensowne feminizowanie.
Autorka pisze, słusznie zresztą, że próba upieczenia finansowej pieczeni na walce ze zmianami klimatu, ze strony przedsiębiorców, jest nieuczciwa i skazana na porażkę, pod względem efektów dla klimatu. Bo finansowo może być sukcesem. Ale to samo dotyczy...

DNF może jeszcze kiedyś zrobię kolejne podejście. Ale jak dla mnie za bardzo dołująca. Nie potrafiłam przebrnąć więcej niż 6%.

DNF może jeszcze kiedyś zrobię kolejne podejście. Ale jak dla mnie za bardzo dołująca. Nie potrafiłam przebrnąć więcej niż 6%.

W skrócie, chciwość zaprzepaszcza dobre rozwiązania, nic się nie liczy jeśli w grę wchodzi pieniądz. Jestem gołosłowna? Naomi Klein przedstawiła 590 stron dowodów. Drobiazgowo opisuje mechanizmy blokujące wprowadzanie zmian przyjaznych środowisku.

W skrócie, chciwość zaprzepaszcza dobre rozwiązania, nic się nie liczy jeśli w grę wchodzi pieniądz. Jestem gołosłowna? Naomi Klein przedstawiła 590 stron dowodów. Drobiazgowo opisuje mechanizmy blokujące wprowadzanie zmian przyjaznych środowisku.

Książka jest o tym, jak podciągnąć ideologia marksistowską i bolszewicką pod zmiany klimatyczne. Działa to tak. Zmiany klimatyczne następują. Zamiast się jakoś do tego przystosować, to każdy chce je wykorzystać do realizacji swojej agendy. Tutaj mamy do czynienia z socjalistką. W jej mniemaniu, socjalizm nas uratuje od... czego w zasadzie?

Co ciekawe, w niektórych fragmentach Naomi zdejmuje maskę i mówi szczerze o tym, do czego mają służyć te wielkie zmiany. Do jeszcze większej kontroli nad społeczeństwem i do niewyobrażalnej wręcz redystrybucji dóbr od wszystkich, do tych "ekologicznych" korporacji.

Książka jest o tym, jak podciągnąć ideologia marksistowską i bolszewicką pod zmiany klimatyczne. Działa to tak. Zmiany klimatyczne następują. Zamiast się jakoś do tego przystosować, to każdy chce je wykorzystać do realizacji swojej agendy. Tutaj mamy do czynienia z socjalistką. W jej mniemaniu, socjalizm nas uratuje od... czego w zasadzie?

Co ciekawe, w niektórych...

Czytam te nudne opisy różnych konferencji ekologicznych i... zasypiam. Z pewnością psujemy naszą planetę i z pewnością trzeba coś z tym zrobić, ale pisanie kolejnych nudnych książek na ten temat, to nie jest to, co mam na myśli mówiąc, że 'trzeba działać'.

Czytam te nudne opisy różnych konferencji ekologicznych i... zasypiam. Z pewnością psujemy naszą planetę i z pewnością trzeba coś z tym zrobić, ale pisanie kolejnych nudnych książek na ten temat, to nie jest to, co mam na myśli mówiąc, że 'trzeba działać'.

To nie jest łatwa książka, jak podejrzewałam. To nie jest książka o „zwierzątkach” (wybaczcie, ale to słowo w ustach dorosłej osoby budzi we mnie agresję),ani o topniejących lodowcach (o przyrodzie zawsze miło się czyta, nawet jeśli musimy ocierać łezkę w oku, że to wszystko jest na skraju wyginięcia),ale o człowieku, o polityce i o tym, jak – w skrócie mówiąc – ludzie nie robią nic, by powstrzymać zmiany klimatyczne. Bo ważniejsze są pieniądze i ideologia. Naomi Klein nie owija w bawełnę i nie kryje swojego zaangażowania. Niestety mam wrażenie, że książkę tę niewiele osób czyta, bo jest za trudna… a powinni ją czytać wszyscy, ponieważ dotyczy ona absolutnie wszystkich (zmiany klimatyczne są nazwane wielkim wyrównywaczem) i wszyscy powinniśmy skończyć wreszcie z masowym wypieraniem tego, co dzieje się na naszych oczach z naszą planetą.

To nie jest łatwa książka, jak podejrzewałam. To nie jest książka o „zwierzątkach” (wybaczcie, ale to słowo w ustach dorosłej osoby budzi we mnie agresję),ani o topniejących lodowcach (o przyrodzie zawsze miło się czyta, nawet jeśli musimy ocierać łezkę w oku, że to wszystko jest na skraju wyginięcia),ale o człowieku, o polityce i o tym, jak – w skrócie mówiąc – ludzie...

To już trzecia książka Naomi Klein, która przeczytałem. Mam wrażenie, że z każdym nowym tytułem, autorka jest coraz bardziej merytoryczna i obiektywna. Jak na aktywistkę zaangażowaną w wiele projektów będących w opozycji do kapitalizmu i globalizacji, do tego tematu podeszła bardzo uczciwie😎 Nie udaje, że zna się świetnie na klimacie i jego mechanizmach, pisze tylko to czego jest pewna i przedstawia temat Katastrofy Klimatycznej, ze swojej bardziej politologicznej perspektywy - dlatego to cenna książka, bo dostajemy obraz tego jak klimat i działania lub ich brak ze strony biznesu i polityków mają wpływ na społeczności, których ten kryzys bezpośrednio dotyczy

To już trzecia książka Naomi Klein, która przeczytałem. Mam wrażenie, że z każdym nowym tytułem, autorka jest coraz bardziej merytoryczna i obiektywna. Jak na aktywistkę zaangażowaną w wiele projektów będących w opozycji do kapitalizmu i globalizacji, do tego tematu podeszła bardzo uczciwie😎 Nie udaje, że zna się świetnie na klimacie i jego mechanizmach, pisze tylko to...

Niestety pozycja średnia. Momentami czyta się ją jak pracę magisterską, a nie książkę, zwłaszcza w drugiej części, gdzie na siłę przedstawiane są szczegółowo opisane przykłady, poruszane nazwiska nic czytelnikowi nie mówiące, ani nie wnoszące nic do przekazu. A przedstawianie w podsumowaniu po raz kolejny wątków podjętych w treści książki jest mało poważne.
Szkoda, bo po "Doktrynie Szoku" miałem nadzieję na dużo ciekawych treści i przemyśleń autorki - a otrzymałem pracę naukową, napisaną nieco na siłę. Aczkolwiek należy przyznać, że materiał zebrany został rzetelnie i pomijając to, że książka może przyprawić o akademicką niestrawność, to jednak sporo można się z niej dowiedzieć.

Niestety pozycja średnia. Momentami czyta się ją jak pracę magisterską, a nie książkę, zwłaszcza w drugiej części, gdzie na siłę przedstawiane są szczegółowo opisane przykłady, poruszane nazwiska nic czytelnikowi nie mówiące, ani nie wnoszące nic do przekazu. A przedstawianie w podsumowaniu po raz kolejny wątków podjętych w treści książki jest mało poważne.
Szkoda, bo po...

Niestety, ale nie przebrnęłam. Myślę, że byłaby to bardzo wartościowa lektura, gdyby była o połowę krótsza. Kolejny przykład książki, które pokazuje, że jak się przedobrzy z ilością informacji, to lektura staje się niezjadliwa.

Niestety, ale nie przebrnęłam. Myślę, że byłaby to bardzo wartościowa lektura, gdyby była o połowę krótsza. Kolejny przykład książki, które pokazuje, że jak się przedobrzy z ilością informacji, to lektura staje się niezjadliwa.