Jakiś czas temu oglądałam pewien amerykański film, w którym jedną z głównych bohaterek była zakonnica. Od razu rzuciła mi się w oczy jej 'inność' - w przeciwieństwie do zakonnic, które spotykamy na naszych ulicach, ta mogła swobodnie prowadzić samochód, nie miała sztywnego planu dnia i przede wszystkim nie nosiła habitu, a zwyczajne eleganckie, kobiece ubrania. Przecież ile razy widzę w mojej okolicy zakonnice noszące habit nawet w upale, podczas gdy księża swoje mogą ściągnąć, założyć zwyczajne ubranie i nikt nie wie, że są księżmi.

Dzięki książce dowiedziałam się, że było tak najprawdopodobniej dzięki zmianom, jakie zaszły po Soborze, a które w Polsce niestety nie bardzo się przyjęły.

Książka prawdziwa i potrzebna, bo przecież mało co wiemy o zakonach żeńskich, a o odejściach zakonnic rzeczywiście nic się w mediach nie mówi. Uderzyło mnie, jakiemu praniu mózgu są poddawane kobiety, które decydują się poświęcić służbie Bogu, do jakich absurdalnych przepisów muszą się dostosowywać. Bez zgody przełożonej nie mogą iść do lekarza, nie mają własnych pieniędzy, muszą prosić o nie nawet, gdy chcą sobie kupić bieliznę czy podpaski. Siostry, które wpadają w depresję mogą tylko ukrywać swój stan albo narazić się na wyrzucenie ze zgromadzenia, bo przecież skoro ma problemy psychiczne, to jest niepotrzebna i najwidoczniej "nie ma powołania".

Siostry muszą się stale umartwiać; każde najdrobniejsze 'przewinienie', jak zjedzenie dwóch kromek chleba zamiast jednej czy 30-minutowy odpoczynek, zasługuje na karę.

Mało która siostra może liczyć na zdobycie wykształcenia - jeśli któraś przed wstąpieniem do zakonu nie zdała matury czy nie skończyła studiów, to najprawdopodobniej już tego nie zrobi.

Bohaterki książki odeszły z zakonu z różnych powodów - z powodu zakochania, rozczarowania czy załamania nerwowego. Niektóre z nich przestały wierzyć i nie chcą mieć z chrześcijaństwem nic wspólnego, inne nadal wierzą. Wszystkie jednak zgodnie przyznają, że nigdy nie zdecydowałyby się do zakonu wrócić.

Co prawda, z książki miejscami wyzierają poglądy polityczne autorki, które z poglądami moimi, jako prawicowej ateistki, zbieżne są tylko w kwestii religii i podejścia do niej - pewnie dlatego książka ta, o praniu mózgu i upodleniu, jakiemu są poddawane zakonnice, tak bardzo mi się spodobała i poruszyła. Może trochę źle to odbieram, ale autorka zdaje się nieco 'gloryfikować' styl życia i poczynania sióstr Magdaleny i Joanny, które same siebie nazywają "anarcho-ateo-wege-feministkami". Mówię 'gloryfikować', bo to właśnie im pani Abramowicz poświęca w książce najwięcej miejsca, chociaż historie pozostałych zakonnic są znacznie ciekawsze. Chociaż nie wiem - może po prostu te dwie byłe zakonnice były najbardziej otwarte, a reszta nadal na tyle powściągliwa i nieufna.

Co mnie uderzyło, to to, że byłą zakonnicą może być praktycznie każda spotkana na ulicy kobieta - nauczycielka, pani z supermarketu czy z mięsnego, matka z dzieckiem czy właścicielka pensjonatu.

Mimo wszystko naprawdę warto przeczytać.

Jakiś czas temu oglądałam pewien amerykański film, w którym jedną z głównych bohaterek była zakonnica. Od razu rzuciła mi się w oczy jej 'inność' - w przeciwieństwie do zakonnic, które spotykamy na naszych ulicach, ta mogła swobodnie prowadzić samochód, nie miała sztywnego planu dnia i przede wszystkim nie nosiła habitu, a zwyczajne eleganckie, kobiece ubrania. Przecież ile...