Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się ocenić książke po okładce. Jak do tego doszło ? To bardzo proste. Wziąłem ją do ręki, spojrzałem na tylną część okładki i pomyślałem : " Jaka piękna kobieta..." Było tam oczywiście zdjęcie autorki, Pani Eliette Abecassis. Zabrałem się do czytania bo ciekawość, co do stylu pisania tej pięknookiej damy wręcz mnie zżerała od środka.

Jeśli chodzi o ogólną tematykę to wyżej wymieniona autorka trafiła w mój gust. Poszukiwanie legendarnego skarbu, Ziemia Święta, słynne zwoje znad morza Martwego, Esseńczycy, Masoni, Templariusze, Assasyni, Żydzi, Chrześcijanie, Muzułmanie, Krucjaty... Zaraz, moment... Wszystko fajnie ale czy nie jest tego trochę za dużo jak na jedną książkę ?
To chyba największy problem tej powieści. Osobiście nie lubię przekombinowania jakie (niestety) często pojawia się w książkach tego typu a tutaj właśnie mamy taki przypadek. Mam wrażenie że urocza Pani Abecassis chciała w akcji tej książki umiejscowić po trochu losów wszystkich najbardziej tajemniczych stowarzyszeń w historii, od Masonów po Assasynów. Chyba trochę tym sposobem przeszarżowała biorąc pod uwagę to że to w sumie krótka książeczka.
Nie sposób z drugiej strony, nie pochwalić stylu w jakim napisano tą powieść. Jest z pewnością nieszablonowy i trochę specyficzny. Początkowo trochę mnie irytował ale po jakimś czasie pomyślałem sobie że jest Ok bo w końcu fajnie jest przeczytać czasem coś innego, coś co odbiega od schematów i utartych form.
Nawet teraz gdy piszę tą opinie, mam mocno mieszane odczucia odnośnie tej książki. Z jednej strony nie mogę powiedzieć że szczególnie mnie urzekła ale z drugiej, muszę przyznać że było w niej coś intrygującego. Może był to wyżej wymieniony styl w jakim została opowiedziana ta historia. Sam dokładnie nie wiem.

Jednoznacznie nie mogę ocenić "Skarbu Świątyni". Jest to książka która momentami mnie intrygowała, tylko po to żebym za chwile dochodził do wniosku że niewiele z niej rozumiem. Szczególnie "trudne" okazało się dla mnie zakończenie w którym kompletnie się pogubiłem.
A może to wcale nie ta piękna kobieta z okładki tutaj przekombinowała tylko ja po prostu mam za słabą wyobraźnię żeby w całości zrozumieć tą książkę..?

Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mi się ocenić książke po okładce. Jak do tego doszło ? To bardzo proste. Wziąłem ją do ręki, spojrzałem na tylną część okładki i pomyślałem : " Jaka piękna kobieta..." Było tam oczywiście zdjęcie autorki, Pani Eliette Abecassis. Zabrałem się do czytania bo ciekawość, co do stylu pisania tej pięknookiej damy wręcz mnie zżerała od środka....