Marie Rutkowski zdecydowanie wzięła sobie za cel sprawienie, że jej czytelnicy będą zwijać się i skamleć w oczekiwaniu na kolejną część. Naprawdę się jej udało, no bo proszę Was - jak można tak skończyć książkę? I to znowu?! Ja naprawdę nie jestem wyrozumiała, ale polecam zaopatrzyć się w piłeczkę antystresową, bo powieść urywa się w takim momencie, że chce się biec do sklepu i zatopić w kolejną część. Aktualnie mam ochotę przeglądać księgarnie w poszukiwaniu oryginału, choć nigdy nie robię tego, jeśli dana seria ma szansę pojawić się u nas przetłumaczona. To powinno Wam wiele powiedzieć, jak bardzo pragnę kolejnego tomu. Już. Teraz.

Nieczęsto, ale zdarza się, że po przeczytaniu ostatniego zdania w książce ze złami w oczach patrzę przed siebie i zadaję sobie to magiczne pytanie "Jak to się mogło stać?" okraszone najczęściej paroma dodatkowymi, niecenzuralnymi słowami. Oznacza to dwie rzeczy: pierwsza i zapewne dla Was ważniejsza, przeczytana historia zatrzęsła na chwilę moim światem i naprawdę, naprawdę warto po nią sięgnąć oraz drugą, że nienawidzę autora seria/książka awansuje do moich ulubionych. Od dawna wychodzę z założenia, że bardzo dobra powieść to taka, która zatrzęsie moim światem i sprawi, że nie będę beznamiętnie odkładać jej na półkę. Pojedynkowi udało się mnie zachwycić, ale to Zdrada złapała moje serce w żelazną pięść i to po jej zakończeniu mam ochotę zwinąć się w kłębek z przytulonymi do sobie książkami Marie Rutkowski i właśnie tak oczekiwać kontynuacji.

Najważniejsza sprawa - absolutnie nic nie potoczyło się tak, jak myślałam. Autorka wzięła moje domysły, zwinęła w kulkę i rzuciła do kosza, udowadniając, że potrafi wstrząsnąć czytelnikiem. Dorzucie do tego wspaniale wykreowany świat i bohaterów, którzy potrafili podbić moje serce i macie przepis na powieść, którą pokocham. Arin i Kerstel to jedna z tych niewielu par, których kibicuję z całego serca i nie do końca chodzi mi o sam romans. W momentach pełnych napięcia, kiedy nic nie toczy się po ich myśli, zaciskam pięści i marzę, że jednak uda im się wybrnąć z kolejnej niebezpiecznej sytuacji, że być może tym razem wszystko się uda. Wspomniałam już o tym przy okazji recenzji Pojedynku - uwielbiam Arina, ale jestem zaskoczona, że aż tak zżyłam się z Kestrel, ponieważ niestety rzadko się zdarza, abym pałała sympatią do głównej żeńskiej postaci. Autorce udała się trudna sztuka - wykreowanie głównych bohaterów, takich, że jednej nie jest tylko tłem dla decyzji drugiego, ale oboje są tym rodzajem ludzi, że czytelnik po prostu chce im kibicować.


------------------------------

http://zatracona-w-innych-swiatach.blogspot.com/2016/03/42-recenzja-zdrada-przedpremierowo.html

Marie Rutkowski zdecydowanie wzięła sobie za cel sprawienie, że jej czytelnicy będą zwijać się i skamleć w oczekiwaniu na kolejną część. Naprawdę się jej udało, no bo proszę Was - jak można tak skończyć książkę? I to znowu?! Ja naprawdę nie jestem wyrozumiała, ale polecam zaopatrzyć się w piłeczkę antystresową, bo powieść urywa się w takim momencie, że chce się biec do...