Początek zapowiadał ciekawą historię o wrażliwych, dorastających dziewczynach. Później w fabułę powoli wkradał się chaos. Nie rozróżniałam piszących w pamiętnikach nastolatek. Cytaty z Szekspira, zamiast dopełniać treść, w mojej opinii niepotrzebnie ją przerywały i spłycały, by w ogólnym rozrachunku nie mieć aż tak wielkiego wpływu na akcję.

Pojawił się ciekawy wątek korespondencji z chłopakiem i rozwodu, ale to tyle. Większość problemów poruszonych w "Zazdrośnicach" raziło mnie powierzchownością - tak rzadką u autora, który w wielu opowiadaniach dał się poznać jako wnikliwy ilustrator wydarzeń i ludzkich przeżyć.

Nie tak dawno sama byłam nastolatką i nie do końca utożsamiam się z bohaterkami tej lektury, ale to pewnie kwestia indywidualnego podejścia. Pisanie z kobiecej perspektywy, w dodatku tak młodych postaci, musiało sprawić mężczyźnie niejaką trudność (co widać).

Zainteresowało mnie to, że za ciążę jednej z postaci winiono jej chłopaka-rówieśnika, jako że niby na nim spoczywał obowiązek zabezpieczania się. W Polsce raczej byłoby na odwrót. Oczywiście nie twierdzę, że to dobrze, ale ta różnica rzuciła mi się w oczy.

Dosyć męcząco czytało się tę powieść, ale trzeba przyznać, że i szybko. Coś pchało mnie, by jednak ją dokończyć, mimo że po 3/4 czułam, że nie interesuje mnie prawie w ogóle, co się stanie z bohaterkami. Kilka myśli było celnych, jednak infantylny, właściwy młodzieży styl czasami trywializował fabułę.

Swoją drogą, najpopularniejszy na tym portalu cytat z "Zazdrośnic" jest cytatem z Arystotelesa, o czym też wspominają bohaterki, więc dziwi mnie, że ktokolwiek go wpisał.

Początek zapowiadał ciekawą historię o wrażliwych, dorastających dziewczynach. Później w fabułę powoli wkradał się chaos. Nie rozróżniałam piszących w pamiętnikach nastolatek. Cytaty z Szekspira, zamiast dopełniać treść, w mojej opinii niepotrzebnie ją przerywały i spłycały, by w ogólnym rozrachunku nie mieć aż tak wielkiego wpływu na akcję.

Pojawił się ciekawy wątek...