Trwa taka specyficzna pora roku, w trakcie której jedne książki smakują lepiej niż drugie. Opowiadania i powieści Erica-Emmanuela Schmitta szczególnie dobrze smakują na przełomie zimy i wiosny. Są klimatyczne i nastrojowe jak zimowe wieczory, ale też zawsze wnoszę ze sobą trochę nadziei i radości jak wiosenne dni pełne światła. Takie też są "Zazdrośnice". Jest jednakże sporo różnic, widocznych już na pierwszy rzut oka. Bohaterkami są cztery nastolatki, które właśnie rozpoczynają drugą klasę liceum. Powieść składa się z wpisów do pamiętników wszystkich dziewczyn oraz wymian wiadomości pomiędzy nimi. Przyznaję, nie jest to moja ulubiona forma, więc początkowo byłam zrażona, ale...

Im dalej, tym lepiej. Choć nie tylko wiek bohaterek oraz forma są nowe. Także nastrojowość jest diametralnie odmienna od moich ulubionych powieści - "Napoju miłosnego", "Tajemnicy pani Ming" oraz "Marzycielki z Ostendy". Tym razem wszystko jest bardziej wprost, nazywane po imieniu. Nie ma niedomówień pełnych łez oraz metafor zastępujących mowę dosadną, opisującą przykrości tego świata. Wciąż nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Trochę brakuje mi tej magii, tej atmosfery stworzonej właśnie dzięki niedomówieniom i epitetom. Jednakże z drugiej strony taka dosadność i obdarcie świata przedstawionego z delikatności i nastrojowości pasuje do bohaterek oraz opowiadanej historii. Ich świat nie jest idealny, nie jest dobry. To świat, gdzie złe rzeczy przytrafiają się nawet dobrym ludziom. To świat bez miłości.

Ciąg dalszy: http://morderczynimarzen.blogspot.com/2016/03/zazdrosnice-eric-emmanuel-schmitt.html

Trwa taka specyficzna pora roku, w trakcie której jedne książki smakują lepiej niż drugie. Opowiadania i powieści Erica-Emmanuela Schmitta szczególnie dobrze smakują na przełomie zimy i wiosny. Są klimatyczne i nastrojowe jak zimowe wieczory, ale też zawsze wnoszę ze sobą trochę nadziei i radości jak wiosenne dni pełne światła. Takie też są "Zazdrośnice". Jest jednakże...