Rzeczywistość tonie w przeszłości
A on pływa w swej samotności
Jedno z drugim miesza się bez przerwy
To go rozbija, niszczy, szarpie nerwy
Ciągle więc ucieka, gubi trwające chwile
Bez przerwy stoi, cofa się, zostaje w tyle

Irving namalował swymi słowami piękny, pełen prawdy obraz...Obraz człowieka zagubionego w teraźniejszości. Ucieka w swoje wspomnienia, jak najdalej tylko zdoła. Wraca w myślach do dzieciństwa, do tego czasu, w którym było mu najlepiej. Pamięcią przenosi się do starszej siostry, wyjątkowej nastolatki o niezwykłych zdolnościach czytania w myślach. We dwójkę wzajemnie się uzupełniali. On nie mógł się obejść bez niej, ona bez niego. Dzięki niej on czuł się ważny, potrzebny, wyjątkowy. Ona natomiast u jego boku mogła pokazywać swoją wyjątkowość i od niej nie zwariować...
Ona czytała w myślach...Swym szóstym zmysłem wnikała w umysł, każdego kto znalazł się w jej pobliżu, na jej terytorium. Choć nie zawsze jej się to udawało, ale momentami przeczuwała także rzeczy, które mają się dopiero wydarzyć. Nie znała dokładnie przyszłości, ale pewne sygnały, bez względu na to, czy zwiastowały dobre wiadomości, czy też nie, budziły w niej czujność. Była niezwykła, to nie ulega wątpliwości, lecz świat jej nie rozumiał i mogła komunikować się z nim tylko dzięki bratu, który był jej tłumaczem. On jedyny rozumiał słowa, które wypowiadała...
Jedno bez drugiego nie mogło się obejść...

Ten cały obraz to nie tylko szkic postaci jego i tej siostry. Znalazł również miejsce dla innych bohaterów, którzy w całej historii losów Juana Diego, gdy był straszy oraz kiedy jeszcze wraz z siostrą tułał się po świecie, odegrali swoją rolę. Każda z tych postaci barwna, o wielu odcieniach charakteru i osobowości, pełna charyzmy i oryginalności... Każdy czytelnik znajdzie sobie ulubieńca, kogoś podobnego względem siebie, z kim będzie mógł się utożsamić i czegoś przy okazji się nauczyć..., czymś może się zainspirować...

****
"Łzy dorosłych często bywają źle rozumiane. ( Któż może wiedzieć do czego wracają akurat we wspomnieniach? ). Uczynna matka i jej dzieci zapewne pomyśleli, że kulejący mężczyzna płacze, bo szydzili z jego torby. ( str. 144 )

Widzimy człowieka, jego mokre oczy, smutek w spojrzeniu, melancholia wymalowana na twarzy. Cóż może krążyć w jego myślach? Z jakim problemem musi się zmierzyć?
Z reguły ulegamy pozorom, nie dostrzegamy w nim prawdy. Szybki rzut okiem, który nie wystarczy, by przeczytać to, co leży mu na sercu.
*****

Byłem bardzo ciekawy Johna Irvinga. Tak wiele dobrego o nim słyszałem. Czym prędzej próbowałem pokonać książki, ktore musiałem oddać do biblioteki, a były na tyle ciekawe, że nie mogłem ich oddać z powrotem bez przeczytania...
W końcu nadszedł ten moment i mogłem sobie pozwolić. Mój pierwszy wybór padł na "Aleję tajemnic" czyli najnowsze dzieło tego tak cenionego przez wielu pisarza. Po wielu przeczytanych zapowiedziach spodziewałem się po Irvingu i jego "Alei tajemnic" powieści dojrzałej, pełnej głębii, wyrazistej treści, która wchodzi na tematy i problemy prawdziwie życiowe, które ważne są przede wszystkim dla mnie. Irving to pisarz w podeszłym już wieku, więc przez lata, zbierając różne życiowe doświadczenia ma o czym pisać, ma czym zaciekawić, przyciągnąć uwagę. Jak na razie przeczytałem tylko "Aleje tajemnic", ale jak czytam opinie o innych książkach, to dochodzę do wniosków, że w szczególności młodych ludzi nie interesuje treść Irvinga. Nie zdają sobie sprawy z nieuchronności, z kruchości ludzkiego życia. Sądzą, że są panami własnego losu, że są niezwyciężeni, niepokonani, że na wszysko mają czas i takich prawd nie muszą zgłębiać...
Choć jeszcze kwalifikuje się chyba jako w miarę młody człowiek i nie chcę żyć w takiej iluzji, jak większość młodych ludzi.

Irving pisze o przemijaniu, umykających nam przez palce chwilach, o tym jak trudno nam się pogodzić i sobie poradzić bez osób, które kiedyś były nam naprawdę bliskie. Ten piękny obraz, jednocześnie smutny, melancholijny, pełen tęsknoty, pustki, jałowej codzienności, który namalował słowami, w przejmujący sposób pokazuje swemu odbiorcy, co znaczy prawdziwa samotność...Kiedy już jesteśmy sami na tym świecie i nie ma nikogo, kto w naszych wspomniach był dla nas ważny, każdy dzień jest kolejnym skaleczeniem na naszej osamotnionej, życiowej ścieżce.
Co niektórym może się wydawać, że taka wolność może nieść ze sobą tylko i wyłącznie same korzyści. Myślę, że są w wielkim błędzie. Jeśli tak to wszystko widzą, to kiedyś będę mocno zaskoczeni, gdy ich bańka mydlana kiedyś pęknie, a prawdziwa rzeczywistość pełna takiej samotności, spadnie im na głowę...
Wtedy zobaczą...

Bogactwo i rozmaitość treści daje szeroki wachlarz wchłaniania emocjonalnej, ideologicznej głębi. Irving niezwykle sugestywnie i stronniczo nakreślił wątki związane z wiarą. Z tymi jego poglądami można się zgodzić, bądź nie, ale nie można mu odmówić odwagi w ukazaniu tego, co sądzi na określone kwestie związane z religią. Z większością tego o czym mówi, muszę się zgodzić, gdyż myślę podobnie.
Jednak najbardziej jestem mu wdzięczny za pokazanie mi postaci Juana Diego, którego losy, zwłaszcza te, toczące się, gdy okrył się już piętnem samotności, kiedy był już starszym człowiekiem, pozwoliły mi zobaczyć alternatywę mojej przyszłości. Oczywiście jej nie znam, ale znając siebie, pamiętając to, co było kiedyś, obserwując to, co dzieje się teraz, jestem w stanie puścić wodze przewidywań i zobaczyć siebie w podobnym świetle, w jakim zobaczyłem Juana Diego. Z pewnością nie miałem tak smutnej, trudnej, mrocznej i pozbawionej obecności rodziców przeszłości, jakiej doświadczył Juan Diego, gdy był jeszcze dzieckiem, nastolatkiem. Ponadto nie doświadczyłem tak uciążliwego uszczerbku na zdrowiu z jakim przez prawie całe życie musiał nosić się Juan Diego. Lecz wiele mnie z nim łączy. Podobnie jak on, wiąże swoją przyszłość z pisaniem. Nie wiem do czego mnie to doprowadzi, ale takie mam marzenia. Oprócz wspólnej pasji łączy mnie też z nim może nie tyle opieszałości, lecz bardziej obojętność na to, czy kiedyś ktoś w moim życiu się pojawi ( nie mówię oczywiście o bliskich, których obecność z pewnością nie jest mi obojętna ). Moja obojętność w połączeniu z tym, że nie przyciągam do siebie zbyt wielu ludzi, sprawia, że dla większości jestem przeźroczysty, gdy pojawiam się w ich pobliżu...
Nie czuje się z tego powodu gorzej niż powinienem. Mam swoje plany, bliskich, którzy jak na razie cieszą i radują mnie swoją obecnością. Dodatkowo widzę w sobie wiele wartości i jeśli ktoś, będzie chciał się o kiedyś o tym przekonać to dobrze, jeśli nie, rozpaczać też nie będę. Taka moja mała rzeczywistość pozwala mi pokusić się o pewnego rodzaju przypuszczenia i jest bardzo możliwe, że czekać mnie będzie taka przyszłość, jak Juana Diego. Nie wiem czy to będzie powód do radości, czy smutku. Zobaczę jaka przyszłość mnie czeka. Możliwe jest również i to, że nie doczekam tych lat, które dane było przeżyć Juanowi Diego. Pożyjemy zobaczymy...
Z pewnością ta książka zostanie w mojej pamięci. Jeśli bardzo blisko utożsamiamy się z postaciami odgrywającymi w niej główną rolę, nie da się takiej książki zapomnieć. A poznawanie takich ludzi w czysto literackiej odsłonie jest dla mnie praktycznie tak samo wartościowe, jak poznawania prawdziwych ludzi.
Nie wiem czy mogę nazwać się człowiekiem prawdziwie samotnym, ale dopóki mam bliskim, nie mogę w pełni tak się określić. Dla ludzi prawdziwie samotnych książki niosą wsparcie, wypełniają pustą, pozbawioną ludzi rzeczywistość. Z nimi jest łatwiej przez to przejść. Aż strach pomyśleć, co noszą w sobie ludzi samotni, którzy nawet nie otaczają się książkami. Aż strach pomyśleć...!!!
O tylu wspaniałych zaletach książek w swych recenzjach już pisałem. A tu znalazłem kolejną... Wypełniają pustkę, a obok samotności wypełniają naszą codzienność...

Odnośnie obrazu pt. "Aleja tajemnic" dzieła Johna Irvinga, w którym farby ustąpiły miejsca słowom mogę powiedzieć jedno...
Warto nakarmić zmysły, myśli, cały nasz umysł tak wyrazistą, głęboką, intensywną i prawdziwie namacalną treścią. Można wyodrębniać poszczególne wątki umieszczone przez Irvinga na płótnie i połączyć je później jako całość. Każdy z nich będzie miał w sobie wartość i całe mnóstwo inspiracji, z którego źródła, można korzystać i korzystać...
Cieszę się, że poznałem kolejnego autora, który swoim słowem maluje tak piękne i prawdziwe obrazy. Z wielką przyjemności przejdę się po galerii jego innych dzieł, które są dopiero przede mną. Mam nadzieję, że zdążę zobaczyć wszystkie..., karmiąc się ich prawdą!!!

Rzeczywistość tonie w przeszłości
A on pływa w swej samotności
Jedno z drugim miesza się bez przerwy
To go rozbija, niszczy, szarpie nerwy
Ciągle więc ucieka, gubi trwające chwile
Bez przerwy stoi, cofa się, zostaje w tyle

Irving namalował swymi słowami piękny, pełen prawdy obraz...Obraz człowieka zagubionego w teraźniejszości. Ucieka w swoje wspomnienia, jak najdalej...