Mówili mi od zawsze: "Jak czytasz książki to wstyd byś nie przeczytała Lema! Lem tworzy sztukę, na pewno ci się spodoba". Opierać się, nie opierałam, ale tak to mam, że polecana mi książka musi się w mojej pamięci zakonserwować, bym dojrzała do przeczytania. Poszłam do biblioteki pewnego dnia i pokusiła mnie jakaś czerwona okładka, biorę do ręki, a tu proszę! Sławny Lem. Jak tu nie zaopiekować się taką cudowną pozycją?
Początek był dobry. Ten opis tęsknoty za wiatrem, za słońcem, za pełnymi płucami prawdziwym powietrzem... W końcu czym byłby człowiek bez takiej własnej wolności? Wiadomo, że skoro mamy wiatr, mamy ciszę i słońce, prawo wyborcze, chcemy jeszcze jeszcze jeszcze... Ale ci tam w kosmosie, ci co stąpali po księżycu, jaką oni mieli wolność? Zamknięci w puszce, ze zdjęciami co najwyżej, otoczony maszynami. To jest straszna samotność i więzienie. Psychiczne i fizyczne, a skazaliśmy się na nie sami, marzeniami i ambicjami.
Potem zrobiło się trochę specjalistycznie. Narracja przepełniona opisami maszyn, świata, pełna drobiaszczków, tak realna Science Fiction nie była dla mnie do zniesienia. Miałam wrażenie, że skupia się na opisach, jak pozytywiści pokazując nam wszystko. Te uczucia człowieka na tej obcej planecie zostały gdzieś zepchnięte na dalszy plan.
Cała załoga ludzi statku kosmicznego "Niezwyciężony" została wysłana do zbadania zniknięcia "Kondora". Lądują na planecie, która pozornie wydaje się bezpieczna, tlen w powietrzu, rozciągająca się pustynia, jedynie nieznaczne ilości metanu w powietrzu. Ludzie z dnia na dzień coraz bardziej poznają planetę, znajdują życie, a raczej jej namiastkę, która odbiera im rozum, tworzy z nich dzieci.
Jeszcze ratuje tą specyficzną powieść fragment rozmowy dowódcy z bohaterskim podwładnym. Pełen ludzkich, ojcowskich uczuć.
Hm... Uważam, że dwa fragmenty to za mało. Powieść opowiada bardzo dokładnie o wydarzeniach, maszynach, tych dziwnych pomysłów wytworzonych gdzieś w głowie Lema. To nie jest powieść dla mnie, z prostego powodu... Nie rozumiem po co poznawać inne planety, tak odległe. Ziemia już dla nas za mała? Nie zasługujemy chwilami na ten jedyny kulisty dom, a co dopiero na dwie, trzy, cztery, pięć!
Tej książce coś brakowało. Dużo bardziej znaczącego ludzkiego elementu. Rozumiem, że taka służba na takim statku to jak wojsko. Ale i w wojsku może być mniej formalnie.

Mówili mi od zawsze: "Jak czytasz książki to wstyd byś nie przeczytała Lema! Lem tworzy sztukę, na pewno ci się spodoba". Opierać się, nie opierałam, ale tak to mam, że polecana mi książka musi się w mojej pamięci zakonserwować, bym dojrzała do przeczytania. Poszłam do biblioteki pewnego dnia i pokusiła mnie jakaś czerwona okładka, biorę do ręki, a tu proszę! Sławny Lem....