Prawdę mówiąc, do sięgnięcia po powieść Palmera zachęciła mnie wzmianka na ostatniej stronie okładki, mówiąca o tym, że autor jest "konkurentem po piórze z Tess Gerritsen i Robinem Cookiem". Spodziewałam się jakichś ogromnych fajerwerków, a tymczasem... Standardzik. Nieszkodliwy standardzik.
Fabuła jest, powiedzmy, przeciętna. Chirurg około czterdziestki, rozwiedziony, dwójka dzieci. Z drugiej strony, młoda i atrakcyjna, choć niedoceniana w pracy, pani detektyw. Oboje pełni pomysłów i zacięcia, nic dziwnego, że biorą sprawę zabójstw na siebie. Niestety jednak, przez większość książki akcja naprawdę niemiłosiernie się wlecze. Generalnie, jedynie ostatnie sto stron zaliczyłabym do faktycznie wciągających, choć i zakończenie nie okazało się szokujące (zaskoczyła mnie tylko prawdziwa natura jednej postaci). Nic dziwnego więc, że czytanie "Stowarzyszenia Hipokratesa" szło mi tak odpornie (Nie wspominając o "Lalce", którą czytam w międzyczasie).
Styl autora (tłumacza?) chwilami wydawał mi się odrobinę szkolny, niezręczny, choć często pojawiały się dowcipne dialogi, urozmaicające czytanie - niewątpliwy plus, ostatnimi czasy rzadko kiedy spotykam coś śmiesznego w książkach. Można powiedzieć, że bohaterowie wykreowani przez Palmera mają całkiem cięty język, a poczucie humoru nie opuszcza ich nawet w kryzysowych sytuacjach. Cóż, sporo w tym prawdy, ludzie mają tendencję do śmiania się w najmniej odpowiednich momentach, prawda?
W sumie nie bardzo wiem, skąd ten napis na okładce - "Zapewni bezsenną noc każdemu, kto ma powód odwiedzić szpital". Spokojnie, jeśli macie perspektywę odpoczynku na szpitalnym łóżku, nie bójcie się sięgnąć po "Stowarzyszenie...". Naprawdę nie jest straszne.
Tej książki raczej nie polecam, bo naprawdę nie wnosi niczego szczególnie nowatorskiego, ani niespecjalnie trzyma w napięciu. Chyba że nie uodporniliście się jeszcze na drobne akty brutalności (nie ma tutaj zbyt wiele krwi, aczkolwiek - tak czy inaczej - przejawia się przemoc fizyczna), wtedy powieść ta jest dobrym wstępem do przygody z thrillerami medycznymi. Podsumowując, nie czuję się po tej książce wewnętrznie bogatsza. Cóż, bywa.

Prawdę mówiąc, do sięgnięcia po powieść Palmera zachęciła mnie wzmianka na ostatniej stronie okładki, mówiąca o tym, że autor jest "konkurentem po piórze z Tess Gerritsen i Robinem Cookiem". Spodziewałam się jakichś ogromnych fajerwerków, a tymczasem... Standardzik. Nieszkodliwy standardzik.
Fabuła jest, powiedzmy, przeciętna. Chirurg około czterdziestki, rozwiedziony,...