Tak, to będzie kolejna banalna opinia o geniuszu Harlana Cobena, ale przecież banały mają to do siebie, że często trafiają w sedno.

Pana H.C. powinnam chyba zaliczyć do grona największych manipulantów, jakich czytam. Przez całą książkę każe mi myśleć, że rozwiązanie jest takie i takie, co więcej pozwala łudzić się, że go wyczuję, a na ostatniej stronie jak zwykle brutalnie oszukuje totalnie nieprzewidywalnym zakończeniem.

"Bez pożegnania" to cobenowski klasyk - lekki styl stopniujący napięcie, wyraziste postaci, wciągająca fabuła, niezliczona ilość fałszywych tropów, i epilog, w którym autor zwraca się do czytelnika z ironicznym uśmiechem i słowami "ha, tu Cię mam! Tego się nie spodziewałeś!". A, i owszem. Rozwiązanie zagadki zaskakujące jak zawsze. Natomiast przewidywalna była dla mnie konstrukcja książki - Harlan ciągle opiera się na tym samym schemacie. Postacie Willa i Squaresa łudząco podobne do - dobrze znanych fanom Cobena - Myrona Bolitare'a i jego przyjaciela Wina. Ale... taki już jest styl mistrza współczesnego thrillera, który z resztą chyba nigdy mi się nie znudzi.

Szukasz odprężającej, a zarazem wciągającej książki na jeden wieczór? Wybierz Cobena - on nigdy nie zawodzi.

Tak, to będzie kolejna banalna opinia o geniuszu Harlana Cobena, ale przecież banały mają to do siebie, że często trafiają w sedno.

Pana H.C. powinnam chyba zaliczyć do grona największych manipulantów, jakich czytam. Przez całą książkę każe mi myśleć, że rozwiązanie jest takie i takie, co więcej pozwala łudzić się, że go wyczuję, a na ostatniej stronie jak zwykle brutalnie...