Problem z tak zwaną klasyką kryminału polega zwykle na tym, że człowiek do lektury zasiada z dość dużymi oczekiwaniami. Części z nich "Roseanna" sprostała, ale jakiś niedosyt mimo wszystko pozostał.
Na pewno w pierwszej części perypetii Martina Becka można znaleźć wszystko to, co składa się na zespół cech charakterystycznych dla skandynawskiego kryminału. Jest trochę szaro, trochę mgliście, trochę przygnębiająco, pogoda będąca tłem wydarzeń też jest typowa (i bliska polskim realiom). Nic nie można zarzucić dobrze skonstruowanej postaci głównego bohatera - przemęczonemu, przepracowanemu, łatwo przeziębiającemu się policjantowi, któremu niezbyt dobrze układa się życie rodzinne i który na tyle oddany jest swojej pracy, że spokojnie można byłoby uznać go za pracoholika. Zawiązanie intrygi kryminalnej i jej przebieg aż do finału też nie odbiegają od klasycznego ujęcia i w związku z tym wydawać by się mogło, że nie ma się do czego przyczepić. A jednak...
Jak dla mnie dochodzenie w sprawie zabójstwa poszło jakoś za gładko i zbyt po sznurku (mimo że było dość rozciągnięte w czasie). Niezbyt wiarygodnie wypadła postać mordercy, a na domiar złego niezły klimat powieści i spokojne, nieco powolne tempo wydarzeń nie współgrały z rytmem języka wystukiwanym krótkimi, często pojedynczymi zdaniami. Ten dysonans zakłócił odbiór kryminału i przyczynił się do obniżenia oceny z bardzo dobrej na dobrą.

Problem z tak zwaną klasyką kryminału polega zwykle na tym, że człowiek do lektury zasiada z dość dużymi oczekiwaniami. Części z nich "Roseanna" sprostała, ale jakiś niedosyt mimo wszystko pozostał.
Na pewno w pierwszej części perypetii Martina Becka można znaleźć wszystko to, co składa się na zespół cech charakterystycznych dla skandynawskiego kryminału. Jest trochę...