Mam wrażenie, któremu bardzo chcę wierzyć i wierzę, że tłumacz najzwyczajniej w świecie spaprał robotę. Całe szczęście mam podstawy, by wysnuć taki wniosek, bo niektóre zdania ewidentnie są sensowne, gdyby przetłumaczyć każde słowo po kolei na język angielski, a po polsku... No właśnie. To nie jest ta Oates, w której stylu się zakochałam. Wiem, że to nie jest jej zamysł i czuję złość, bo ktoś może wziąć do ręki właśnie "Ostatnie dni", nigdy nie czytając innych książek jej autorstwa, i odłożyć je z niesmakiem, zapominając o kimś takim jak Joyce Carol Oates raz na zawsze.

Co więcej, pierwsze opowiadania nie zachęcają nawet do poznania całości. Są nijakie, podobne do siebie, nic nie wnoszące. Myślę, że zostały stworzone głównie w celu odtworzenia konkretnych miejsc (między innymi Warszawy) i ich klimatu, uwiecznienia wspomnień. Tu już trudno przypisywać winę komukolwiek. Takie są i już.
"Ostatnie dni" zaczynają się bronić dopiero przy piątym opowiadaniu, jeśli dobrze pamiętam. Wtedy wraca pomysł, tajemnica, napięcie - to "coś", co powinno być tam od początku. Wciąż pozostaje wrażenie, że słowa są jakoś dziwnie posklejane, że czegoś brakuje, ale czyta się je z niewątpliwym zaintrygowaniem.

Mam wrażenie, któremu bardzo chcę wierzyć i wierzę, że tłumacz najzwyczajniej w świecie spaprał robotę. Całe szczęście mam podstawy, by wysnuć taki wniosek, bo niektóre zdania ewidentnie są sensowne, gdyby przetłumaczyć każde słowo po kolei na język angielski, a po polsku... No właśnie. To nie jest ta Oates, w której stylu się zakochałam. Wiem, że to nie jest jej zamysł i...