Nie przepadam za opowiadaniami, ale Joyce Carol Oates jak do tej pory dała mi się poznać wyłącznie z dobrej strony. Wszystkie je powieści, które dotychczas przeczytałam, były wyśmienite, choć niełatwe.
"Ostatnie dni" rozczarowały mnie srodze. Czytałam je na siłę wierząc, że kolejne opowiadanie będzie lepsze. Niestety."Ostatnie dni" mogą zrazić do opowiadań na dobre. Nie polecam.
Zastanawiam się czy to słaby i wymuszony na Oates zbiór opowiadań, czy też tłumacz pogrążył te historie....

Nie przepadam za opowiadaniami, ale Joyce Carol Oates jak do tej pory dała mi się poznać wyłącznie z dobrej strony. Wszystkie je powieści, które dotychczas przeczytałam, były wyśmienite, choć niełatwe.
"Ostatnie dni" rozczarowały mnie srodze. Czytałam je na siłę wierząc, że kolejne opowiadanie będzie lepsze. Niestety."Ostatnie dni" mogą zrazić do opowiadań na dobre. Nie...

Mam wrażenie, któremu bardzo chcę wierzyć i wierzę, że tłumacz najzwyczajniej w świecie spaprał robotę. Całe szczęście mam podstawy, by wysnuć taki wniosek, bo niektóre zdania ewidentnie są sensowne, gdyby przetłumaczyć każde słowo po kolei na język angielski, a po polsku... No właśnie. To nie jest ta Oates, w której stylu się zakochałam. Wiem, że to nie jest jej zamysł i czuję złość, bo ktoś może wziąć do ręki właśnie "Ostatnie dni", nigdy nie czytając innych książek jej autorstwa, i odłożyć je z niesmakiem, zapominając o kimś takim jak Joyce Carol Oates raz na zawsze.

Co więcej, pierwsze opowiadania nie zachęcają nawet do poznania całości. Są nijakie, podobne do siebie, nic nie wnoszące. Myślę, że zostały stworzone głównie w celu odtworzenia konkretnych miejsc (między innymi Warszawy) i ich klimatu, uwiecznienia wspomnień. Tu już trudno przypisywać winę komukolwiek. Takie są i już.
"Ostatnie dni" zaczynają się bronić dopiero przy piątym opowiadaniu, jeśli dobrze pamiętam. Wtedy wraca pomysł, tajemnica, napięcie - to "coś", co powinno być tam od początku. Wciąż pozostaje wrażenie, że słowa są jakoś dziwnie posklejane, że czegoś brakuje, ale czyta się je z niewątpliwym zaintrygowaniem.

Mam wrażenie, któremu bardzo chcę wierzyć i wierzę, że tłumacz najzwyczajniej w świecie spaprał robotę. Całe szczęście mam podstawy, by wysnuć taki wniosek, bo niektóre zdania ewidentnie są sensowne, gdyby przetłumaczyć każde słowo po kolei na język angielski, a po polsku... No właśnie. To nie jest ta Oates, w której stylu się zakochałam. Wiem, że to nie jest jej zamysł i...

Bywają autorzy, których teksty czytam zachłannie w zasadzie bez względu na to, o czym piszą. Ot, choćby taki Głowacki czy Redliński. To mistrzowie pióra po prostu, którzy warsztat pisarski opanowali w stopniu perfekcyjnym, a w tym, co piszą puenta nie ma większego znaczenia, bo przyjemność polega na obserwacji (uczestniczącej) ich mistrzowskiej zabawy słowami, językiem, środkami stylistycznymi itd.
 
Joyce Carol Oates do takich pisarzy nie należy. No, chyba że tłumacz odarł jej nowele i opowiadania ze wszelkiej lekkości i wdzięku. Gdybym zbiorek „Ostatnie dni” miał określić jednym tylko słowem, to pewnie brzmiałoby ono: „mętne”.
 
Jedenaście opowiadań, czy może raczej nowelek, podzielone zostało na dwie grupy: „Nasz mur” i „Ostatnie dni”. W grupie pierwszej (sześć tekstów) znalazły się historie człowieka z zachodu (zwykle Amerykanina lub Amerykanki) rzuconego z takich czy innych powodów w świat państw socjalistycznych lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Może chodzić o śmierć brata w Berlinie, albo spotkania kulturalne w Warszawie czy Budapeszcie. Do tego fantazja gatunku SF pod tytułem „Nasz mur”.
 
Podzbiór „Ostatnie dni” natomiast, to pięć opowiadań sprawiających wrażenie kompilacji jeszcze bardziej przypadkowej. Jedno z nich uważam za całkiem niezłe: „Mężczyzna, za którym przepadały kobiety”.
 
Mordując się z opowiadaniami Joyce Carol Oates, po przeczytaniu każdego z nich (za wyjątkiem „Mężczyzny…”) i po skończeniu całej książki, miałem ochotę zwrócić się do autorki z takim oto pytaniem: no… dobrze… ale teraz jakimś zrozumiałym językiem wyjaśnij, o co tobie tak naprawdę chodzi?

Bywają autorzy, których teksty czytam zachłannie w zasadzie bez względu na to, o czym piszą. Ot, choćby taki Głowacki czy Redliński. To mistrzowie pióra po prostu, którzy warsztat pisarski opanowali w stopniu perfekcyjnym, a w tym, co piszą puenta nie ma większego znaczenia, bo przyjemność polega na obserwacji (uczestniczącej) ich mistrzowskiej zabawy słowami, językiem,...

Wielki wysiłek kosztowało mnie przeczytanie tej książki.
Pisze ją profesor....osoba światowa, erudytka a ma się wrażenie że pisze ją nieuk ignorant. Brak ironii brak uśmiechu ( przy czytaniu),brak dystansu, brak polotu. Podobało mi się jedno opowiadanie.

Wielki wysiłek kosztowało mnie przeczytanie tej książki.
Pisze ją profesor....osoba światowa, erudytka a ma się wrażenie że pisze ją nieuk ignorant. Brak ironii brak uśmiechu ( przy czytaniu),brak dystansu, brak polotu. Podobało mi się jedno opowiadanie.

I jak mam ocenę wypośrodkować, skoro z jedenastu opowiadań podobały mi się trzy. Autorka dzieli się prostymi historiami, a ja lubię, gdy proste historie są pisane językiem bez zawijasów i gdy w prostych historiach są emocje bez niepotrzebnego galimatiasu. Nie chodzi o uproszczenie, chodzi o nieudziwnienie. Dziewięć mnie nie przekonało. Dwa uważam za bardzo dobre, jedno wydało mi się genialne w języku, emocjach, klimacie, fabule.

I jak mam ocenę wypośrodkować, skoro z jedenastu opowiadań podobały mi się trzy. Autorka dzieli się prostymi historiami, a ja lubię, gdy proste historie są pisane językiem bez zawijasów i gdy w prostych historiach są emocje bez niepotrzebnego galimatiasu. Nie chodzi o uproszczenie, chodzi o nieudziwnienie. Dziewięć mnie nie przekonało. Dwa uważam za bardzo dobre, jedno...