Ingvar Ambjørnsen

Początkowo miałam nieodparte wrażenie, że autor wzorował się na powieści "Lot nad kukułczym gniazdem" - mamy szpital psychiatryczny, biel, zapach chloru, pielęgniarzy i postać niewzruszonego Indianina. Ale później wszystko jest inne. Elling - mężczyzna, który dobiega czterdziestki, mieszkał całe życie z matką, nie potrafi przystosować się do życia w społeczeństwie, nie ma kolegów, przyjaciół, dziewczyny, ba! Nigdy dziewczyny nie miał. W szpitalu psychiatrycznym jesteśmy tylko na początku książki, i w końcowych jej kartach. Reszta to wspomnienia Ellinga ze wspólnego życia z matką - niedziel, w których serwowała zawsze coś ekstra na śniadanie (jajko),Wigilii, i wycieczki do Hiszpanii, gdzie w jaskrawym świetle widzimy mocno zaburzone relacje dwojga ludzi: matki samotnie wychowującej swoje jedyne dziecko, która całe życie poświęciła synowi skazując się na samotność i syna, który usiłuje być samodzielny, walczy o prawo do decyzji i samodzielnej egzystencji, ale nie potrafi wykonać finalnego kroku. Zadziwia mnie streszczenie na okładce, w którym mowa o przyjaźni Ellinga i Kjella w szpitalu, bo faktycznie, jest taki wątek, ale wydaje mi się mało istotny na tle wydarzeń w Hiszpanii, przyjaźni Ellinga z małym kotkiem, stresującej go odprawie paszportowej, fantazjowaniu o stewardessie czy układaniu sobie życia z Gunn, lekarką ze szpitala. Mam nieodparte wrażenie, że Kjell powstał tylko po to, by jaskrawiej pokazać postać Ellinga, jego wrażliwość, oczytanie, elokwencję i podejście do kobiet. Elling pragnie miłości, samodzielności, tego, by kimś się opiekować i mu pomagać, seks jest istotny, ale stanowi dopełnienie. Kjell to prosty, wręcz zacofany facet z patologicznej rodziny, który sam twierdzi, że "chce mu się pieprzyć". Książka do gatunku klasyki się nie zalicza, nie jest książką "wow!" jednak łyka się ją w jeden dzień i nie jest to dzień stracony.