Wśród opinii spotkałam stwierdzenie, iż twórczość Haruki można albo pokochać albo nienawidzieć. Jest to druga książka, z którą miałam styczność tego autora (pierwsza "O czym mówię kiedy mówię o bieganiu" - świetna). Przyznam, że pokochałam, jednak nie od razu. Po przeczytaniu 1/3 książki wyjęłam zakładkę, zamknęłam i położyłam do zwrotu. Jednak ta treść mimo, że absurdalna z pozoru wciąż we mnie siedziała. Po miesiącu resztę przeczytałam w jedno popołudnie. Przesłanie jest tak wplątane w treść, że potrzeba prawdziwej ciszy i spokoju ducha, by zdobyć szczyt tej książki. Przyznam, że tok myślenia o życiu, spostrzeżeń, zachowania i sama osobowość w dużym stopniu pokrywają sie z moją, może dlatego jest mi dobrze czytać treści, które są tak podobne do własnych, a przy tym uzyskuję potwierdzenie wielu ich słuszności.

Kolejne potwierdzenie na to, że książki nie wpadają przypadkowo do naszych rąk. Są one doskonale wyselekcjonowane przez przeznaczenie.

Wśród opinii spotkałam stwierdzenie, iż twórczość Haruki można albo pokochać albo nienawidzieć. Jest to druga książka, z którą miałam styczność tego autora (pierwsza "O czym mówię kiedy mówię o bieganiu" - świetna). Przyznam, że pokochałam, jednak nie od razu. Po przeczytaniu 1/3 książki wyjęłam zakładkę, zamknęłam i położyłam do zwrotu. Jednak ta treść mimo, że absurdalna...