Nie przeczytalabym tej książki, gdyby nie pełen zachwytu wstęp do niej, autorstwa Mario Vargas Llosy. Istotnie, Carmen Laforet pisze pięknie, kwiecistym, staroświeckim stylem, ale nawet najpiękniejsze opisy nieba, drzew czy kościołów nie zastąpią w powieści fabuły. Trochę mi jednak zajęło, zanim zorientowałam się, że jest to jedna z lektur, których bardzo nie lubię: książka o niczym. Młoda dziewczyna przyjeżdża na studia do Barcelony, gdzie zatrzymuje się u swojej rodziny. Wszyscy członkowie tej rodziny są odpychający (w oczach Andrei): ciagle kłócą się nie wiadomo z jakich powodów, jest nawet przemoc domowa: jeden z wujków regularnie bija swoją żonę, czym jednak nikt, łącznie z narratorką się nie przejmuje. Ta ostatnia jest zaabsorbowana sobą, swoimi mlodzienczymi problemami. Jest w tym niesamowicie afektowana, jak heroina na scenie. Powieść generalnie przypomina bardziej sztukę teatralną z tymi wyolbrzymionymi problemami, miotaniem się od jednego skrajnego (i niczym nie uzasadnionego) uczucia do drugiego - sztukę w stylu Ibsena. Postaci w "Zludzie" zachowują się, jakby stały na deskach teatru; mówią o wściekłości, nienawiści, rozpaczy, rozdrapują rany, a tymczasem czytelnik jest tym setnie znudzony, bo to wszystko nie wiadomo skąd się wzięło. Nic się tu nie dzieje, poza kłótniami i ewentualnie snuciem się Andrei po mieście. Wartka akcja - to jakiś żart. O głównych bohaterach wiemy tylko tyle, ile powiedziała nam narratorka. Nie byłam absolutnie w stanie przejąć się ich niezrozumialymi dla mnie dramatami. Autorka napisała książkę, w której banalne i proste rzeczy przedstawione są w skomplikowany sposób. Pytanie po co.

Nie przeczytalabym tej książki, gdyby nie pełen zachwytu wstęp do niej, autorstwa Mario Vargas Llosy. Istotnie, Carmen Laforet pisze pięknie, kwiecistym, staroświeckim stylem, ale nawet najpiękniejsze opisy nieba, drzew czy kościołów nie zastąpią w powieści fabuły. Trochę mi jednak zajęło, zanim zorientowałam się, że jest to jedna z lektur, których bardzo nie lubię:...