Sięgając po tę książkę obawiałam się prostej, naiwnej historii, kopii Wiedźmina lub Martina, takiej jakich pełno w polskim fantasy. Na szczęście, myliłam się.
Książka wciąga, historia jest sensowna, poukładana, motywacje bohaterów są spójne. Język przyjemny, prosty, ale nie prostacki, podziwiam łatwość z jaką MC przychodzi opisywanie świata. Nie ma problemu wyobrazić sobie miejsce, osobę, akcję.
Rzadko się czyta tak udane debiuty.
Daję mocną ósemkę, dam dziesiątkę jeśli druga część będzie tak samo dobra :)

Sięgając po tę książkę obawiałam się prostej, naiwnej historii, kopii Wiedźmina lub Martina, takiej jakich pełno w polskim fantasy. Na szczęście, myliłam się.
Książka wciąga, historia jest sensowna, poukładana, motywacje bohaterów są spójne. Język przyjemny, prosty, ale nie prostacki, podziwiam łatwość z jaką MC przychodzi opisywanie świata. Nie ma problemu wyobrazić sobie...

Pierwsze strony mnie nie wciągnęły. Autor omija zdarzenia pomiędzy wydarzeniami, skacze. Nie rozumiałam nic na samym początku, ale sposób pisania jest dobry jak na jego pierwszą książkę.

Jestem przyzwyczajona do kilkuset stronicowych książek (mówię tu o 700-800 stron),więc to była dla mnie szybka historia. Gdy poszłam do biblioteki poprosiłam panią o książkę w granicach 300 stron. Podała mi kilka tytułów, ale uwagę wybrałam tą z dwóch przyczyn. Po pierwsze pochodzi z Brodnicy, a ja z okolic. Fajnie było przeczytać książkę, gdzie autor zna te same okolice, co ja. Po drugie jest fanem Tolkiena, więc spodziewałam się nietuzinkowej historii. Taką dostałam. Po raz pierwszy zetknęłam się z autorem, który mówił o dwóch światach (nasz i wymyślony),których praktycznie nic nie łączy - podobno w Alasterii Słońce nie jest gwiazdą.

Po kilkunastu stronach zaczęłam rozumieć, o co chodzi. Bardzo spodobał mi się główny bohater Aran. Tajemniczy, twardy, sprawiedliwy, ale także w jego retrospekcjach możemy doszukać się, że był troskliwy, kochający i przede wszystkim pragnął wrócić do domu, do rodziny.

Drugą postacią jaka mi się spodobała jest Sanaris. Vinashach, to istoty podobne do aniołów, ale je wyobrażamy sobie jako 100% dobra. Ona z pewnością taka nie była, w końcu jej panem jest Frenkoz - Pan Szeptów. Jest buntownicza, pewna siebie, potrafi podporządkować sobie innych. Charyzmy też jej nie brakuje. Ciekawa para byłaby z Arana i Sanaris.

Ostatnią postacią jaką chcę wyróżnić jest Stinad. Jest zabawny i charyzmatyczny. Przypomina mi Jaskra z "Wiedżmina" autorstwa innego znakomitego polskiego pisarza Andrzeja Sapkowskiego i Papkina z polskiej lektury "Zemsta" Aleksandra Fredry. Wprowadzał trochę humoru do książki.

Te trzy postacie podobały mi się najbardziej, ale reszta też jest ciekawa i warta zwrócenia na nie uwagi. Zapomniałam wcześniej wspomnieć, że skusiła mnie też mapa. Czytelnikowi o wiele łatwiej się czyta i wyobraża całą historię, gdy ona występuje. Domyślam się także, że trzeba poświęcić na nią dużo czas, żeby dobrze wyglądała i była interesująca.

Nie zawiodłam się po przeczytaniu "Alastors: Człowiek zza słońca". Myślałam, że fabuła będzie oklepana, a sposób pisania autora zmusi mnie do zaprzestania lektury. Cieszę się, że się myliłam.

Pierwsze strony mnie nie wciągnęły. Autor omija zdarzenia pomiędzy wydarzeniami, skacze. Nie rozumiałam nic na samym początku, ale sposób pisania jest dobry jak na jego pierwszą książkę.

Jestem przyzwyczajona do kilkuset stronicowych książek (mówię tu o 700-800 stron),więc to była dla mnie szybka historia. Gdy poszłam do biblioteki poprosiłam panią o książkę w granicach...

„Alastor. Człowiek zza Słońca” to – zdawać by się mogło po lekturze pierwszych stronic tej książki – klasyczna powieść fantasy z wszelkimi jej cechami: baśniową narracją, wartką akcją w stylistyce średniowiecznych zamczysk, niebanalnymi pomysłami zrodzonymi przez nieograniczoną schematami wyobraźnię autora. Ale… Ale co robi w tej opowieści umiejscowionej gdzieś w czasie i gdzieś w przestrzeni współczesny londyński apartament? Na to pytanie każdy czytelnik musi poszukać odpowiedzi sam: na kartach książki bardzo starannie wydanej przez Wydawnictwo Witanet oraz we własnej… wyobraźni, śledząc historię bohatera. Jest nim człowiek, który w swoich działaniach jest nieschematyczny, nieprzewidywalny.

„Alastor. Człowiek zza Słońca” to – zdawać by się mogło po lekturze pierwszych stronic tej książki – klasyczna powieść fantasy z wszelkimi jej cechami: baśniową narracją, wartką akcją w stylistyce średniowiecznych zamczysk, niebanalnymi pomysłami zrodzonymi przez nieograniczoną schematami wyobraźnię autora. Ale… Ale co robi w tej opowieści umiejscowionej gdzieś w czasie i...

Nie moja bajka. Doceniam jednak wyobrażnię autora. Dla miłośnika gatunku pewnie warta przeczytania.

Nie moja bajka. Doceniam jednak wyobrażnię autora. Dla miłośnika gatunku pewnie warta przeczytania.

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2015/12/alastors-czowiek-zza-sonca-micha-cieczko.html

http://bojalubiekaweiksiazki.blogspot.com/2015/12/alastors-czowiek-zza-sonca-micha-cieczko.html

Od pewnego czasu odczuwałam zmęczenie fantastyką. Wydawało mi się, że już wszystko było, stare oklepane motywy zaczynały irytować. Na pewien czas zrobiłam sobie przerwę od tego rodzaju książek. Jednak "Alastors: człowiek zza Słońca" była miłym powrotem. Książka wciągnęła mnie już po kilku pierwszych stronach. Fabuła jest interesująca, występują ciekawe nawiązania do naszego współczesnego świata. Myślę, że każdemu uda się znaleźć swoją ulubioną postać. Ja swoją bohaterkę już mam. :) Alasteria, kraina, w której dzieje się cała akcja została opisana dosyć plastycznie, dodatkowo na końcu książki znajduje się mapka. Po zakończeniu lektury pozostał we mnie pewien niedosyt: ale jak to, już?

Od pewnego czasu odczuwałam zmęczenie fantastyką. Wydawało mi się, że już wszystko było, stare oklepane motywy zaczynały irytować. Na pewien czas zrobiłam sobie przerwę od tego rodzaju książek. Jednak "Alastors: człowiek zza Słońca" była miłym powrotem. Książka wciągnęła mnie już po kilku pierwszych stronach. Fabuła jest interesująca, występują ciekawe nawiązania do naszego...