"Miłość pod koniec świata" to zdecydowanie coś więcej niż zwykły romans. To romans w przepysznej, ale nieulukrowanej odsłonie. Miłość, w którą się wierzy, która jest autentyczna, która poraża swoją zwyczajnością i bezradnością wobec przypadku, jakim rządzi się los. I nadchodzący koniec- przepowiedziane przez starożytne plemiona, z ruchu gwiazd, czy czegoś w ten deseń. Koniec, w który nikt nie wierzy, ale każdy o nim wie, i każdy ma na jego temat jakieś zdanie. Po środku kończącego się świata- nasi bohaterowie, dorośli po przejściach, z własnymi trudnymi historiami, trochę zawiedzeni, odrobinę rozczarowani, bardzo zagubieni. Patrzą w niebo, spoglądają na siebie- czy dziś faktycznie coś się skończy? Co to za miłość? Co to za koniec świata? Co to za świat?

Ach... To była znakomita lektura. Wypadki dzieją się niespiesznie, ale pobudzają ciekawość. Poza nielicznymi przypadkami, próżno szukać tu wielkich porywów namiętności, nie ma nagłych zwrotów akcji, brak jakiejkolwiek dramaturgii. Wszystko to właściwie linia prosta. Na niej kilka czarnych punktów- zdrada, rozczarowanie, strata, oszustwo, śmierć. I kilka jaśniejących iskier- narodziny, miłość, namiętność, nadzieja. Bohaterowie to prawdziwi ludzie- skomplikowani, rozchwiani, borykający się z codziennością, która nigdy nie przystaje do idealnej wizji, jaka roi się w ich głowach, zastygli w niezgrabnych pół- ruchach, zafascynowani życiem, ale też głęboko nim rozczarowani. Często też targani rozmaitymi paranojami, lękami, strachem. Szczególnie Bernard, który przez wiele lat starał się ominąć życie, jakoś je obejść. Nieoczekiwanie narodził się na nowo. Za chwilę znowu pochłonęła go nicość. Pulsujące życie- pojawia się i znika.

A wszystko skąpane w atmosferze nadchodzącego kresu. Ale nie w sensie tragicznym- półżartem, półserio. Bo nie o literalny koniec tu chodzi, ale o rozmaite końce, które się codziennie zdarzają. Bo czy przyszłość to coś odległego? Coś, do czego trzeba się specjalnie sposobić? Coś, na co trzeba czekać? Nie. Przyszłość dzieję się już- w każdej chwili. Trzeba ją chwytać w teraźniejszości- bez zaglądanie w przeszłość i przyszłość. Filozofuję trochę, ale taka jest książka Grzegorza Filipa- pełna rozważań nad sensem, sposobem i celem istnienia, miłości, świata. Skomplikowane widzenie rzeczy sprowadza się do pierwotnych prawd. Proste, stare jak świat uczucia rozkładane są na części pierwsze. Raz widzimy wszystko ostro i wyraźnie. Innym razem kontury rozmywają się i rzeczywistość tonie we mgle.

Jedynym topornym elementem fabuły jest, moim zdaniem, wątek sensacyjny. Niby jest on jakoś zapośredniczony w powieściowej rzeczywistości, ale zbyt to schematyczne, zbyt kanciaste. A przy tym, tak bardzo niedopowiedziane, że właściwie nie poświęciłam temu żadnej uwagi. Może to zbytnia lekcewaga z mojej strony, ponieważ wielu mądrzejszych ode mnie czytelników:), interpretowało dziennikarskie śledztwo Anny, jako studium zła czy społecznego zepsucia. Gdy teraz o tym rozmyślam, to te uwagi mnie przekonują. Natomiast, nastawiona na odbiór klasycznego romansu, potraktowałam tą płaszczyznę z nonszalancką ignorancją. Nie wiem- ale na wszelki wypadek, uznaję swój błąd.

Książka charakteryzuje się świetną techniką. Bardzo miękkie, sprawne przejścia od jednego do drugiego punktu widzenia. Wyczuwalne, absolutnie udane, stylistyczne dostrojenie do każdej z postaci. To dowód sprawnego operowania językiem- nawet, gdyby nie użyto w danej partii imienia bohatera, nie byłoby trudno odgadnąć, czyimi oczyma właśnie oglądamy świat. A wszystkie te obrazy, tworzą spójną całość. Fantastyczne! Wiem, że zwracam uwagę na formę odrobinę zbyt obsesyjnie. Ale uważam, że nawet banalna treść podana w kształtnej formie jest bardziej lekkostrawna niż błyskotliwa myśl w bezforemnej postaci.

Zupełnie nie tego spodziewałam się po tej niezbyt udanej okładce i tytule rodem z Harlequina. Wspaniała niespodzianka. Kawał dobrej historii. Polecam!!!

http://hanazaczytana.blogspot.com/2017/07/przyszosc-zaczyna-sie-w-kazdej-chwili.html

"Miłość pod koniec świata" to zdecydowanie coś więcej niż zwykły romans. To romans w przepysznej, ale nieulukrowanej odsłonie. Miłość, w którą się wierzy, która jest autentyczna, która poraża swoją zwyczajnością i bezradnością wobec przypadku, jakim rządzi się los. I nadchodzący koniec- przepowiedziane przez starożytne plemiona, z ruchu gwiazd, czy czegoś w ten deseń....